Οι πολιτικοί και θρησκευτικοί άξονες.

Όλοι σχεδόν οι άνθρωποι σήμερα αν ερωτηθούν για την πολιτική τους τοποθέτηση αυτόματα θα απεικονήσουν στο μυαλό τους μιά οριζόντια γραμμή με την μία άκρη στην αριστερά και  την άλλη στα δεξιά και θα δούν τον εαυτό τους σε ένα τμήμα αυτής της γραμμής, που καταλαμβάνει ένα κοινοβουλευτικό ή και ένα εξωκοινοβουλευτικό κόμμα συνήθως το τελευταίο σε ένα απο τα δύο άκρα της. Ουδείς σχεδόν δεν έχει αμφισβητήσει αυτήν την νοητική παράσταση και πραγματικά με τα δεδομένα που έχει στο μυαλό του δεν χρειάζεται.. δες σχήμα 1

Ο οριζόντιος άξονας ασφαλώς σχηματίζεται απο δεδομένα που τον ορίζουν και δύσκολα κάποιος θα τον αμφισβητούσε. Έτσι όλοι δεξιοί και αριστεροί, κεντρώοι και πατριώτες, αναρχικοί όλου του φάσματος και εθνικοσοσιαλιστές βρίσκουν την θέση τους στον ίδιο άξονα. Έτσι ενα κομμουνιστικό κόμμα που συμετέχει στο κοινοβούλιο βρίσκεται αριστερά και τα εξωκοινοβουλευτικά αριστερότερά του, ενώ τα ρεφορμιστικά και σοσιαλιστικά δεξιότερά του και αυτών τα φιλελεύθερα δεξιότερα. Ως εδώ τα πράγματα φαίνονται απλά. Όμως ακόμα και σε αυτόν τον άξονα που τόσο μας έχει ταλαιπωρήσει και διαιρέσει δεν απεικονίζονται ούτε βασικές πολιτικές. Ισως στην δεκαετία του `50 έως την δεκαετία του `70 η εθνικιστική δεξιά καταλάμβανε σαφώς το δεξιότερο άκρο του άξονα αλλά που τοποθετείται η σημερινή αντικρατική φιλελεύθερη δεξιά, που θέλει διακαώς μικρότερο ώς ελάχιστο κράτος, που βρίσκεται ο αντικοινοβουλετικός και αντιφιλελελεύθερος εθνικοσοσιαλισμός που επαναναδύεται στην Ευρώπη ή ο αντικρατικός αναρχισμός;

 Αν η φιλελεύθερη δεξιά βρίσκεται στον αντίποδα του κρατιστικού κομμουνισμού και ορθά, τότε που στέκεται ο επίσης κρατικιστικός εθνικοσοσιαλισμός; Αφού ο τελευταίος ίσταται μετά φονικής μανίας που οδήγησε τα έθνη στον πιό φρικώδη έως σήμερα πόλεμο, απέναντι στον καπιταλισμό, κρατικοποιεί στο όνομα του έθνους το μεγαλύτερο μέρος των μέσων παραγωγής, δεν θα καταλάμβανε σε αυτόν τον άξονα θέση αριστερά των καπιταλιστικών φιλελεύθερων κομάτων, και όχι δεξιότερα όπως οι αριστεροί θα ήθελαν να νομίζουν; Πώς θα μπορούσε να είναι δεξιότερα άλλωστε όταν εθνικοποιεί τα μέσα παραγωγής και συγκεντρώνει την εξουσία στο λαϊκό κράτος με απόλυτα ελεγχόμενη οικονομία και κεντρικό σχεδιασμό; Δεν ταυτίζεται βέβαια με την αριστερή άκρη διότι διατηρεί μεγάλο μέρος του ιδιωτικού τομέα άρα και την εθνική αστική του τάξη, ενώ την εξουσία θεσμικά την ασκεί ο ηγέτης αντί των εργατικών συμβουλίων, άν και στην πραγματικότητα παρά τον ταπεινό τίτλο που φέρει του γενικού γραμματέα, είναι και στην αριστερά πάλι ένα το πρόσωπο που έχει όλη την εξουσία.

Έφερα αυτό το παράδειγμα για δείξω πώς όση απόσταση απο την καπιταλιστική φιλελεύθερη αντικρατιστική δεξιά έχει ένα εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα άλλη τόση και μεγαλύτερη έχει το κομουνιστικό, αλλά και να φανεί πώς το πρώτο δεν τοποθετείται δεξιότερα των φιλελεύθερων κομάτων αλλά αριστερότερα. Γεγονός που τεκμαίρεται και ιστορικά απο την εθνικοσοσιαλιστική ιδεολογία που στάθηκε  εξίσου απέναντι στην «εκφυλισμένη δύση του φιλελευθερισμου και την κομουνιστική απειλή της ανατολής». Ακόμα πως ο άξονας δεξιά αριστερά όχι απλώς δεν επαρκεί αλλά πρέπει να επαναπροσδιοριστεί.

Είδαμε πώς ο οριζόντιος άξονας δεξιάς αριστεράς είναι λειτουργικός μόνο μετάξύ πολιτικών παρατάξεων που τους διαφοροποιεί η σχέση με το κράτος, (μικρότερο κράτος δεξιά–φιλελευθερισμός, μεγαλύτερο κράτος αριστερά-σοσιαλισμός) αλλά παύει νε είναι λειτουργικό άν θελήσουμε να τοποθετήσουμε τον αναρχισμό(καθόλου κράτος) άρα δεξιότερα ή τον εθνικοσοσιαλισμό (ισχυρότερο κράτος) άρα αριστερότερα των σοσιαλιστών. Η συμβατική σκέψη  θέλει τον τελευταίο δεξιότερα του φιλελευθερισμού, αλλά τότε τα δύο άκρα θα τα καταλάμβαναν τα δύο αντικοινοβουλευτικά σχήματα ο κομμουνισμός και ο εθνικοσοσιαλισμός. Σε αυτήν την σχηματική σε ποιό άκρο τότε θα κατατάσσαμε την λαοκρατία της παρισινής κομμούνας ή την Δημοκρατία της εκκλησίας του Δήμου; Αλλος ένας λόγος είναι πως και τα δύα άκρα του καπιταλισμού και του κομμουνισμού είναι διεθνιστικά ρεύματα. Αν επιχειρούσαμε τότε να τοποθετήσουμε τότε τον αναρχισμό που είναι σε απόλυτο βαθμό και διεθνιστικός και αντικρατικός θα έμπαινε στην άκρα δεξιά. Αν τοποθετούσαμε τον εθνικοσοσιαλισμό που είναι σαφώς εθνικιστικός θα έμπαινε ανάμεσα στα δύο διεθνιστικά άκρα και προς τα αριστερά αφού είναι υπερμαχος του κράτους... Δες σχήμα 2

Για να ορίσεις το μέσον πρέπει να ορίσεις τα άκρα του λέει ο θείος Σταγειρίτης, αλλά αν τα άκρα είναι ο φιλελευθερισμός απο την μια πλευρά και ο κρατισμός απο την άλλη τότε στο κέντρο δεν θα έπρεπε να είναι το εθνικό κράτος αφού αυτό απέχει εξίσου απο το διεθνισμό του κομμουνισμού και του καπιταλισμού, απο το μονοπολιακό έλεγχο της αγοράς στον κομμουνισμό και το αόρατο χέρι της αγοράς του φιλελευθερισμού, το εργατικό ήθος και το κοσμοπολίτικο; Τότε εκεί θα είχαμε ένα πατριωτικό κοινοβουλευτικό κόμμα και όχι μια αντικοινοβουλευτική ιδεολογία όπως του εθνικοσοσιαλισμού που όπως και η κομμουνιστική έχει στόχο την διάλυση του κοινοβουλίου. Άρα πάλι εδώ ο άξονας δεξιά αριστερά δεν αρκεί!

Ας δούμε άλλο ένα παράδειγμα και ας κοιτάξουμε τώρα αριστερότερα. Πού θα βάζαμε τον αναρχισμό ή ουτοπικό σοσιαλισμό;  Ως ακραιφνείς αντικαπιταλιστές θα τοποθετούσαν τους εαυτούς τους αριστερά των καπιταλιστικών αστικών κομμάτων, αλλά πόσο αριστερά; Στην άκρα αριστερά, αφού είναι θέσει αντικοινοβουλευτικοί και θα μπορούσε να το κάνει κανείς για τους αναρχοκομμουνιστές, αλλά που θα τοποθετούσε τους ελευθεριακούς, θεωρητικούς ιδρυτές του φιλελευθερισμού και αντικρατιστές ομοσπονδιακούς, φύσει και θέσει αντιεξουσιαστές; Μήπως δεξιότερα της φιλελεύθερης δεξιάς;

Aυτό που προσπαθώ να καταδείξω εδώ είναι πως ο άξονας δεξιά και αριστερά όχι μόνο είναι ανεπαρκής να απεικονήσει όλες τις πολιτικές ιδεολογίες για να τις εξηγήσει αλλά είναι και σκοπίμως εσφαλμένος. Όταν δημιουργήθηκε τα εθνικά πατριωτικά κόμματα λιγότερο ή περισσότερο συντηρητικά, εκτοπίστηκαν απο τα προδευτικά διεθνιστικά ρεύματα μέχρι  την νομιμοποίηση του κομμουνισμού στις χώρες της Ευρώπης ώς συμμάχου και την είσοδο του στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια. Ο παραδοσιακός πατριωτικός χώρος εκτοπίστηκε ολοένα και πιό δεξιά με την ιδεολογική επιβολή της αριστεράς που του προσέδωσε νέο εννοιολογικό περιεχόμενο, επιβάλλοντας έτσι και τους όρους της. 

Η διεθνιστική καπιταλιστική εισβολή συνεπικορούμενη με τον εργατικό διεθνισμό πέταξε τον πατριωτισμό ακόμα δεξιότερα στον εθνικισμό, στον βαθμό που μια δεκαετία πρίν να θεωρούνται ταυτόσημα ως βρισιά. Τα αστικά λοιπόν καπιταλιστικά κόμματα έθεταν δεξιότερά τους πια τα πατριωτικά ώστε αυτά να φαίνονται προδευτικά και τα άλλα συντηριτικά. Είναι αδιάφορο άν στους κόλπους του, κάθε κόμμα συναποτελείται απο επιμέρους τμήματα εφόσον κάποιο απο αυτά δεν αποτελεί την  πλειονότητα και άρα δεν καθορίζει την ταυτότητα του. Έτσι και ένα δεξιό κόμμα έχει μέσα την αριστερά και την δεξιά του, αλλά και ένα αριστερό έχει τα «προδευτικά» και τα «αντιδραστικά» στοιχεία του οριζόμενα απο την επαναστατική τους ή μη διεύθυνση και συμβολή προς τον τελικό σκοπό.

Όλο αυτό το γραμμικό φάσμα δεξιά αριστερά αποτελεί μια κοινοβουλευτική σκευωρία νοητικής χαλιναγώγισης με κύριο στόχο την κυριαρχία του ίδιου του κοινοβουλευτικού συστήματος άρα τον περιορισμό της νομής της πολιτικής εξουσίας άρα και την νομής του πλούτου, όχι στην αστική τάξη αλλά σε ορισμένα «εκλεκτά» τμήματά της που απαρτίζουν την ολιγαρχία. Ο άξονας δεξιά και αριστερά θα είχε νόημα όπως είδαμε άν η απόσταση μετριόταν μόνο απο το δίπολο κρατικός έλεγχος ή ελεύθερη αγορά με ενδιάμεσα στάδια του κομμουνισμού και του φιλελευθερισμού, τα σοσιαλιστικά ή ρεφορμιστικά για τον κομουνισμό απο την μια πλευρά και τα πατριωτικά συντηριτικά απο την άλλη.

Στην πραγματικότητα αυτό που συγκαλύφτηκε ήταν η φορά του άξονα που είναι στην πραγματικότητα κατακόρυφος και όχι οριζόντιος που στην συνέχεια θα δούμε να παίρνει σχήμα. Αυτό που πράγματι συγκαλύφτηκε με τον οριζόντιο άξονα ήταν το μονοπώλιο του κοινοβουλίου σαν το μόνο θεσμικά νόμιμο και ηθικό πολιτικό πεδίο.

Αν στρίψουμε τον άξονα κάθετα θα δούμε τα κοινοβουλευτικά κόμματα να «κάθονται» το ένα πάνω στο άλλο με τα φιλελεύθερα ψηλότερα όχι όμως στην κορυφή και τα συγκεντρωτικότερα στην βάση, ενώ τα αυθεντικά εξωκοινοβουλευτικά εκατέρωθεν του άξονα σε ίση απόσταση μεταξύ τους. Αυτό το τρίγωνο έρχεται σε συμφωνία με τον εξωκοινοβουλευτικό χαρακτήρα του κομμουνισμού όπως τον διετύπωσε στο δεύτερο συνέδριο της κομμουνιστικής διεθνούς το 1920 ο Μπουχάριν στην Πετρούπολι και την ίδια εποχή περίπου ο Χίτλερ στον «Αγών μου» για τον εθνικοσοσιαλισμό στην φυλακή του Λάντσμπεργκ το 1924, οπου το κοινοβούλιο χρησιμοποιείται μόνο για να κυριευτεί και να καταργηθεί.  Το ύψος της θέσης στον οριζόντιο άξονα δίνεται όχι απο το οικονομικό σύστημα αλλά απο τον αριθμό αυτών που νέμονται την εξουσία, δηλαδή την αρχή του ενός στην μοναρχία, των ολίγων ή των πλειόνων. Είναι η ποσότητα αυτών που νέμονται την πολιτική εξουσία και ο σκοπός αν είναι ιδιοτελής ή προς όφελος του συνόλου που ορίζει τό είδος του πολιτεύματος.

Το κοινοβουλευτικό σύστημα περιορίζοντας την βασιλεία αντικατέστησε τους τύπους και τις μορφές της διατηρώντας όλες τις βασιλικές εξουσίες, με την βιτρίνα των εκλογών. Όλα τα μοναρχικά στοιχεία, η κύρηξη πολέμου, η διάλυση της βουλής, η προκήρυξη εκλογών, αλλά και ο διορισμός των θέσεων που στην μοναρχία είναι ο μόνος τρόπος διανομής εξουσιών όχι μόνο δεν καταργείται αλλά χρησιμοποιείται κατα κόρον αφού και αυτοί οι υποψήφιοι βουλευτές είναι επιλεγμένοι και προτεινόμενοι απο τον υποψήφιο μονάρχη τον πρόεδρο του εκάστοτε κόμματος χωρίς να αναφερθώ στις αλλαζονικές συμπεριφορές που καθορίζονται απο την επίδειξη ισχύος, τα προνόμια και την κρατική καταστολή στις λαϊκές αντιδράσεις.

Το κοινοβουλευτικό σύστημα με την αναπαραγωγή του οριζόντιου άξονα συγκαλύπττει έτσι τον μοναρχικό του χαρακτήρα και την αφετηρία του, αυτοπροσδιοριζόμενο ώς δημοκρατία κάτι που δεν θα ήταν δυνατό εάν δεν εξαφάνιζε στην λήθη το αντίπαλο δέος του την αυθεντική, την πραγματική, άμεση, χωρίς αντιπροσώπους άσκηση εξουσίας, απο το οργανωμένο κύτταρο του σώματος του λαού τον Δήμο, την Δημοκρατία. Η Ισοκρατία της Σπάρτης παρουσιάζεται σκοπίμως σαν το αρχαίο αντίπαλο άκρο της Δημοκρατίας εφόσον την εποχή εκείνη μόνο η τυρρανία θα μπορούσε να αντιστοιχηθεί με το σημερινό κοινοβουλευτικό σύστημα! Σήμερα τεχνητά την κατατάσουν στην άκρα δεξιά με σκοπό οι κοινοβουλετικοί να παρουσιάζονται δημοκράτες. Αντίθετα και σε πείσμα των κατασκευαστών αυτού του βολικού μύθου, η Σπάρτη ήταν συρικνωμένη δημοκρατία με εκλεγμένα όργανα που συστήναν αρχές ετήσιας θητείας, όμως χωρίς τριττή διάκριση των τριών μορίων της πολιτείας και με πολιτικά δικαιώματα συναρτημένα με την ατομικη οικονομική κατάσταση. Οι νόμοι και οι αποφάσεις λαμβάνοντας απο την τακτή συνεύλευση του Δάμου την Απέλλα, στοιχεία σαφώς Ισοκρατικά και αν η εκλογή έθετε απόσταση απο την Αθηναϊκή κληροκρατία, η απόσταση απο την  σημερινή τετραετή εκλογή μονίμων επαγγελματιών πολιτικών και διορισμένων δικαστών είναι ακόμα τεράστια... 

Έτσι οι τρείς  ιδεολογικοί πόλοι που ασχέτως πρακτικής και τακτικής θέτουν εαυτόν εκτός του κοινοβουλίου σχηματίζουν ένα ισοσκελές τρίγωνο, αφού αν ο εθνικοσοσιαλισμός έχει μια δεδομένη απόσταση απο τον κομμουνισμό, η δημοκρατία απέχει εξίσου απο τα άλλα δύο αφού είναι πολυαρχική και αποκεντρωτική δηλαδή η εξουσία δίδεται με κλήρο εκ περιτροπής και οι αρχές είναι πολυπρόσωπες.

Με αυτό το σχήμα μπορούμε να κατανοήσουμε όχι μόνο τις πραγματικές διαφορές που είναι ο βαθμός συγκέντρωσης εξουσίας αλλά να δούμε το ρεύμα της πολιτικής ιστορίας και να προβλέψουμε  πολιτικές αλλαγές.

Ο άξονας λοιπόν ορίζεται κατακόρυφα απο τον βαθμό συγκέντρωσης εξουσίας στα χέρια του ενός των λίγων ή των πλειόνων. Η θέση στον κάθετο άξονα ορίζει τα πολιτεύματα, ενώ στον οριζόντιο τα οικονομικά συστήματα, δεξιά το φιλελεύθερο καπιταλιστικό, και αριστερά το κομμουνιστικό του κρατικού μονοπωλίου. Στον κατακόρυφο άξονα η Δημοκρατία, ο Κομμουνισμός και ο Εθνικοσοσιαλισμός τοποθετούνται πέραν των ορίων του, η Δημοκρατία στην κορυφή, με τα άλλα εκατέρωθεν της βάσης αφού όλα είναι ιδεολογικώς και πρακτικώς αντικοινοβουλευτικά. Όμως η Δημοκρατία όντως τοπική και φυλετική με λαϊκή εξουσία απέχει εξίσου απο τον εθνικιστικό εθνικοσοσιαλισμό και τον διεθνιστικό κομμουνισμό. Αντίθετα η λαοκρατία δηλαδή η δικτατορία των πολλών στους λίγους ώς διεθνιστική θα στρεφόταν αριστερότερα της κορυφής του άξονα πρός τον κομμουνισμό και εκεί θα συνέπιπτε ασφαλώς με τον αναρχισμό. Δές  σχήμα 3

Μιλήσαμε για τους δύο άξονες, ας δούμε τώρα και τους ομόκεντρους κύκλους  που δεικνύουν την κοινοβουλετική ή μη εγγύτητα. Στο πράσινο εξώτερο κύκλο βρίσκονται οι αντικοινοβουλευτικές ιδεολογίες ενώ στο άσπρο οι παρατάξεις που σμμετέχουν στο αστικό κοινοβούλιο είτε για τακτικούς λόγους που αναφέραμε παραπάνω είτε ως προϊόν συμβιμβασμού με αυτό.


Τι μας δείχνει πρακτικά αυτός ό άξονας;


Toυς τελευταίους δυό αιώνες που χαρακτηρίστηκαν απο τους λαικούς αγώνες με τα κοινωνικά κινήματα απελευθέρωσης απο το μεσαιωνικό τρίπτυχο κλήρος, φέουδο, στρατός, το κοινωνικό πρόταγμα της εξουσίας στο λαό και της δημοκρατίας, αντί να ανέλθει στην κορυφή του άξονα κινήθηκε διαγώνια άνω αριστερά με την Παρισινή κομμούνα και τον Ισπανικό εμφύλιο, ή διαγώνια αριστερά στην Οκτωβριανή επανάσταση για να αναφέρουμε τρείς σημαντικές ιστορικές στιγμές, ενώ ώς αντίβαρο τους σε κάθε περίπτωση  οι εθνικισμοί, και η μοναρχία (Ναπολέων, Φράνκο, Τσάρος) μεταφέροντας βίαια και αιματηρά την ισοροπία άμεσα στις δύο απο τις τρείς περιπτώσεις  στην αστική κοινοβουλετική ολιγαρχία που λειτουργεί ώς χωνευτήρι. Κάθε φορά που οι λαοί ξεσηκώνονταν για να χειραφετηθούν η τελική κατάληξη μετά την σύγκρουση ήταν ο κοινοβουλευτισμός. Η αμερικανική αστική επανάσταση συγκρούστηκε με την Αγγλική μοναρχία, ενώ η γαλλική αστική επανάσταση με την Γαλλική δημιουργώντας τις κοινοβουλευτικές ρεπούμπλικες. Τις μοναρχίες σαν αντίβαρο στον λαϊκό ξεσηκωμό αντικατέστησαν τα συγκεντρωτικά εθνικιστικά-φασιστικά, ή διεθνιστικά-κομμουνιστικά καθεστώτα τραβώντας με λύσσα την πορεία στην φυσική δημοκρατία πρός τα κάτω. Την αποκέντρωση της εξουσίας πολέμησαν με την συγκέντρωση, την πολυαρχία με την προσωπολατρία. Μια διελκυστίνδα που η ισχυρότερη άκρη ορίζει καθε φορά το μέσο που καταλήγει σε κοινοβουλευτικά όρια...   

Φαίνεται πώς σε κάθε λαϊκό αίτημα για κοινωνική χειραφέτηση οι δνάμεις της συντήρησης, που στην πραγματικότητα ορίζονται όχι απο τον οριζόντιο άξονα αριστερά-δεξιά, εθνισμού-διεθνισμού αλλά αποκλειστικά απο τον οριζόντιο άξονα κρατισμού-αντικρατισμού, δηλαδή η επιθυμία διατήρισης της εξουσίας σε ορισμένους εκλεκτούς λίγους με καίριο κίνητρο την αποκλειστική νομή της εξουσίας, συσπειρώνονται για να χειραγωγήσουν τον λαό και να το διατηρήσουν στον ρόλο του κοπαδιού, εργάτες για την παραγωγή τους, στρατιώτες για τις εδαφικές τους διεκδικήσεις, φορολογούμενους και καταναλωτές υπήκοους για την συσώρευση του πλούτου τους.

Η τελική κεντρική σύγκρουση μεταξύ των τριών κύριων ρευμάτων δόθηκε με την στρατιωτική διμέτωπη σύγκρουση του Εθνικοσοσιαλισμού του Χίτλερ με τον Κομμουνισμό του Στάλιν και τον φιλελεθερισμό των Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ, με σταδιακή και τελική επικράτηση του φιλελευθερισμού και την κοινοβουλευτική ηγεμονία. Τα ηττημένα μέρη έκτοτε διαβιούν στις παρυφές του κοινοβουλευτισμού, ο κομμουνισμός ιδεολογικά ηττημένος και ο εθνικοσοσιαλισμός, στρατιωτικά αλλά και ηθικά αφού ως ηττημένος δέχτηκε την μομφή της πρόκλησης του πολέμου. Παραδόξως σήμερα  οι ηττημένοι αυτοί σχηματισμοί με την επανεμφάνιση το αιτήματος για δημοκρατία, βγαίνουν απο τους τάφους τους με σκοπό να φυλακίσουν πάλι την λαίκή ορμή στους κόλπους τους και να διατηρηθεί η ολιγαρχική δομή του αστικού κοινοβουλίου. Αντί η κοινοβουλευτική ολιγαρχία τύποις δημοκρατική, που όμως επιμένει έτσι να παρουσιάζεται να νομοθετήσει σταδιακές Μεταβολές του πολιτεύματος κατά τα πρότυπα του Θησέα, Σόλωνα Κλεισθένη και Εφιάλτη, παραχωρόντας την δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία σε ολοένα και μεγαλύτερα πλήθη ελέγχοντας και υποστηρίζοντας την  διαδικασία με την εθνική παιδεία, δηλαδή με μια λέξη τον εκδημοκρατισμό, εκχωρεί την εξουσία σταδιακά σε υπερεθνικά κέντρα, ενώσεις, ιδρύματα, οργανισμούς συστήνοντας ένα υπερεθνικό μη αντιπροσωπευτικό κοινοβούλιο εργαλείο των παγκόσμιων πολυεθνικών, δηλαδή των παγκόσμιων τραπεζιτών, τον τελικό σκοπό του φιλελευθερισμού, που είναι η απόλυτη ελευθερία των κατόχων του κεφαλαίου.

Είναι ηλίου φαεινότερο πιά σε όλους τους ειρηνιστές δημοκράτες πως αυτή η Μεταβολή κατά τα πρότυπα των Αθηνών δεν είναι και δεν ήταν ποτέ στα σχέδια των επαγγελματιών της πολιτικής που νέμονται  το κοινοβούλιο παρά η σταδιακή εκχώρηση και των τελευταίων λαικών ερεισμάτων στην οικονομική ολιγαρχία της οποίας αποτελούσανε εκ συστάσεως του κοινοβουλευτισμού τον πολιτικό της βραχίωνα. Η ειρηνική μεταβολή θα μπορέσει να επιτευχθεί μόνο με την δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού ή και παγκόσμιου δικτύου αμεσοδημοκρατικών κομμάτων που με αμεσοδημοκρατικούς όρους, (κλήρωση-πολυαρχία-ανακλητότητα-εσωτερικά όργανα-δικαστήρια-εκκλησία δήμων) να εισχωρήσουν στο κοινοβούλιο  με την ψήφο μελών-βουλευτών του κόμματος και πολιτική που καθορίζεται με εσωτερικά δημοψηφίσματα  οργανωμένης κεντρικά εκκλησίας το δήμου με τελικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας και την εκχώρισή της σε αυτήν.  Ουσιαστικά την ειρηνική εισχώριση του λαού στο ολιγαρχικό κοινοβούλιο για την επανάκτηση των εξουσιών απο τον οργανωμένο σε δήμους-πολιτών λαό.

Όσο και αν αυτό φαντάζει τώρα ουτοπικό, αποτελεί την τελευταία ελπίδα των Δημοκρατικών πρίν την εξαφάνιση και της τελευταίας δημοκρατικής προσωπίδος του κοινοβουλίου πρίν την δημιουργία παγκόσμιου κράτους με τεράστια τμήματα του λαού να εξαφανίζονται στα περιθώρια του άστεος και την επιστροφή τους στην μεσαιωνική δουλοπαροικία  τον νομαδισμό άστεγων άεργων ανασφάλιστων και την σύσταση ληστρικών συμμοριών. Και αυτό γιατί οι Δημοκρατικοί σήμερα έχουν ακόμα το πλεονέκτημα της δημοκρατίας ώς αποδεκτό πρόταγμα και απο τους λαούς και την εξουσία μαζί με το μειονέκτημα της απουσίας δημοκρατικής οργάνωσης,  αντίθετα με τα άλλα δύο αντικοινοβουλευτικά σχήματα του εθνικοσοσιαλισμού και του κομμουνισμού που δεν έκαναν το σφάλμα να εγκαταλείψουν την οργάνωσή τους με το ψέμα της δημοκρατίας, αφού δεν ήταν ποτέ δημοκρατικά.

Συμπερασματικά με την δημιουργία της φιλελεύθερης Παγκόσμιας Τάξης, την Pax-Liberalism, οι Δημοκράτες θα βρεθούμε σε πολύ χειρότερη θέση διεκδίκησης των άλλων δύο συγκεντρωτικών ρευμάτων και συγκεκριμένα στην τελευταία θέση. Ο  διεθνικός κομμουνισμός με μόνο έρεισμα τον διεθνισμό της εργατικής τάξης άρα του ανθρώπινου κεφαλαίου θα προσφέρει τους τελευταίους μαντρωμένους εργάτες στο μηχανιστικό συστήμα που θα στηρίζεται ολοένα και λιγότερο στην ανθρώπινη εργασία, αφού η ανάγκη συσώρευσης κεφαλαίου μεσω κατανάλωσης των εργαζομένων δεν θα υφίσταται πλέον με την ελίτ να έχει παγιωθεί έχοντας πάνω απο το  80% του παγκόσμιου πλούτου. Πλούτο που θα διαθέτει μόνο στις ηδονές με επιλογή ερωτικών συντρόφων κατά τα Πλατωνικά πρότυπα, στράτευση της επιστήμης και των επιτευγμάτων της για ευζωϊα και ευγονία της ελίτ, αλλά και στρατών για την ασφάλεια της. Ολοένα και περισσότερα τμήματα πληθυσμού θα «σαλαμοποιούνται» δηλαδή θα τεμαχίζονται τμηματικά εκτός της αστικής ευμάρειας και προστασίας μέχρι την εφαρμογή αυτού του φιλελεύθερου προγράμματος, ώστε οι διεθνείς εξουσιαστές να δημιουργήσουν το παγκόσμιο κράτος των λίγων και εκλεκτών «γαλαζοαίματων». Ηδη η θρησκευτική, πολιτική, και στρατιωτική αρχή του Παγκόσμιου Κράτος εκπορευεται και ασκείται απο ισάριθμα αυτόνομα κράτη εν κράτει, Βατικανού, Σίτι Λονδίνου και Ουάσιγκτον Ντι σί.Αυτή θα είναι και η εξολόθρευση του παγκόσμιου πληθυσμού δηλαδή η εξολόθρευση του διαχρονικού ανα τους αιώνες  φόβου των κρατούντων, ο τεράστιος αριθμός του λαού.

Αυτοί είναι και οι πραγματικοί λόγοι που οι τεχνολογίες δωρεάν ενέργειας όχι μόνο δεν διατίθενται αλλά αποσιωπούνται, με σκοπό την βιοπάλη των λαών ώστε να απέχουν απο την πολιτική διεκδίκηση, η άυξηση των  οικονομικών βαρών που συντελούν στην μείωση της γεννητικότητας, η διατήριση αλλά και η δημιουργία νέων ασθενειών που θα έπρεπε πια  να είναι απολύτως ιάσιμες και ο έλεγχος των γεννήσεων όπου οι νομοθεσίες το επιτρέπουν όπως στην Κίνα και την Ινδία.

Εάν τα Έθνη δηλαδή τα σύνολα του λαού που μοιράζονται κοινά ήθη, δεν αντεπιτεθούν τώρα για να επανακαταλάβουν την Δημοκρατία, τότε η τελευταία αντίσταση της ανθρωπότητας εναπόκειται στα εθνικιστικά και εθνικοσοσιαλιστικά σχήματα και τις πρακτικές τους ώστε να ανακοπεί πρώτα η διεθνιστική πορεία του φιλελευθερισμού και μετά με νέα ανασύνταξη του λαού, την βίαια πιά απόσπαση του Κράτους απο τα χέρια του Ηγέτη στον Δήμο.

Αυτή η μεταβολή μπορεί να επιτευχθεί και θρησκευτικά αφού το δεξιό κάτω και άνω τεταρτημόριο έναι ένθεο σε αντίθεση με το αριστερό κάτω και άνω άκρο του διεθνισμού που είναι άθεο. δες σχήμα4:

Δηλαδή την επιστροφή στις πολυθεϊστικές θρησκείες και αντιλήψεις με τα αντίστοιχα  Ισοκρατικά πολιτεύματα απο την μονοθεϊστική  θρησκεία του Ηγέτη επαϊοντα. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως και το Κράτος της Pax Liberalism και το Κομουνιστικό και το Εθνικοσοσιαλιστικό είχαν την αναφορά τους στην Πλατωνική Πολιτεία, ούτε πως δικάζουν και ξαναδικάζουν σε εικονικές δίκες τον δάσκαλο του και πραγματικό εμπνευστή της Σωκράτη, ώστε να καταδικάσουν στο όνομα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας κάθε Ισοκρατία που τους στοιχειώνει.

 Η νέα «θρησκεία» δεν θα είναι πανθεϊστική όπως αφελώς οι μονοθεϊστές θέλουν να πιστεύουν απλά γιατί με τα γενοκτονημένα έθνη θα καταργηθούν και οι θρησκείες τους. Η νέα θρησκεία θα είναι οικολογική, επιστημονική με λατρευτικά Wikka, όχι παγανιστική με την πραγματική έννοια της, δηλαδή με τα στοιχεία της τοπικότητος και εθνότητος, αλλά με την έννοια της Παν Γαίας. Δεν θα υπάρχουν Θεοί πρόσωπα αλλά κατά τα πρότυπα της επίσης Διεθνιστικής Λαοκρατίας της Γαλλικής επανάστασης, θεοί Ιδέες, όπου η Θεά Λογική λατρευόταν στις οργανωμένες λαϊκές συγκεντρώσεις απο την Τριανδρία. Μη εθνικές αφηρημένες οικουμενικές θεότητες με αντίκρσμα στο ανθρώπινο γένος, την Γή, αλλά και την νέα απόδωση της Εβραιογενούς πατρικής φιγούρας του Ιεχωβά, Θεού για τους Χριστιανούς και Αλλάχ για τους Ισλαμιστές. Μια κατασκευασμένη θεολογία για απόλυτο έλεγχο με επιστημονικό υπόβαθρο, σε μια συρικνωμένη στρατοκρατούμενη οικολογική ανθρωπότητα, μια αχρήματη κοινωνία με άφθονους πόρους και κεντρικά ελεγχόμενη απο επιτροπές. Η επιστροφή μιας σοσιαλιστικά κρατικοποιημένης στα μέσα παραγωγής  πολυαρχικής βασιλείας επιτροπών, που θα απαρτίζεται απο τους σημερινούς γαλαζοαίματους που άνευ πολιτικού αντίβαρου θα εξελιχθεί σε τυρανίδα άνευ νοήματος αφού η εναπομέινουσα ανθρωπότητα θα διαβιεί ώς λοβοτομημένη, με τα τεράστια εναπομείνοντα σύνολα  της εκτός του νεόυ άστεος να λοιμοκτονούν και να λιμοκτονούν.

Γιαυτό τον λόγο και μόνο βάλλονται σήμερα οι μονοθεϊσμοί, απογυμνώνονται απο την κρατική προστασία ώστε να έχουν ήδη χάσει το κύρος τους όταν παρουσιαστεί με ειδικά εφέ η νέα θρησκεία του σημερινού φιλελευθερισμού που είναι απλώς το όχημα. Πρέπει όμως να πιστέψουμε πώς η νέα εποχή το Υδροχόου που μπαίνει και επίσημα φέτος δεν είναι νομοτέλεια, δεν θα έχει απαραίτητα το όραμα των ολιγαρχιών που αυτοί θέλουν να της προσδώσουν. Η νέα εποχή άν αγωνιστούμε μπορεί να είναι η Ομοσπονδιακή Συμπολιτεία Εθνών, δηλαδή Κοινωνία Εθνών με Κοινό ήθος, με Δημοκρατικό πολιτικό έλεγχο απο κυρίαρχους λαούς άρα οικονομικό έλεγχο και σχεδιασμό για τους λαούς. Με την παλιγέννεση των  Εθνικων θρησκειών οι άνθρωποι θα θυμηθούν την Ιερότητα της φύσης και επακόλουθα την Οικονομία της χωρίς να χρειάζεται να αλληλοεξοντωθούμε ώστε να φτάσουν οι πόροι για όλους.  Υιοθετώντας αντι ενεργειοβόρες συμπεριφορές πρακτικές και μεθόδους αποφασισμένες πολιτικά στις Εθνικές Εκκλησίες του Δήμου, μπορούμε να επιτύχουμε μια συμφωνία ειρηνικής αξιοπρεπούς κοινωνικής διαβίωσης αντάξια του γένους της ανθρωπότητος.

Μεγιστίας

Δωδωναίος Κήρυξ

 

 http://kratosdimon.blogspot.gr/2012/05/blog-post_28.html