Η αγωγή του νέου πολίτη

Οι άνθρωποι είναι κοινωνικά όντα, θέλουν  να ανήκουν. Στην κοινωνία, σέ ένα τμήμα της, σε μία ομάδα ή στην οικογένεια, το κεντρικό τους κίνητρο είναι η ένταξη. Οι συμπεριφορές τους αρνητικές ή θετικές εξυπηρετούν αυτόν τον σκοπό. 

 

Το σχέδιο δράσης όλων αρχίζει να διαμορφώνεται απο την αρχική πεποίθηση που έχουν για τον εαυτό τους και τους άλλους. Τα συναισθήματα, οι συγκινήσεις τους εξαρτώνται απο την πεποίθηση που διατηρούν για τον εαυτό τους και την κοινωνία.Οι άνθρωποι νοιώθουνε σύμφωνα με αυτά που πιστεύουνε. Η ιδέα που έχουνε για τον εαυτό τους, η αξία που του προσδίδουν και τι νομίζουν πως είναι ικανοί να κάνουν για να ενταχθούνε. Αν θεωρούνε την κοινωνία κατά βάση καλή και φιλική δημιουργούνε θετικά συναισθήματα και συμπεριφορές για να γίνουν αποδεκτοί. Αν θεωρούνε την κοινωνία εχθρική και ανταγωνιστική δημιουργούν εχθρικά συναισθήματα για να απωθήσουν τους άλλους ή να διεκδικήσουν απο τους άλλους. Ακόμα και έτσι δεν επιλέγουν να ζήσουν εκτός κοινωνίας αλλά μεταχειρίζονται αυτήν την συμπεριφορά για να ενταχθούν με τους όρους τους.

 

Αυτές οι αρχικές πεποιθήσεις που καθορίζουν το σχέδιο ένταξης διαμορφώνονται σε πολύ μικρή ηλικία που η κρίση σχεδόν νηπιακή επιτρέπει απλουστεύσεις και γενικεύσεις. Με πρώτο και κύριο διαμορφωτή την οικογένεια που διαχέει τις αξίες της εκάστοτε κοινωνίας αφού δεν υπάρχουν στεγανά, οι νέοι προσλαμβάνουν τα κυρίαρχα πρότυπα.

Τα οικογενειακά ενδιαφέροντα και ασχολίες, η μόρφωση, η εργατικότητα, η σχέση της οικογένειας με το χρήμα, την δύναμη την θρησκεία, (κοινωνική θέση) η σχέση των γονέων (πατριαρχική ή ισότιμη), ο ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια (επιτυχίες και δεξιότητες), ο τρόπος ανατροφής (αυταρχικός ή επιτρεπτικός) οι συμπεριφορές των γονέων (διάκριση-επιβολή) αλλά και η θέση του παιδιού στην οικογένεια (μοναχοπαίδι, πρωτότοκο δευτερότοκο κλπ) διαμορφώνει το πλαίσιο επιρροής και επιλογής αξιών απο το παιδί. 

 

Θα περιγράψουμε ευθύς αμέσως ποιά είναι η παρούσα μορφή κοινωνικής ένταξης των νέων υπηκόων και εξουσιαστών, το σχέδιο δράσης τους και πώς θα το διαχειριστούμε ώστε να τους εκδημοκρατίσουμε. 

 

Τα αντικοινωνικά μοντέλα ζωής ή όπως θα τα ονομάζουμε κοινωνικά σύνδρομα ένταξης των υπηκόων σε μια κοινωνία που μόνο κατ`επίφαση και καταχρηστικά είναι κοινωνία, διαμορφώνονται απο πρότυπα που υιοθετούν σε ικανό και επαρκή βαθμό τις  βολικές αξίες της ολιγαρχίας μεσα απο την οικογένεια ώστε να δημιουργηθούν οι βολικές αρχικές πεποιθήσεις. Αυτές θα καθορίσουν το σχέδιο δράσης, δηλαδή τις σκέψεις τα συναισθήματα και τις συμπεριφορές με σκοπό την κοινωνική ένταξη. Το κλειδί αναπαραγωγής υπηκόων βρίσκεται ακριβώς εδώ. Τα πρότυπα συγκεντρώνουν την προσοχή και τον θαυμασμό του συνόλου είναι ελκυστικά στο άλλο φύλο,και απολαμβάνουν όλα τα υλικά αγαθά που αν και δεν μπορεί να αποκτήσει ο μέσος υπήκοος πρέπει να ονειρεύεται διακαώς.

Σύνδρομο 1ον

Ο μέσος υπήκοος στην καταναλωτική κοινωνία γίνεται κοινωνός πλήθους προτύπων, μεγεθών, δυνάμεων και ποσών που σαν αποτέλεσμα έχουν να τον κάνουν να νοιώθει λίγος, μικρός, αδύναμος και μόνος, και έτσι να νοιώθει μειονεκτικά. Διακρίνοντας την κοινωνική ανισότητα νοιώθει ασήμαντος με χαμηλή αυτοεκτίμηση που του επιτρέπει μόνο την θέση του πελάτη των ιδεών προϊόντων και υπηρεσιών. Εκπαιδευμένος στην δουλικότητα και υποταγή γίνεται σκλάβος των απαιτήσεων των παιδιών του, αφού κάθε άρνηση του δημιουργεί ενοχή. Οι νέοι που ανατρέφονται απο γονείς  δούλους του συστήματος δεν σέβονται τα δικαιώματα των άλλων δημιουργούν εγωϊστική προσωπικότητα  έχουν κακές κοινωνικές σχέσεις.

Η πεποίθηση που σχηματίζουν είναι ότι μπορούν να ανήκουν όταν τους κάνουν τα χατήρια, όταν είναι το κέντρο της προσοχής ή τουλάχιστον όταν τα υπηρετούν.

Η Δημοκρατία ξέρει να πεί όχι στα εγωϊστικά θέλω και γιαυτό εκπαιδεύει τα νέα μέλη με την γνώση πώς όλοι έχουν την ίδια αξία και όλοι τηρούν τους ίδιους κανόνες απαράβατα. Η Δημοκρατία δεν προβλέπει απο την λειτουργία της χαϊδεμένα παιδιά.

Σύνδρομο 2ον.

Ένα άλλο σύνδρομο που καλλιεργεί σαν αξία ο σύγχρονος υπηκόος είναι τό σύμπλεγμα ανωτερότητας που καλλιεργείται απο την ίδια μειονεξία που δεν μπορεί να υποφέρει. Ανωτερότητα που προκύπτει απο αυτοθεώρηση και διεκδικεί δικαιώματα. Υπερπροστατευτικοί σαν γονείς δεν αφήνουν στα παιδιά τους πρωτοβουλίες δεν τους δίνουν ευθύνες και τα προστατεύουν απο συνέπειες. Τα παιδιά τους ανατρέφονται ανεπαρκή, εξαρτημένα και αναπτύσσουν την ιδέα για τον εαυτό του πως είναι σπουδαία και ιδιαίτερα, άρα ανώτερα. Ετσι επιζητούν να αναγνωριστούν και να εκμεταλευτούν τους άλλους με την σειρά τους.  Η πεποίθηση που σχηματίζουν είναι πως για να ανήκουν το τίμημα είναι να πληγωθούν. Έτσι υιοθετούν μιά σκληρή και δυσάρεστη συμπεριφορά με σκοπό να πληγώσουν και να ανταποδώσουν τον πόνο. 

 

Στην δημοκρατία οι κληρώσεις αρχών δίνουν την ανεξαρτησία, το δικαίωμα εκλογής στις αποφάσεις καθιστώντας τα μέλη ισότιμα και ισάξια να απολάβουν τον κοινωνικό σεβασμό και την αποδοχή.

Σύνδρομο 3ον.

Ένα άλλο σύνδρομο που καλλιεργεί σαν αξία ο σύγχρονος υπηκόος είναι η λατρεία της εξουσίας των ηγεμόνων και ο αλλότριος θαυμασμός. Ως επίδοξος μικρός τύραννος επιβραβεύει και τιμωρεί, νοιώθει ότι πρέπει να ελέγχει και απαιτεί την υπακοή. Επιμένει στις απόψεις του και τις επιβάλλει, προσπαθεί να κερδίσει σε κάθε διάλογο. Τα παιδιά τους αναπόφευκτα αντιδράνε, επαναστατούνε ή υποκρίνονται ότι υπακούνε, αναζητώντας εκδίκηση στην κατάλληλη στιγμή στο μέλλον, ή μαθαίνουνε να μεταχειρίζονται το ψέμα για να αντιμετωπίσουνε την πίεση. Σχηματίζουν την πεποίθηση ότι ανήκουν μόνο όταν είναι αφεντικά. Γιαυτό και η θέση του εμπόρου θεωρείται πιά προτιμότερη  του επιστήμονα ή του καθηγητή αφού στο μέγεθος και στα όρια που του επιτρέπεται μιμείται την κυρίαρχη τάξη. Ετσι θέλουν να αποδείξουν στους άλλους ότι είναι πιό ισχυρά και κανείς δεν μπορεί να κυριαρχήσει πανω τους με σκοπό να συγκεντρώσουν δύναμη.

 

Η Δημοκρατία απαγορεύει την συγκέντρωση δύναμης σε ένα πρόσωπο και σε κάθε παρεκτροπή εγείρει ποινικές διώξεις στους επίβουλους τιμωρόντας τους με δήμευση, φυλάκιση ή εξορία. Οι επίβουλοι τύραννοι που για να συμπληρώσουν τα ψυχικά τους κενά αφαιρούν την εξουσία απο το σύνολο αντιμετωπίζονται ως εχθροί του λαού και του Δήμου.

 

Σύνδρομο 4ον.

Το τελευταίο σύνδρομο αρνητικής ένταξης του σύγχρονου υπηκόου είναι αυτό της τελειομανίας. Επιζητεί το άριστο σε όλους και όλα, την τελειότητα σε κάθε πράξη και γιαυτό ψάχνει συνεχώς τα λάθη και τα ψεγάδια. Ολη η συμπεριφορά του είναι συνάρτηση του πώς θα φανεί στους άλλους, τί αντίκτυπο θα έχει στην γνώμη αυτών που είναι το πλαίσιο αναφοράς του, συνήθως κοινωνικά ομοτίμων του, προισταμένων ή πελατών του. Η αξία της τελειότητος σε όλα δημιουργεί το αίσθημα της ανεπάρκειας. Τα παιδιά τους εκπαιδεύονται να  ανησυχούν για την γνώμη των άλλων και οι επιλογές τους εξαρτώνται απο το αντίκτυπο και την κριτική που θα έχουν.

 

Πιστεύουν ότι ανήκουν μόνο όταν πετυχαίνουν και παραιτούνται απο κάθε προσπάθεια όταν θεωρούν ότι θα αποτύχουν. Επιδεικνύουν αδεξιότητα ανικανότητα και επιλέγουν κοινωνικές πρακτικές παραίτησης με σκοπό να κάνουν τους άλλους να μην περιμένουν τίποτε απο αυτούς για να αποφύγουν τον ψόγο και την αρνητική αποτίμηση.

 

Η Δημοκρατία θέτει ώς πρότυπο τον μέσο άνθρωπο που θεωρεί άριστο με τις όλες τις ανθρώπινες ατέλειές του. Ενθαρύνει την πρωτοβουλία και την παρρησία χωρίς να την απασχολεί η εικόνα ή η σπουδή. Ενθαρρύνει την συμμετοχή χωρίς να την επιβάλλει περιφρονεί την ιδιωτεία χωρίς να την καταδιώκει, αλλά τιμωρεί την επιβουλή. 

 

Στην βάση όλων των υπηκόων εδράζεται η αποθάρρυνση. Η συνισταμένη της εξουσιαστικής απαιδείας αποσκοπεί σε αυτήν. Οι αξίες που τα αντικοινωνικά μοντέλα ζωής των ολιγαρχών προβάλουν, παράγουν ανθρώπινα εργασιακά εργαλεία, καταναλωτές των κυρίαρχων ιδεών και προϊόντων τους. Θα ήταν άτοπο να περιμένουμε άλλη κοινωνική συνταγή απο την ολιγαρχία ή απο την ίδια συνταγή να προκύψει άλλη γεύση, αναφερόμενοι σε όλους όσους κατά καιρούς ζητάνε ή απαιτούν άλλη παιδεία. Αυτή την κρατίστικη αντίληψη που επαιτεί ή απαιτεί απο το κράτος των ολιγαρχών να αλλάξει την συνταγή δημιουργίας αξιών και προτύπων σαν να ήταν το κράτος εντολοδόχος των εκλογέων του και όχι  νομέας της πολιτικής εξουσίας δια της υφαρπαγής της ψήφου.

«Η ανατροφή των παιδιών μοιάζει με τα πλάσματα των κεραμοποιών, γιατί τον μαλακό πηλό τον πλάθουν όπως θέλουν, ενώ τον ψημένο δεν μπορούν να τον ματαπλάσουν. Το ίδιο και τα παιδιά, όσο είναι ακόμα μικρά μπορούν οι γονείς τους να τα μορφώσουν όπως θέλουν, όταν όμως μεγαλώσουν και γίνουν άντρες δεν μπορούν πια.»
Πλούταρχος

Η δημοκρατική αγωγή, η αγωγή του νέου πολίτη φανερά δεν μπορεί να προέλθει απο το σύστημα αναπαραγωγής της κοινωνίας των ολιγαρχών. Δεν μπορεί να προέλθει παρά απο το Κράτος των Δήμων που θα προκύψει απο τον αγώνα ελεύθερα σκεπτόμενων που η κοινωνική οικονομική θέση τους επιτρέπει να επενδύσουν τον ελεύθερο χρόνο τους στην οργάνωση. Αλλωστε η δημοκρατία σημαίνει συμμετοχή στα κοινά άρα προυποθέτει ελεύθερο χρόνο. Ο αγώνας για δημοκρατία είναι αγώνας για ελεύθερο χρόνο την αρχαία σχόλη όπου ο πολίτης μπορεί να μορφωθεί, να ταξιδέψει, να διασκεδάσει να συμμετέχει στην πολιτική, πέραν των βιοποριστικών ασχολιών του. Ως εκ τούτου όλοι οι εισοδηματίες, οι συνταξιούχοι, οι εύποροι, αλλά και όσοι έχουν διαχειριστεί τον χρόνο τους ωφείλουν να τον επενδύσουν στην οργάνωση των Δήμων για το σύνολο που σήμερα ασφυκτιά στην βιοπάλη που οι εξουσιαστές επιβαρύνουν με ολοένα χειρότερους όρους ώστε να μην σηκώνει κεφάλι.

 

Η ένταξη στις πολιτικές διεργασίες, οι ρόλοι και οι ευθύνες θα δημιουργήσουν την δημοκρατική ατμόσφαιρα που θα καλλιεργήσει συν τω χρόνω το έμψυχο υλικό της. Οι οργανωτές ωφείλουν να αντιληφθούν ότι καλούνται να συμμετάσχουν σε κάτι απαράμιλλα ευγενές. Πρέπει οι νέοι πολίτες να νοιώσουν απαραίτητοι και σημαντικοί! Πρέπει να σχηματίσουν την εντύπωση ότι μπορούν να ανήκουν αν συνεισφέρουν. Οι οργανωτές των Δήμων έχουν χρέος να τονίσουν πόσο απαραίτητη είναι η συμμετοχή στην εξουσία και πόσο θα εκτιμηθεί απο το σύνολο.

Είδαμε πώς κάθε συμπεριφορά υιοθετείται για να εξυπηρετήσει ένα σκοπό και εξαρτάται απο την αρχική πεποίθηση. Στον νέο πολίτη πρέπει να αρέσει η συνεργασία για να μην πτοηθεί απο τα αρνητικά σχόλια του περίγυρού του και να μην καμφθούν οι αντιστάσεις απο την προπαγάνδα των κυβερνητικών, να ποθεί την κοινωνική δικαιοσύνη για να μήν επιστρέψει στην πολιτική παραίτηση με την ολιγαρχική εκλογική διαδικασία. Πρέπει να αναγνωριστεί σε κάθε νέο πολίτη κάθε προσπάθεια του και η προτροπή να αποδέχεται τις άλλες γνώμες για να αποφασίζει ο ίδιος και όχι οι προκλήσεις για την εαυτό του ώστε να μην αναλώνεται σε αδιέξοδες εγωϊστικές διαμάχες με τους συμπολίτες του.

Πρέπει να του γίνει γνωστό πως με την συμμετοχή στις Αρχές με τις κληρώσεις θα αποκτήσει θάρρος στον εαυτό του, απο τα αποτελέσματα των αποφάσεων του θα αποκτήσει εμπιστοσύνη στον εαυτό του και υπευθυνότητα. Διαμορφώνοντας ο νέος πολίτης την πεποίθηση πως είναι υπεύθυνος θα αποκτήσει αυτοπειθαρχία, θα παρουσιάσει οξυδέρκεια και θα επιδείξει επινοητικότητα με σκοπό τον έλεγχο της εξουσίας, την αυτονομία του και την αποδοχή του έργου του απο την κοινωνία. 

 

Είδαμε περιγραφικά την θετική ένταξη στην δημοκρατική κοινωνία του νέου πολίτη που ορίζεται απο την θετική συμπεριφορά του που εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό εξαιτίας της αρχικής θετικής πεποίθησης για την αγαθό της δημοκρατίας. Για να επιτευχθεί αυτό είναι απολύτως ουσιαστική η συμβολή εκπαιδευμένων και αφοσιωμένων οργανωτών των δήμων που θα αναλάβουν τον διαφωτισμό,την εκπαίδευση των στελεχών  των πρώτων πολιτικών πυρήνων για την οργάνωση των δήμων όπως έχουμε αναπτύξει σε ειδική μελέτη μας.

Εξηγήσαμε πως δεν προβλέπεται απο το κράτος των ολιγαρχών ούτε να παραδώσει τα συμφέροντά του ούτε να αλλάξει παιδεία, ενώ φωτογραφίσαμε το αποκαρδιωτικά απογοητευτικό έμψυχο παράγωγο του για μεταβολή του πολιτεύματος. Υπογραμμίσαμε πως η ευθύνη αλλαγής αυτού του κόσμου εναπόκειται σε κάποια τμήματα του πληθυσμού που έχουν την παιδεία  τον χρόνο και την άνεση για να επενδύσουν στον αγώνα, που επι του παρόντος χειμάζουν, ή αδρανούν ή αναλώνονται σε ενδοκοινοβουλευτικές επιδιώξεις. Σας καλούμε να έρθετε άμεσα σε επαφή μαζί μας. Κάθε συμβολή πρός αυτόν το σκοπό είναι ουσιαστική.

  «Αυτοί που μελέτησαν προσεκτικά τον τρόπο διακυβέρνησης των ανθρώπων, πρέπει να έχουν πεισθεί ότι πως η τύχη των εθνών εξαρτάται από την εκπαίδευση των νέων.»
Αριστοτέλης

 
Κράτος Δήμων

http://kratosdimon.blogspot.com/2012/03/blog-post_19.html