Η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία παραγωγής πολιτικής ταυτότητος, είναι μηχανισμός πολιτικής αγωγής. Η Δημοκρατία δεν είναι ιδεολογία είναι μηχανισμός διανομής των εξουσιών.Ευνοεί και προάγει τις προσωπικότητες που την συνθέτουν δεν τις λατρεύει. Αυτός ο μηχανισμός που προβλέπει την βράβευση των προσωπικοτήτων όταν την στηρίζουνε προβλέπει και την εξορία τους όταν την επιβουλεύονται.Την συνέχουν όσοι συμμετέχουν και η επιτυχία της ορίζεται απο το μέγεθος της συμμετοχής.
Η Δημοκρατία κανει ενάρετο τον άνθρωπο όταν την ασκεί, όπως γυμνάζει το σώμα η παλαίστρα. Όπως άλλοι λιγότερο και αλλοι περισσότερο χτίζουν το κορμί τους και δεν βλάπτωνται, ούτως και στην Δημοκρατία αρκετοί διακρίνονται μα όλοι ωφελούνται. Ο μηχανισμός διάκρισης και ελέγχου των εξουσιών, οι κληρωτές αρχές, οι διορισμένες συμβουλευτικές της εκκλησίας του δήμου επιτροπές, τα αιρετά και ανακλητά αξιώματα, το εβδομαδιαίο ψήφισμα παραγωγής νόμων συνιστούν ένα πολιτικό γυμναστήριο.
Ένα γυμνάσιο που χτίζει αυτοεκτίμηση, αυτοσεβασμό και αυτοπεποίθηση του ενός εκάστου που συμμετέχει στον έλεγχο της καθημερινής του ζωής. Οπως και στο γυμνάσιο ωφελούνται όσοι συμμετέχουν και δεν ζημιώνονται, σε αντίθεση με αυτούς που δεν συμμετέχουν πού ούτε ωφελούνται ούτε ζημιώνονται. Στο γυμνάσιο οι αθλητές με την άσκηση και την πάροδο του χρόνου, δημιουργούν ρωμαλέα και υγιή σώματα, ενώ στην δημοκρατία, το πολιτικό γυμνάσιο, χτίζεται η κρίση, η παρρησία, ο σεβασμός και η υπευθυνότητα των πολιτών. Η κρίση διοτι καλούνται να κρίνουν τους συμβουλευτικούς και παραινετικούς λόγους των ρητόρων στην εκκλησία του δήμου, τους δικανικούς στα δικαστήρια. Η παρρησία διότι είτε ως ρήτορες είτε ως διαβουλευτές ή συζητητές των πολιτικών θέσεων ωφείλουν να εκφέρουν λόγο. Υπευθυνότητα αφού αναλαμβάνουν αξιώματα με ευθύνη για το σύνολο και σεβασμό αφού τηρούν τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Οι αρχές του πολιτικού γυμναστηρίου είναι η Αυτονομία, η Αυτοδικία, και Αυτοτέλεια. Αυτονομία Θεσμών και Νόμων, Αυτοδικία Δικαστηρίων, Αυτοτέλεια στην Πολιτική ζωή. Οι αξίες του πολιτικού γυμναστηρίου είναι η Ισηγορία, η Ισονομία και η Ισοκρατία. Ισηγορία δια της ισότητας λόγου, Ισονομία δια ισότητας δικαιωμάτων και υποχρεώσεων τους, Ισοκρατία δια ισότητας ισχύος. Κανόνες του πολιτικού γυμναστηρίου είναι η επιβράβευση των χρηστών πολιτών και η εξορία των επικίνδυνων.
Το ζήτημα που θα εξετάσουμε εδώ είναι πώς θα συγκεντρώσουμε σήμερα τον απαραίτητο αριθμό δημοκρατικού ανθρώπινου δυναμικού για να επαναστήσουμε το πολιτικό γυμναστήριο της δημοκρατίας. Το ποιοτικό υλικό οφείλει να ανευρεθεί απο εμάς τους ίδιους οι πολίτες πρέπει να είμαστε εμείς. Θα αποφύγουμε την συνήθη αποκαρδιωτική περιγραφή του σημερινού μαζάνθρωπου καταναλωτή ιδεολογιών και προϊόντων, που τείνει περισσότερο να τον καθηλώνει στην κατάντια μιας ασήμαντης ύπαρξης παρά να τον προτρέπει σε δράση με προοπτική αλλαγής.
Η ανατροφή του σημερινού δυτικού ανθρώπου προήλθε απο την μετάβαση της αυταρχικής κοινωνίας στην φιλελεύθερη, μέσα απο την κινηματική αμφισβήτηση των παραδοσιακών αντιλήψεων. Απο το άκρο του πατέρα αφέντη στο άκρο του συγκάτοικου, απο τον σύζυγο τροφό στον συνέταιρο, την θηλυκή μαγείρισα στην ανδροπρεπή φεμινίστρια.
Μια μετάβαση που απο το ένα λάθος οδήγησε στο άλλο.
Η γυναίκα για να κερδίσει την οικονομική της ανεξαρτησία ανταγωνίστηκε με αντρικούς όρους τον άντρα χάνοντας απο την θηλυκότητα ενώ διατηρησε τις υποχρεώσεις της φύσης της όπως η μητρότητα. Ο άντρας μοιράστηκε γυναικείους ρόλους που γενετικά δεν υπήρχαν σαν συμπεριφορά απο την εποχή που κυνηγούσε γύρω απο την σπηλιά, χάνοντας μαζί με την επαγγελματική ηγεμονία και τήν αντρική του θέλξη.Τα παιδιά απωλέσαν τον φόβο που διαδέχτηκε η ανασφάλεια και τον σεβασμό η ανυπακοή. Θα περιμέναμε λοιπόν η ανθρώπινη κοινωνία να ρυθμίσει τις διαταραγμένες σχέσεις σε μια νέα ισορροπία, αν δεν γνωρίζαμε αυτές οι σχέσεις δεν ήταν αποτέλεσμα των πολιτικών όρων που διέπουν την οικονομία μιάς κοινωνίας.
Στα πλαίσια του ανταγωνισμού των δύο φύλων και των τάξεων ο δυτικός άνθρωπος έμαθε τα δικαιώματά του αλλά ξέχασε των άλλων. Αναγνώρισε για τον εαυτό του δικαιώματα που ώφειλε να έχει ακόμα και αν θα ζημίωνε το σύνολο ή το περιβάλλον. Η σημερινή κοινωνία έφερε περισσότερες υποχρεώσεις και απαγορεύσεις στα καταπιεσμένα μέρη γιατί χειραφετήθηκαν με αλλότρια μέσα. Η γυναίκα με αντρικούς όρους στην εργασία, και ο φτωχός με τυχοδιωκτικούς αντί συλλογικούς. Ο σημερινός δυτικός άνθρωπος μαθαίνοντας στην κριτική και την ανυπακοή κέρδισε την ατομικότητα του αλλά απώλεσε την κοινωνική σύνδεση συνεπώς και την κοινωνική οργάνωση. Έτσι έχασε την προστασία του συνόλου για να οδηγηθεί ανήμπορος στην καθολική του παράδοση, βυθισμένος σέ έναν καναπέ κινούμενη άμμο, μπροστά στον τηλεοπτικό πομπό μονοπωλιακό βήμα της κυβερνητικής προπαγάνδας.
Πως θα προκύψουν λοιπόν οι άνθρωποι που δεν θα απωλέσουν τον σεβασμό επιδιώκοντας ισότητα, μαχόμενοι για δικαιώματα δεν θα αρνηθούν τις ευθύνες τους; Θα ήταν ευχής έργο τα κράτη αντί να συνενώνονται σε υπερεθνικά σχήματα αφαιρώντας πολιτικά κεκτημένα, να εκχωρούσαν σταδιακά εξουσίες και αρμοδιότητες εκπαιδεύοντας σταδιακά πολίτες με την ανάληψη πολιτικών ρόλων και πρωτοβουλιών. Έτσι θα οδηγούσαν ομαλά την κοινωνία σε μεταβολή του πολιτεύματος.
Αυτό όμως δεν συμβαίνει. Αθόρυβα όπλα διαχείρησης συνειδήσεων ασκούνται ύπουλα, καθιστώντας τα μέλη της κοινωνίας πειθήνιους υπήκοους. Το αίτημα πολιτικής νομής κατέστη αίτημα οικονομικής νομής. Ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας έγινε στον σοσιαλισμό έλεγχος στην παραγωγή για να καταντήσει μερίδιο στην κατανάλωση του παραγώμενου πλούτου. Ακόμα και αυτό τώρα μετασχηματίζεται σε αίτημα απλής επιβίωσης.
Όλα αυτά έγιναν πραγματικότητα όταν η κοινωνική διαπάλη αντί να διαλύσει το κράτος διέλυσε την κοινωνική οργάνωση. Κομματιάζοντας τους ρόλους και τις παραδοσιακές σχέσεις διέρρηξε τον κοινωνικό ιστό. Οι σοσιαλιστές με την διεθνιστική προσέγγιση της ταξικής συνείδησης είδαν με θλίψη τους την ανεπάρκεια της, σε ειρήνη και σε πόλεμο ώς εργαλείο κοινωνικης συνοχής. Οι κυβερνήσεις στον αγώνα τους να προστατεύσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας απώλεσαν την ηθική βάση της εθνικής ενότητας, και το συμφέρον του έθνους έγινε συμφέρον των ισχυρότερων ατομικοτήτων που το απαρτίζουν.
Οι πολιτικοί υπάλληλοι των κεφαλαιοκρατών απήντησαν στις λαϊκές διακδικήσεις με κρατική καταστολή που οδήγησε σε εκατοντάδες συρράξεις και δεκάδες εμφύλιους πολέμους. Την βίαιη καταστολή των επαναστάσεων διαδέχτηκε ο κρατικός εθνικισμός ώς φυσικό επακόλουθο των ανταγωνιστικών εντάσεων των ολιγαρχιών και μοιραία εκτονωτήρια βαλβίδα των κοινωνικών απαιτήσεων οδηγώντας τους λαούς στην αλληλοσφαγή. Ανάμεσα στους εθνικούς πολέμους, η ανάπτυξη απο την παλινόρθωση μεγάλωσε την μεσαία αστική τάξη που γαλουχήθηκε στην ατομιστική φύση των μεγαλοαστών προτύπων της, και διατρανώθηκε μετά τους παγκόσμιους πολέμους στην ανοικτή καταναλωτική κοινωνία. Το νέο αστικό μόρφωμα, αποτέλεσμα της κοινωνικής διαπάλης και της ολιγαρχικής επικράτησης έφερε δύο χαρακτηριστικά: τον ατομισμό και τον κρατισμό/αντικρατισμό.
Ο ατομισμός διοχετεύτηκε απο τους κυρίαρχους της ολιγαρχίας μέχρι τα λαϊκά στρώματα μέσα απο την διεύρυνση της μεσαίας τάξης αποτέλεσμα της ανάπτυξης. Ο κρατισμός/αντικρατισμός απο την κυρίαρχη πεποίθηση των λαών που γνώρισαν το κράτος ώς μιά δομή ξένη και εχθρική των λαϊκών αναγκών και επιδιώξεων, θα αποτελέσει τον θεμελιώδη πυρήνα που θα στρέφονται οι προσπάθειες για μεταρύθμιση καταστροφή ή διατήρησή του κράτους. Ο πιό ακραιφνής κομμουνιστής ή ο πιό συντηρητικός κληρικός θέλουν και επιζητούν την δομή του κράτους και τα δόγματά του, με μόνη διαφορά την αλλαγή στην κυρίαρχη ιδεολογία και τους εκφραστές της. Εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι θέλουν το κράτος ένα είδος μεγάλου πατέρα που διοικεί, διευθύνει και τους απαλάσσει απο κάθε ευθύνη και συμμετοχή. Το κράτος πρέπει να είναι τόσο κακό ώστε να το σιχαίνονται και να το υβρίζουν μην θέλοντας να το αναλάβουν, αλλά πρέπει να είναι τόσο απαραίτητο ώστε να μην θέλουν να το καταργήσουν.
Αυτός ο μεγάλος πατέρας στα ηθικά πρότυπα του ενός και μόνου θεού άφησε τους λαούς απαίδευτους στην πολιτική εξουσία άρα ανεύθυνους και ανίκανους να ωριμάσουν, σαν τα μικρά παιδιά. Αποδέκτης κάθε κριτικής, αποδιοπομπαίος τράγος σε κάθε προσωπική αποτυχία, το κράτος των ολιγαρχιών με κάθε πρόφαση συγκέντρωνε πλούτο και εξουσία απο τα παιδιά υπηκόους του. Το κράτος στην κοινοβουλευτική μορφή του αντικατέστησε τους έπαρχους, σατράπες, ή επιτρόπους των αυτοκρατοριών και των μοναρχιών με τους νομάρχες. Με την ακυρωτική δύναμη των πολλών αντικρουόμενων απόψεων αντικατέστησε την ιδεολογική καταστολή, και με τον επιμερισμό της ευθύνης στα κόμματα τεμάχισε την λαϊκή δυσαρέσκεια. Με τον διπολισμό και τις αντιπαλότητες που μεταφέρει συνεχώς την ευθύνη, διδάσκει την ανευθυνότητα, την ώρα που κλέβει αποταμιεύσεις ζωής, φορολογεί ασύστολα και κατασπαταλά το δημόσιο διδάσκει την απάτη στην κοινωνία. Αφού τα λεφτά ανήκουν στο τεράστιο σύνολο ανώνυμων φορολογούμενων κανείς δημόσιος υπάλληλος δεν θα λυπηθεί για τις κρατικές ατασθαλίες.
Όταν συλλαμβάνεται επαυτοφόρω αναθέτει σε επιτροπές του να αναζητήσουν ενόχους μακριά απο αυτό ώστε να απαλλαγούν οι κρατικοί λειτουργοί. Διορίζει νέες επιτροπές να ελέγξει γιατί οι παλιές δεν βρήκαν ενόχους έως ότου το ζήτημα ξεχαστεί και το αίσθημα απονομής δικαιοσύνης ατονήσει αλλά και για να παρουσιάσει πως έκανε ότι περνούσε απο το χέρι του, δηλαδή τίποτε.
Το μέγεθος του κρατισμού/αντικρατισμού είναι ευθέως ανάλογο σε μέγεθος και ένταση της απόστασης του ατομιστή κρατιστή ή αντικρατιστή απο τα κοινά. Οσο περισσότερη απόσταση ο ατομιστής, κρατιστής ή αντικρατιστής παίρνει απο το κράτος, ή με απλά λόγια όσο περισσότερο ιδιωτεύει τόσο περισσότερο ασύδοτο το κράτος γίνεται. Με τα λεφτά του δημόσιου ταμείου οικογένειες των υπουργών ζούν μια τρυφηλή ζωή που θα ζήλευε και μονάρχης, ενώ οι συμπεριφορές των βουλευτών του κοινοβουλίου προσομοιάζουν με αυτές αποικιοκρατών αξιωματούχων.
Οι λαοί δυστυχώς κείτονται μακριά απο το πολιτικό γυμναστήριο της Δημοκρατίας, στο διάβα τους μέσα απο τον σκοταδισμό του μεσαίωνα ξεχάσανε την δημοκρατία.
Η λαϊκή επαναστατική προσέγγιση έγινε με ταξικά κριτήρια στην βάση της θεώρησης πώς όποιος κατέχει τα μέσα παραγωγής κατέχει και την πολιτική εξουσία. Η ιστορία των επαναστάσεων απέδειξε ακριβώς αυτό αλλά προς απογοήτευση των ίδιων των επαναστατών. Αυτοί που έχουν την οικονομική δύναμη ελέγχουν και την πολιτική συνεπώς και την στρατιωτική για να την διατηρήσουν. Και επειδή οι κεφαλαιοκράτες δεν θα εκχωρήσουν ποτέ τα συμφέροντά τους με την θέλησή τους ο λαός πρέπει να αναλάβει την πολιτική εξουσία. Η καίρια διαφορά δεν βρίσκεται στον στόχο αλλά στην πρακτική. Η λαϊκή ορμή καταναλώθηκε αιματηρά στις βίαιες εξεγέρσεις απέναντι σε οργανωμένους καλά εξοπλισμένους στρατούς που δέχονται εντολές απο την πολιτική διοίκηση, ενώ θα έπρεπε να δωθεί η βαρύτητα στην πολιτική οργάνωση και την σύσταση παράλληλου κράτους που αυτονομούμενο θα επιδιώξει αν όχι την αυτομόληση των στρατιωτικών τμημάτων του κράτους την διάσπασή τους. Η δυνατότητα παρουσίας ενός άρτιου πολιτικού μηχανισμού με λαϊκή επιταγή και ηθική ανωτερότητα μπορεί να διασπάσει τα συντηρητικά σώματα στρατού που ανέκαθεν επιζητούν την τάξη και την ασφάλεια και να τα συνδέσει με την λαϊκή πολιτοφυλακή πρίν απο κάθε σύγκρουση. Αυτή η πολιτική οργάνωση μπορεί και πρέπει να προέλθει μέσα απο την αξιοποίηση των πολιτικών κανόνων του συστήματος, ασφαλώς με επαναστατικούς όρους, ώστε να οργανώσει νομότυπα την πολιτική αντίσταση και να δώσει τον απαραίτητο χρόνο δημιουργίας παράλληλης λαϊκής κυβέρνησης.
Η οργάνωση του κράτους απο τον λαό οδηγεί στην μετατροπή του υπηκόου σε πολίτη και αλλάζει την σχέση εξάρτησης υπηκόου-κράτους σε ταύτιση πολίτη-κράτους. Δεν υπάρχουν λοιπόν τώρα δημοκράτες για να ευρεθούν παρά μόνο να γίνουν. Το πολιτικό γυμναστήριο της δημοκρατίας θα παράξει τους δημοκράτες, όχι οι δημοκράτες την δημοκρατία, αφού αυτή δεν είναι ιδεολογία για να υπάρχουν ήδη οι φορείς της αλλά σκοπός.
Πιστοί στα σεβάσματα των προγόνων
Κράτος Δήμωνhttp://kratosdimon.blogspot.com/2012/03/blog-post_16.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου