Οι ομάδες πιέσεως(λόμπυ) και τα εγκληματικά λάθη των Ελλήνων πατριωτών

Αρκετοί πατριώτες αγνοούν το πώς λειτουργεί η πολιτική αρένα. Και πέφτουν σε απόγνωση αντιδρώντας σπασμωδικώς εμπρός στην οικονομική καταστροφή που υφίστανται.

Έχοντας παγιδευτεί στην γραμμή που ρίχνουν τα καθεστωτικά μμε, κατηγορούν για σκάνδαλα και διαπλοκή την υπόθεση Ζήμενς-Χριστοφοράκου, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους, τους μεγαλοδημοσιογράφους, κλπ.  

Μισό λεπτό. Ας αφήσουμε στην άκρη τα ζητήματα ηθικής, και ας κοιτάξουμε την ωμή πραγματικότητα.

Τα κόμματα και οι πολιτικοί ανέκαθεν εκπροσωπούσαν συγκεκριμένα συμφέροντα. Ο Παπανδρέου εκπροσωπούσε τα συμφέροντα της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ όταν φώναζε «θέλουμε παγκόσμια διακυβέρνηση». Ο Παπαδήμος εκπροσωπούσε τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ο Σημίτης εκπροσωπούσε τα συμφέροντα του Λαμπράκη και του Μπόμπολα. Ο Σαμαράς εκπροσωπεί τα συμφέροντα της Μέρκελ στην Ελλάδα.

Αυτή την στιγμή δεν αναλύουμε το ζήτημα πάνω σε έναν άξονα ηθικής, αλλά πάνω σε έναν άξονα ρεαλισμού.

Στις ΗΠΑ τα λόμπυ(ωργανωμένες ομάδες πιέσεως) είναι ενσωματωμένα στην πολιτική κουλτούρα της αμερικανικής ζωής. Εκεί τα λόμπυ δεν εκπροσωπούν κατ’ ανάγκη συμφέροντα μεγαλοκεφαλαιούχων. Ως λόμπυ λειτουργεί και η φιλοζωική οργάνωση PETA, η οποία αγωνίζεται ενάντια στην κακοποίηση των ζώων. Ως λόμπυ λειτουργεί και η ACLU, οργάνωση που αγωνίζεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα στις ΗΠΑ.

Στην Αμερική αποτελεί τυπική διαδικασία μία ομάδα ανθρώπων με κοινά συμφέροντα να συγκροτείται σε οργάνωση, να προσλαμβάνει πολιτικούς συμβούλους, να καταρτίζει στρατηγική προσβάσεως στα μμε, και να αναθέτει σε ειδικές εταιρίες τις διασυνδέσεις με τους πολιτικούς στην Ουάσιγκτον.

Όμως στην Ελλάδα αυτό θεωρείται «λάδωμα», «διαπλοκή», «ρουσφέτι». Ενώ πρόκειται για επαναλαμβανόμενη κατάσταση ανά τους αιώνες. Οι πολιτικοί πάντα εκπροσωπούν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι οι παραγωγοί αγαθών και οι πατριώτες δεν έχουν κατανοήσει ότι πρέπει να οργανωθούν και να αποκτήσουν πρόσβαση στην εξουσία. Και αυτό επιτυγχάνεται μόνον με μακροχρόνια επένδυση στην πολιτική.

Στην Ελλάδα, όπως και στο εξωτερικό, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεκδότες, οι μεγαλοεργολάβοι, επενδύουν στην πολιτική τους εκπροσώπηση. Οι Έλληνες παραγωγοί και πατριώτες τί πράττουν; Απολύτως τίποτε.

Οι αγρότες, βιοτέχνες, και βιομήχανοι δεν επενδύουν στο μέλλον. Μόνιμη τακτική τους είναι όταν ανέρχεται ένας πολιτικός στην εξουσία να προσπαθούν να τον δουν στο γραφείο του και να του υποβάλλουν κάποιο αίτημα, όταν ήδη ο συγκεκριμένος πολιτικός έχει δεσμευθεί πολλαπλώς από τα ωργανωμένα συμφέροντα που τον ανέδειξαν.

Λογικό είναι να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των Ελλήνων αγροτών και βιοτεχνών, όταν τον έχουν αναδείξει οι πολυεθνικές. Λογικό είναι να αδιαφορεί για τα συμφέροντα των Ελληνικών βιομηχανιών όταν τον έχουν στηρίξει οι τράπεζες.

Αυτό που έκανε η Ζήμενς με τον Χριστοφοράκο, από νομικής απόψεως ήταν παράνομο. Αλλά στην πραγματικότητα επένδυσε στο μέλλον εξαγοράζοντας πολιτική και δημοσιογραφική ισχύ, έναντι των ανταγωνιστών της. Αυτό πράττουν τόσο καιρό και οι τραπεζίτες. Για να ψηφιστούν όλα αυτά τα μέτρα υπέρ τους, σημαίνει ότι επένδυσαν χρόνο και χρήμα για να προωθήσουν τους δικούς τους ανθρώπους στην εξουσία.

Ας δούμε τί έπραξε το κίνημα του νεοφιλελευθερισμού για να αποκτήσει εξουσία και διασυνδέσεις στην κορυφή της πολιτικής πυραμίδος. Ξεκινώντας πριν πέντε δεκαετίες από την σχολή του Σικάγου, έθεσε ως στόχο να δημιουργεί στρατιές φοιτητών, στους οποίους επένδυε χρόνο και χρήμα, με σκοπό 20-30 χρόνια μετά την αποφοίτησή τους να καταλάβουν κυβερνητικές θέσεις. Όταν αυτοί οι οικονομολόγοι εισήλθαν στην εξουσία, άρχισαν με την σειρά τους να εξαγοράζουν πολιτική ισχύ για λογαριασμό των νεοφιλελεύθερων συμφερόντων.

Πρόκειται για ένα απλό σχέδιο, το οποίο κάλλιστα θα έπρεπε να είχαν αντιγράψει στην Ελλάδα οι αγρότες, οι βιοτέχνες, και οι βιομήχανοι. Αντί να στέλνουν επιστολές διαμαρτυρίας στην κατοχική κυβέρνηση παραπονούμενοι ότι τους έχει εγκαταλείψει, θα έπρεπε να επενδύουν χρόνο και χρήμα σε νέους πολιτικούς, οικονομολόγους, μηχανικούς, και  δημοσιογράφους, με σκοπό μετά από 20-30 χρόνια να καταλάβουν θέσεις στον κρατικό μηχανισμό. Και αυτοί με την σειρά τους να προωθούν τα  παραγωγικά συμφέροντα της Ελλάδος.

Οι παραγωγοί στην Ελλάδα πρέπει να εντοπίζουν νεαρούς πολιτικούς και φοιτητές και να χρηματοδοτούν τις μεταπτυχιακές τους σπουδές. Να τους προωθούν, να τους προβάλλουν, και να τους δεσμεύουν ότι θα προωθούν τα δικά τους συμφέροντα έναντι των ξένων πολυεθνικών, όσο ανέρχονται στην κοινωνική κλίμακα.

Ας δούμε ένα άλλο παράδειγμα, με τις Ελληνίδες πολύτεκνες μητέρες. Ζουν ένα δράμα μετά την περικοπή των γλίσχρων επιδομάτων τους. Όμως δεν είναι επόμενο να συμβεί αυτό, όταν οι πολύτεκνοι αγνοούν τί σημαίνει η φράση «πολιτική στρατηγική»;

Το τί πράττουν οι πολύτεκνοι είναι γνωστό. Περιμένουν πότε θα γίνει πρωθυπουργός ο Σαμαράς ή ο Παπανδρέου για να ζητήσουν μία συνάντηση μαζί του. Και αυτός είτε τους αγνοεί επιδεικτικώς, είτε τους κοροϊδεύει με ψεύτικες υποσχέσεις. Και πώς αντιδρούν οι πολύτεκνοι σε αυτή την κατάσταση; Νέες επιστολές διαμαρτυρίας, αγωγές για τα επιδόματα, κλαυθμηρισμός, απογοήτευση. 

Η λύση στο πρόβλημά τους ονομάζεται δημιουργία ομάδος πιέσεως. Μακροχρόνιος σχεδιασμός από ειδικούς στην πολιτική στρατηγική. Οργάνωση ακτιβιστικού βραχίονος. Διαφημιστικές καταχωρήσεις στον Τύπο. Συχνές συνεντεύξεις. Επάνδρωση νομικού τμήματος. Καθημερινή πίεση στους πολιτικούς.

Και κυρίως σφυρηλάτηση διασυνδέσεων με τους νέους πολιτευτές, τους αγνώστους και μη-εκλεγμένους. Όταν είναι σε μικρή ηλικία, άγνωστοι, και ζητούν βοήθεια για να ανέλθουν, τότε οι οργανώσεις των πολυτέκνων μπορούν να τους ελέγξουν πιό εύκολα. Πρέπει να τους ζητούν δημόσιες και έγγραφες δεσμεύσεις για το τί θα πράξουν υπέρ των πολυτέκνων οικογενειών, όταν αναρριχηθούν στην εξουσία.

Οι ομάδες πιέσεως των πολυτέκνων δεν πρέπει να ενδιαφέρωνται για τα ιδεολογικά ή θρησκευτικά πιστεύω εκάστου πολιτευτού. Αυτό που ενδιαφέρει τις πολύτεκνες οικογένειες είναι να αποσπούν δημόσιες δεσμεύσεις από τους νέους πολιτευτές. Και να μην βάζουν όλα τα αυγά σε ένα καλάθι, ήτοι να μην στηρίζωνται σε ένα κόμμα ή σε έναν πολιτικό.

Είναι χαρακτηριστικός ο λανθασμένος τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρονται οι αγροτικές οργανώσεις. Κάθε λίγο και λιγάκι οι Έλληνες αγρότες κλείνουν τους δρόμους με τα τρακτέρ, ή χύνουν τα προϊόντα τους στους δρόμους, ευρισκόμενοι σε απόγνωση. Αυτό δεν είναι στρατηγική. Είναι απόδειξη πολιτικής ασχετοσύνης.

Αν θέλουν να πωληθούν τα προϊόντα τους πρέπει να αποκτήσουν πολιτική, ακαδημαϊκή και δημοσιογραφική ισχύ. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επενδύσουν σε νέους δημοσιογράφους, πολιτικούς και γεωπόνους, από τώρα, με ορίζοντα 10-20 χρόνια μετά. Να τους δεσμεύσουν ότι θα στηρίζουν τα Ελληνικά αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, ότι θα τα προωθούν στην αγορά έναντι των ξένων, ότι θα εξασφαλίζουν χαμηλότοκα δάνεια στους παραγωγούς, ότι θα τους αποζημιώνουν άμεσα για όλες τις ζημίες από καιρικές καταστροφές, ότι θα στηρίζουν το εισόδημά τους έναντι των πολλαπλών μεσαζόντων.

Όλα αυτά απαιτούν επένδυση από την πλευρά των Ελληνικών αγροτικών και κτηνοτροφικών μονάδων. Ήτοι χρήμα. Το οποίο θα εισπράξουν πολλαπλασίως στο μέλλον. Μόνον έτσι οι αγρότες θα αποκτήσουν πρόσβαση και διασυνδέσεις στο μελλοντικό πολιτικό στερέωμα. Μόνον έτσι θα επιτύχουν να εκπροσωπούνται τα συμφέροντά τους μονίμως μέσα σε όλα τα κόμματα.

Από την ημέρα που η Ελλάδα ετέθη και επισήμως υπό ξένη κατοχή αρκετοί νέοι πολιτικοί σχηματισμοί και νέοι πολιτευτές ήρθαν στην επιφάνεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φορείς, είτε μιλάμε για αγρότες, είτε μιλάμε για οδηγούς ταξί, είτε για δημοσίους υπαλλήλους, είτε για ανέργους, είτε για αποστράτους, είτε για συνταξιούχους, είτε για πολυτέκνους, είτε για καρκινοπαθείς, είτε για μηχανικούς, δικηγόρους, ιατρούς, φαρμακοποιούς, κ.α. αντί να απαιτούν παρουσία νέων πολιτευτών στις εκδηλώσεις των, δεν αποστέλλουν προσκλήσεις σε νέους πολιτικούς φορείς και πρόσωπα, ώστε να τους δεσμεύουν δημοσίως για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Η παθητική στάση εμπρός στον κίνδυνο οικονομικής γενοκτονίας επιφέρει οδυνηρότατες συνέπειες. Υπό τις σημερινές συνθήκες το κόστος της πολιτικής αδρανείας ισοδυναμεί με φυσικό θάνατο ολοκλήρων κλάδων και επαγγελματικών τάξεων.

Εις εκ των νέων πολιτικών είμαι και εγώ. Απέστειλα και θα συνεχίσω να αποστέλλω δεκάδες επιστολές για να έρθω σε επαφή με κοινωνικούς και επαγγελματικούς φορείς για να ενημερωθώ για τα προβλήματά τους και να δεσμευτώ δημοσίως με συγκεκριμένες λύσεις.

Καλώ οργανώσεις πολυτέκνων, ανέργων, εμποροϋπαλλήλων, εργατών, βιοτεχνών, αγροτών, βιομηχάνων, ελευθέρων επαγγελματιών, ιατρών, μηχανικών, θυμάτων εγκληματικότητος, φιλοζωικών οργανώσεων, πολιτιστικών και καλλιτεχνικών ομάδων, ομογενών της Διασποράς, επιστημόνων, ακριτών, ατόμων με ειδικές ανάγκες, «φοροφυγάδων», φυλακισμένων, να έρθουμε σε επαφή ζητώντας ρητές και δημόσιες δεσμεύσεις για το τί θα πράξουμε πάνω στα συγκεκριμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε κλάδος.

Όσο οι κοινωνικοί και επαγγελματικοί φορείς καταφεύγουν στην γνωστή ψηφοθηρική και ρουσφετολογική μέθοδο της κάλπης, μία ζωή θα είναι εξαπατημένοι και προδομένοι. Οι ξένες πολυεθνικές, οι μεγαλοτραπεζίτες, οι μεγαλοκαναλάρχες, και οι μεγαλοεργολάβοι, έχουν ήδη εξαγοράσει το σάπιο πολιτικό καθεστώς.

Η κατάληψη της εξουσίας απαιτεί χάραξη στρατηγικής. Όποιος πιστεύει  ότι με μία ψήφο στην κάλπη κάθε 4 χρόνια θα λύσει τα καθημερινά του προβλήματα, είναι άξιος της μοίρας του.

Η απόκτηση πολιτικής ισχύος υλοποιείται μόνον με την καθημερινή σφυρηλάτηση οργανωτικών διασυνδέσεων.

Ιφικράτης Αμυράς

http://iphicratisamyras.blogspot.com