Για το ζήτημα των επαγγελματιών πολιτικών - Αλλοίμονο στους ερασιτέχνες αμεσοδημοκράτες...

Γράφει ο Ιφικράτης Αμυράς

14-4-2012

Τα τρία τελευταία χρόνια εκτοξεύονται μύδροι εναντίον των επαγγελματιών της πολιτικής, απ’ όσους ταυτίζουν την πολιτική με τους πολιτικούς, και δη τους απατεώνες πολιτικούς.

Όμως τα πυρά της κριτικής τους, αστοχούν. Δεν καταφέρουν πλήγμα εις βάρος των ανελλήνιστων απατεώνων, αλλά εις βάρος του επαναστατικού πατριωτικού κινήματος.

Η εικόνα που σχηματίζουν στο μυαλό τους είναι αυτή του νωθρού Καραμανλή, και του τουρίστα Παπανδρέου. Και συνάγουν ότι κάπως έτσι συμπεριφέρονται όλοι οι επαγγελματίες πολιτικοί. Προτείνουν λοιπόν, να εξοβελιστούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, και οι κομματικοί μηχανισμοί.

Με αρκετή σάλτσα άμεσης δημοκρατίας, οι διαπρύσιοι κήρυκες της ιεράς αγανακτήσεως κατακρεουργούν το πνεύμα του επαγγελματισμού που οφείλει να υπάρχει στην πολιτική.

Η πολιτική δεν είναι μόνον μία τέχνη και μία επιστήμη.  Ο πολιτικός είναι ένας πολέμαρχος. Μόνιμος αξιωματικός σε περίοδο ακηρύχτου πολέμου.

Στα πεδία της οικονομίας, του πολέμου, της δικαιοσύνης, της διπλωματίας, απαιτούνται μόνιμα στελέχη, εκπαιδευμένα επί αρκετά έτη, τα οποία θα φέρουν εις πέρας δύσκολες αποστολές για λογαριασμό της κοινωνίας.

Κατά τον γερμανό φιλόσοφο Μαξ Βέμπερ,  τα σύγχρονα κόμματα μοιάζουν με  πολεμικές μονάδες που μάχονται για την επικράτηση των ιδεών τους και την κατάκτηση της εξουσίας. Τα επιτελεία τους μοιάζουν με πολεμικά επιτελεία. Οι μη-στρατιωτικές πολεμικές τους επιχειρήσεις έχουν παρόμοιες αρχές με αυτές των στρατιωτικών πολεμικών επιχειρήσεων.

Η κατάκτηση του κράτους, ήταν πάντα το λάφυρο που απολαμβάνει ο νικητής στον πολιτικό πόλεμο, συμπληρώνει ο Βέμπερ.

Στις πιό ανεπτυγμένες χώρες υπάρχουν σχολές ηγητόρων απ’ όπου αποφοιτούν τα στελέχη που θα επανδρώσουν τους κρατικούς, κυβερνητικούς και κομματικούς μηχανισμούς κάθε χώρας.

Στην Γαλλία, και συγκεκριμένα στο Παρίσι, υπάρχει σχολή οικονομικού πολέμου, (Ecole de Guerre Economique), απ’ όπου αποφοιτούν στελέχη εξειδικευμένα στις νέες μορφές οικονομικού πολέμου.

Η έλλειψη μίας Ελληνικής σχολής οικονομικού πολέμου, είχε τραγικές συνέπειες για τον Λαό. Το διεπιστώσαμε με πολύ πόνο προσφάτως.

Στελέχη του ΔΝΤ, της Τρόικα, και των τραπεζών, ειδικευμένα στον οικονομικό ιμπεριαλισμό και στα οικονομικά πλήγματα, έκαναν περίπατο τους πρώτους μήνες της κατοχής στην Ελλάδα, επειδή δεν υπήρξε καμμία αντίσταση από την Ελληνική διανόηση, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.

Πάση θυσία, πρέπει άμεσα να ιδρύσουμε σχολή οικονομικού πολέμου στην Ελλάδα, για να διδάξουμε τις νέες γενεές Ελλήνων πώς να αντιμετωπίζουν τις ληστοσυμμορίες τύπου ΔΝΤ.

Στην Ελλάδα έχουμε δύο σχολές, την ακαδημία για τους νέους διπλωμάτες, και την εθνική σχολή δημοσίας διοικήσεως. Απ’ αυτές αποφοιτούν επαγγελματικά πολιτικά στελέχη, τα οποία όμως δεν αξιοποιούνται στα ύπατα αξιώματα του κράτους. Και αυτό διότι ο βασικός μηχανισμός αναδείξεως πολιτικών ηγετών είναι το αμερικανικό κολλέγιο, και τα καθεστωτικά κόμματα των ραγιάδων.

Όσο περνούν τα χρόνια, οι κομματικοί στρατοί εξελίσσουν τις μεθόδους πάλης. Προσλαμβάνουν ειδικούς στην ψυχολογία, στην ιστορία, στην κοινωνιολογία, στην επικοινωνία, στην οικονομία, προκειμένου να διευρύνουν τις σφαίρες επιρροής τους μέσα στην κοινωνία.

Σε ένα τέτοιο πολεμικό περιβάλλον, πολιτικός σημαίνει μάχη μέχρις εσχάτων. Η εικόνα πολιτικών τύπου Καραμανλή/Παπανδρέου δεν συνάδει με όσα περιγράφουμε. Συνάδει με κακομαθημένα παιδιά που απολαμβάνουν κληρονομικώ δικαίω αγαθά που δεν τους ανήκουν.

Η λανθασμένη μετάθεση του προβλήματος από τα πρόσωπα στην επαγγελματική κατάρτιση, είναι ολέθρια. Η Ελλάδα χρειάζεται επαγγελματίες πολιτικούς, αφοσιωμένους στην Ελευθερία του Έθνους. Ιδίως το επαναστατικό κίνημα έχει ανάγκη από επαγγελματίες επαναστάτες με ευρεία μόρφωση ως ήτο ο Ρήγας Φεραίος.

Απαιτείται πολυετής εκπαίδευση για να αποκτήσει μία ομάδα διανοουμένων τις απαραίτητες ικανότητες για να ανατρέψει ένα τυραννικό καθεστώς.

Εξαιτίας της πολιτικής αγνοίας που κατατρέχει ωρισμένους πατριώτες αρχίζουν να απολογούνται προκαταβολικώς στον Λαό με φράσεις του τύπου «Δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί, ούτε έχουμε κομματικούς μηχανισμούς».

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα στην ελληνική πολιτική σκηνή. Δεν υπάρχουν επαγγελματίες πατριώτες πολιτικοί, και ισχυροί πατριωτικοί κομματικοί μηχανισμοί.

Πρέπει να είμαστε επαγγελματίες. Είμαστε επαναστατικό κίνημα εξουσίας, και όχι κίνημα διαμαρτυρομένων. Θα αντιμετωπίσουμε προβοκάτσιες, δολοφονικές απόπειρες, πολιτικές και δικαστικές επιθέσεις.

Όλα αυτά δεν αντιμετωπίζονται με ερασιτεχνισμό.

Δεν χρειάζονται πολυτελή κομματικά γραφεία, αλλά χρειάζεται μόνιμο προσωπικό, σχολή πολιτικών στελεχών. Μαθήματα και συναντήσεις μπορεί να γίνωνται και σε σπίτια, αλλά καθημερινώς πρέπει να παράγεται επαναστατικό υλικό και να διανέμεται στον Λαό.

Συνήθως τα πατριωτικά κινήματα στην Ελλάδα δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν δύο βασικά ερωτήματα: α) γιατί απέτυχαν τα πατριωτικά κόμματα στο παρελθόν να πάρουν την εξουσία; και β) γιατί εκφυλίζονται ή διαλύονται τα νέα πατριωτικά κινήματα;

Μάλλον δεν έχουν κατανοήσει ότι όταν ο εχθρός είναι επαγγελματίας και εργάζεται καθημερινώς με την βοήθεια επιτελείου στελεχών πάνω στο πώς να καταστρέψει το Ελληνικό Έθνος, δεν είναι δυνατόν να τον σταματήσεις με πολιτικούς ερασιτέχνες που θα συγκεντρώνωνται μία φορά την εβδομάδα σε ένα γραφείο και θα συζητούν για 2-3 ώρες.

Η μέχρι στιγμής αδυναμία του Ελληνικού αντιμνημονιακού πατριωτικού κινήματος να συντρίψει τους κατακτητές οφείλεται εν πολλοίς στο ότι δεν έχει δημιουργήσει σχολές στελεχών για να επανδρώσει έναν εμβρυακό διοικητικό μηχανισμό που θα λειτουργεί έξω από, και παράλληλα με το κατοχικό διοικητικό καθεστώς.

Φωνάζουμε εδώ και δύο χρόνια για δυαδική εξουσία, για μαζική πολιτική απεργία διαρκείας, για Συντακτική Εθνοσυνέλευση, και μέσα σε χρόνο μηδέν η επαναστατική συνθηματολογία οπισθοχωρεί μόνον και μόνον επειδή η κατοχική συμμορία προκήρυξε εκλογές «εκτονώσεως» της λαϊκής οργής.

Αυτή η κατάσταση προδίδει έλλειψη στελεχιακού δυναμικού των επαναστατών. Προδίδει έλλειμμα ικανού αριθμού πατριωτών διανοουμένων να τραβήξουν μπροστά την Ελληνική Επανάσταση.

Ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Στην Ελλάδα τυπικώς δεν υφίσταται ο θεσμός του λόμπι(επαγγελματικών ομάδων πιέσεως). Όμως η Ζήμενς απέδειξε ότι εδώ και δεκαετίες λειτουργούσε ένα άτυπο, υπόγειο λόμπι το οποίο στήριζε συγκεκριμένους πολιτικούς με συγκεκριμένα συμφέροντα. Το ίδιο απέδειξε και το τραπεζικό λόμπι στην Ελλάδα. Ενώ όλη η Ελληνική κοινωνία κατεστράφη οικονομικώς, οι τράπεζες διεσώθησαν εις βάρος της κοινωνίας.

Αν το αναλύσουμε από μία ψυχρή και κυνική σκοπιά, αυτό σημαίνει ότι το τραπεζικό λόμπι έκανε καλή δουλειά για την επιβίωσή του. Φρόντιζε να προωθεί ανθρώπους του σε θέσεις-κλειδιά στον κρατικό μηχανισμό, φρόντιζε να δίνει υποτροφίες σε μελλοντικούς εκπροσώπους του, φρόντιζε να χρηματοδοτεί συγκεκριμένα κόμματα, και συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά του.

Αντιθέτως βλέπουμε τους αγρότες να μην έχουν έναν δικό τους πολιτικό που να δίνει μάχη για να πωληθούν τα προϊόντα τους αντί να σαπίζουν στις χωματερές. Οι βιοτέχνες δεν έχουν πολιτικούς στα ύπατα πολιτικά αξιώματα που να τους υπερασπιστούν έναντι των αθρόων εισαγωγών ξένων προϊόντων, και της φορο-λαίλαπος η οποία τους αποδεκατίζει.

Οι απλοί εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα καθυβρίζονται ως προνομιούχοι, ως τεμπέληδες, ως διεφθαρμένοι, και ως μέλη συντεχνιών. Αυτό σημαίνει ότι οι συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες δεν έχουν κάνει καλή δουλειά ως ομάδα πιέσεως.

Αντιθέτως εμφανίζονται τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια των τραπεζών, των μεγαλοεργολάβων και της τρόικας, τα οποία εκπροσωπούν τα συντεχνιακά συμφέροντα της συμμορίας του ευρώ, και καθυβρίζουν όλους τους άλλους εργαζομένους προκειμένου να συγκαλύψουν την δική τους συντεχνιακή συμπεριφορά.

Αλλά έτσι είναι η ψυχρή πραγματικότητα. Αυτή είναι η πολιτική. Μία αρένα μονομάχων. Ο θάνατός τους, η ζωή μας.

Οι Έλληνες αγρότες, έμποροι, βιοτέχνες, βιοπαλαιστές, εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, πρέπει να στηρίξουν σχολές στελεχών απ’ όπου θα αποφοιτούν πατριώτες πολιτικοί, οι οποίοι από νεαρά ηλικία θα εργάζωνται για τα συμφέροντα της Πατρίδος και των κοινωνικών στρωμάτων που εκπροσωπούν. Πρέπει να ενισχύσουν την κατάρτιση πολιτικών στελεχών, την ανάδειξή τους, και την επικράτησή τους έναντι των εθνομηδενιστών, μισελλήνων και ραγιάδων πολιτικών.

Οι ξένες πολυεθνικές διέλυσαν τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό της Πατρίδος μας. Σε αυτό βαρύτατη ευθύνη φέρουν και όσοι κραυγάζουν ότι δεν θέλουν επαγγελματίες πολιτικούς. Η δική τους αποχή από την πολιτική μάχη έφερε το κακό, και όχι ο επαγγελματισμός στην πολιτική. Η Ζήμενς και το τραπεζικό καρτέλ εργάστηκαν μεθοδικώς για να αναδείξουν τους δικούς τους πολιτικούς. Όμως δεν έπραξαν το ίδιο οι πατριωτικές κοινωνικές δυνάμεις.

Θεώρησαν ότι από κάπου, θα φυτρώσουν πατριώτες Έλληνες πολιτικοί. Εκ του μηδενός γέννηση δεν υφίσταται, διδάσκει η Ελληνική Κοσμοαντίληψη. Θεώρησαν ότι όποιος πολιτικός καταλαμβάνει ένα αξίωμα, εξ ορισμού θα είναι πατριώτης. Θεώρησαν δεδομένο ότι ο Καρατζαφέρης θα υπερασπιστεί τα Ελληνικά συμφέροντα.

Η πρόσφατη πολιτική εμπειρία δίδαξε τον Λαό να μην θεωρεί τίποτε δεδομένο. Για να έχεις ένα καλό πολιτικό αποτέλεσμα, χρειάζεται σκληρή δουλειά.

Δεν πρέπει να θεωρούμε την Ελευθερία, την Ανεξαρτησία, και την Λαϊκή Κυριαρχία ως δεδομένα. Υπάρχουν μόνιμοι εχθροί που τα εποφθαλμιούν και πληρώνουν αδρά για να τα υφαρπάξουν.

Ένας Έλλην πατριώτης δεν πρέπει να αρνείται την σκληρή καθημερινή πολιτική-κομματική εργασία. Η πολιτική τεμπελιά είναι ντροπή. Δεν πρέπει να θεωρείται κοινωνικό παράσημο.

Ποιό το νόημα να υπερηφανεύεται κάποιος σήμερα επειδή δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός; Στην ουσία ομολογεί ότι κάνει μία εργασία, εντελώς άσχετη με την πολιτική. Ομολογεί ότι ντρέπεται να ασχολείται καθημερινώς με την πολιτική. Θεωρεί ότι η συμμετοχή του στον πολιτικό πόλεμο ως μόνιμο στέλεχος, είναι απαξιωτικό γι’ αυτόν. Ε τότε δεν δικαιούται να διαμαρτύρεται για τις απανωτές ήττες που υφίσταται σήμερα ο Ελληνικός Λαός στον οικονομικό-πολιτικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει η Τρόικα εναντίον του.

Η Τρόικα απασχολεί χιλιάδες επαγγελματικά στελέχη σε αυτό τον πόλεμο γενοκτονίας εις βάρος του Ελληνικού Λαού. Δημοσιογράφους, τραπεζίτες, ακαδημαϊκούς, αστυνομικούς, οικονομολόγους, κ.α.

Από την πλευρά μας δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να λειτουργήσουμε έναν διαδικτυακό σταθμό με ζωντανό πρόγραμμα επί 24ώρου βάσεως που να εκπροσωπεί το αντιμνημονιακό πατριωτικό στρατόπεδο.

Κάθε πολιτική προσπάθεια πνίγεται από τον πολιτικό ερασιτεχνισμό των εμπλεκομένων προσώπων και κινήσεων. Χωρίς συνέπεια, χωρίς χρηματοδότηση, χωρίς οργάνωση, χωρίς πολιτική και πολιτιστική παιδεία, οι περισσότεροι αντιμνημονιακοί ηγέτες μηρυκάζουν τα περί «αμέσου δημοκρατίας», με μηδενικά μέχρις στιγμής αποτελέσματα.

«Δεν θέλουμε επαγγελματίες πολιτικούς» κραυγάζουν οι πολιτικώς αδαείς, αντί να λένε «Δεν θέλουμε διεφθαρμένους πολιτικούς».

Μόνον επαγγελματίας μπορεί να είναι ο πολιτικός που θα ανατρέψει την κατοχική ληστοσυμμορία. Η πολιτική είναι τέχνη και επιστήμη. Διδάσκεται καθημερινώς και απαιτεί δεκαετίες ενασχολήσεως για να καταρτιστεί επαρκώς ένα πολιτικό στέλεχος.

Ο εχθρός ασχολείται καθημερινώς με την εξουσία. Διαθέτει χιλιάδες επαγγελματικά στελέχη. Ενώ οι πατριώτες απασχολούνται με την πολιτική όποτε έχουν χρόνο. Και όσο δυσχεραίνει η οικονομική κατάσταση, τόσο λιγώτερες ώρες αφιερώνουν στον πολιτικό πόλεμο, παραχωρώντας σημαντικό πλεονέκτημα στην κατοχική ληστοσυμμορία.

Αν οι Έλληνες πατριώτες θέλουν να νικήσουν σε αυτό τον πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους, πρέπει να γίνουν επαγγελματίες.

Χρειαζόμαστε σχολές διαφωτίσεως, σχολές οικονομικού πολέμου, σχολές πολιτικού και ανατρεπτικού πολέμου, στελέχη που θα απασχοληθούν με την διοικητική μέριμνα, με την απελευθέρωση των πολιτικών κρατουμένων, δασκάλους, φιλοσόφους και καλλιτέχνες που θα αναλάβουν την πολιτιστική αφύπνιση του Ελληνικού Λαού, τεχνικούς που θα αναλάβουν την τεχνική υποστήριξη του επαναστατικού αγώνος, στρατιωτικούς που θα εκπαιδεύσουν τον Λαό στην αντιμετώπιση των πραιτωριανών.

Ένα από τα καλύτερα παραδείγματα επαναστατών ήτο ο Ρήγας Φερραίος. Έφτιαξε την Χάρτα που οριοθετούσε τα σύνορα του νέου ανεξάρτητου κράτους, έγραψε το ποίημα Θούριος για να εξυψώσει το φρόνημα των σκλαβωμένων Ελλήνων, έγραψε έργα με αναφορές στην Αρχαία Ελλάδα και στον Μέγα Αλέξανδρο για να υπενθυμίσει στους Έλληνες το Αρχαίο Κλέος και τις τεράστιες δυνατότητες που έχουν ως Έθνος, μετέφρασε στα Ελληνικά το «Στρατιωτικόν Εγκόλπιον», εγχειρίδιο του γερμανού στρατάρχη von Khevenhuller για να διδαχθούν οι σκλαβωμένοι Έλληνες την τέχνη του πολέμου, έγραψε το Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας, ήτο άριστος συνωμότης και ήξερε πώς να διαφεύγει εξαπατώντας τους κατασκόπους της Αυστριακής αστυνομίας.

Η δράση του Ρήγα Βελεστινλή αποδεικνύει την ευρεία μόρφωση και κατάρτιση που πρέπει να έχει ο επαγγελματίας επαναστάτης: χαρτογράφος, ποιητής, πολιτικός, ιστορικός, συνωμότης, στρατιωτικός νούς, γνώστης ξένων γλωσσών. Ένας πραγματικός επιστήμων της επαναστάσεως.

Αλλοίμονο στους ερασιτέχνες αμεσοδημοκράτες...

Ιφικράτης Αμυράς

14-4-2012

http://iphicratisamyras.blogspot.com