Ας φανταστούμε ότι ζούσαμε στα 1942, στην περίοδο της κατοχής. Ήμασταν μέλη μίας αντιστασιακής οργανώσεως. Ο διοικητής μας, δίνει εντολή να εκτελέσουμε έναν αξιωματικό των Ναζί σε αντίποινα για όσα πράττουν οι Ναζί εις βάρος των Ελλήνων.
Αλλά την Αθήνα εκείνης της εποχής, διοικούν δύο αξιωματικοί των Ναζί. Ένας μοχθηρός βασανιστής μισέλληνας και ένας μετριοπαθής φιλέλληνας. Ο μισέλληνας σκοτώνει γυναίκες και μικρά παιδιά και βασανίζει τους πατριώτες. Ο φιλέλληνας Ναζί, αποφεύγει τις ακρότητες και διανέμει τρόφιμα στους πεινασμένους Έλληνες.
Εμείς έχουμε λάβει την εντολή για αντίποινα. Αλλά έχουμε μόνον ένα όπλο στην διάθεσή μας, και μία μόνον σφαίρα. Και μία μόνον ευκαιρία για δράση. Ποιόν θα σκοτώσουμε; Τον κακό ή τον καλό Ναζί; Ο φιλέλληνας δίνει ψωμί στα παιδάκια. Ο μισέλληνας βασανίζει τους πατριώτες.
Μία σφαίρα στο όπλο. Μία ευκαιρία για δράση. Ποιόν θα σκοτώσουμε;...
Ας επανέλθουμε για λίγο στο σήμερα. Σε μία γερμανική προεκλογική εκστρατεία, εμείς οι Έλληνες ποιόν θα έπρεπε να χρηματοδοτήσουμε; Έναν σοσιαλιστή φιλέλληνα καγκελάριο ή έναν νεοφιλελεύθερο μισέλληνα καγκελάριο;
Ο γερμανός σοσιαλιστής καγκελάριος θα μας κρατούσε μέσα στο ευρώ και θα μας δάνειζε με ηπιότερους όρους, ενώ οι νεοφιλελεύθερος θα μας δάνειζε με εξοντωτικούς όρους και πιθανώς θα μας έδιωχνε από το ευρώ.
Ο δεύτερος έχει περισσότερες πιθανότητες να διατηρήσει άσβεστο το μίσος του Ελληνικού Λαού κατά του ευρώ. Θα αναζωπύρωνε τα εθνικά πάθη και τις μνήμες από την γερμανική κατοχή.
Ο νεοφιλελεύθερος καγκελάριος θα διεύρυνε το ρήγμα μεταξύ Ελλάδος και Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Θα γκρέμιζε όλες τις αυταπάτες περί ευρωπαίων «εταίρων». Θα έδειχνε στον Ελληνικό Λαό την ωμή πραγματικότητα: οι Γερμανοί είναι κατακτητές, και όχι εταίροι. Και μας θεωρούν εχθρούς. Είναι εχθροί μας.
Ο πόλεμος έχει την δική του λογική. Δεν επιτρέπεται να αναμένει ο εχθρός ότι θα επιστρέψουμε στην Ευρωπαϊκή φυλακή. Ούτε επιτρέπεται ο Ελληνικός Λαός να ερωτοτροπεί με ήπιους κατακτητές.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση τελείωσε ως όραμα. Είναι πιά ο καθημερινός μας εφιάλτης. Χάρις στην Μέρκελ, οι Έλληνες το διαπιστώνουν καθημερινώς. Όση πατριωτική προπαγάνδα και αν διεξάγουμε επί 100 χρόνια, δεν θα καταφέρναμε αυτό που κατάφερε η Μέρκελ μέσα σε μερικούς μήνες. Να μισεί ο Λαός το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Χωρίς δισταγμό λοιπόν, αν μπορούσαμε να χρηματοδοτήσουμε την προεκλογική εκστρατεία ενός γερμανού καγκελαρίου, αυτός θα ήταν ο νεοφιλελεύθερος και ποτέ ένας φιλέλλην σοσιαλιστής, ο οποίος θα χαλάρωνε τα δεσμά της σκλαβιάς.
Δεν υπάρχει καλή και κακή Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπάρχει 4ο Ράιχ και θέλει να μας γενοκτονήσει.
Το Ελληνικό Έθνος πρέπει ωμά να κηρύξει αμείλικτο πολιτικό, διπλωματικό, εμπορικό, και οικονομικό πόλεμο εναντίον της Ευρωπαϊκής Χούντας.
Να γκρεμίσει χωρίς έλεος όλη την διεθνιστική Χούντα που καλύπτεται πίσω από το ευρώ.
Πίσω στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής. Αθήνα, 1942...
...Θα φάνταζε πολύ όμορφα νεκρός, ο φιλέλληνας αξιωματικός των Ναζί. Με μία σφαίρα στο κεφάλι. Το αίμα του να κυλά σε κάποιο δρόμο της Αθήνας.
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί κατακτητές. Ούτε καλοί και κακοί διαπραγματευτές του Μνημονίου. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα του Μνημονίου.
Αυτοί που κάνουν τον ξένο ζυγό να φαίνεται ελαφρύτερος στον Λαό είναι οι πιό επικίνδυνοι εχθροί του Έθνους.
Γι’ αυτό ο Σαμαράς είναι πιό επικίνδυνος από τον Παπανδρέου. Ο Παπανδρέου ομολογούσε ανοικτά στον Λαό ότι είναι εξωνημένος δωσίλογος. Ο Σαμαράς δηλώνει ότι δεν είναι εξωνημένος, αλλά υπόσχεται να εκποιήσει την Ελλάδα με καλύτερους όρους.
Πολύ σύντομα ο Λαός θα χρειαστεί να απαντήσει στο άνωθεν δίλημμα. Ποιός από τους δύο; όταν έχουμε μία και μόνον ευκαιρία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου