«Πλήν ιππέων και πεντακοσιομέδιμνων»
Το καλοκαίρι του έτους 428 πρίν απο την χριστιανική χρονολόγηση οι Λέσβιοι σύμμαχοι των Αθηναίων στέλνουν πρέσβεις στο συνέδριο των Πελλοπονησίων στην Ολυμπία θελοντας να αποστατήσουν απο την συμμαχία των Αθηναίων και να γίνουν δεκτοί στην συμμαχία των Πελλοπονησίων για λόγους ιδεολογικούς.
«Το επιθυμούσαμε απο καιρό, πρίν ακόμα αρχίσει ο πόλεμος και σας στείλαμε μηνύματα να διαπραγματευτούμε την αποστασία μας, αλλά μας σταμάτησε το ότι δεν δεχτήκατε τις προτάσεις μας τώρα όμως θεωρήσαμε σωστό να το κάνουμε γιατί έχουν ρημαχτεί απο την αρρώστια οι Αθηναίοι και απο τα πολλά έξοδα για τα πλοία τους..και αν κανετε δεύτερη εισβολή στην Αττική τούτο το καλοκαίρι με πεζικό και πλοία συγχρόνως, είτε δεν θα μπορούν να υπερασπιστούν τον τόπο τους είτε θα αποχωρήσουν απο τα μέρη όλων μας..»
Οι Αθηναίοι βασανισμένοι απο τον λιμό όσο και απο τον πόλεμο που βρισκόταν στο απώγειό του δεν ήθελαν να το πιστέψουν, δίνοντας βάρος στην επιθυμία τους να μην είναι οι καταγγελίες για την αποστασία αληθινές, ειδικά απο αυτούς, αφού τους είχαν αφήσει αυτόνομους και τους τιμούσαν ώς ίσους, ισχυρισμό που επιβεβαιώνουν οι Λέσβιοι πρέσβεις παραδεχόμενοι πως «μας τιμούσαν και τους εγκαταλείπουμε σε καιρούς δύσκολους επειδή αυτός ο πόλεμος δεν είναι συνηθισμένος πόλεμος αλλά είναι πόλεμος πολιτικός και αν είχαμε τα ίδια πολιτικά φρονήματα δεν θα αποστατούσαμε».
Όταν οι Αθηναίοι κατάλαβαν πώς οι συνασπισμένοι εχθροί τους θα επαναλάμβαναν απόβαση παρόμοια με αυτήν που επιχειρήθηκε στην Σαλαμίνα την προηγούμενη χρονιά και αποκρούστηκε απο τον λαό της Αθήνας, χωρίς καν να ανακαλέσουν το ναυτικό τους απο την Λέσβο όπως αναμένετο, μπήκαν οι ίδιοι σαν ναύτες σε 100 πολεμικά πλοία,εξαιρώντας τις τάξεις των ιππέων και πεντακοσιομέδιμνων που δεν τους είχαν πλέον καμία εμπιστοσύνη και προτίμησαν να στηριχθούν στους μετοίκους και τους δούλους.
Η αποφασιστικότητα του βασανισμένου απο τον λιμό λαού να αντιμετωπίσει περήφανα μια πολυμέτωπη επίθεση χωρίς να ανακαλέσει τον δημοκρατικό του στόλο, χωρίς να στηριχθεί σε ολιγαρχικούς εμπειροπόλεμους στρατιώτες, αλλά να προτιμήσει αντ`αυτών τους μέτοικους και τους δούλους έδωσε ένα σαφές μήνυμα που χαράκτηκε στην ιστορία πώς ούτε ο πόλεμος, ούτε η αρρώστια ούτε η πολιτική κρίση των ολογαρχικών είναι αρκετά για να κάμψουν την απόφασή τους να υπερασπιστουν το πολίτευμα τους.
Η δολιότητα δεύτερη φύση των εξουσιαστών
Οι ολιγαρχικοί απο την πρώτη στιγμή της έναρξης του πολέμου προσπάθησαν να δημιουργήσουν ρήξη, παρακινώντας τον στρατό και τους στρατηγούς σε ανυπακοή προς τις αποφάσεις των πολιτών.
Αφού απέτυχαν να νικήσουν το Δημοκρατικό φρόνημα, προσπάθησαν να εκμεταλευτούν την αρρώστια που σκορπούσε τον θάνατο τον δεύτερο χρόνο του πολέμου προπαγανδίζοντας την ηττοπάθεια επικαλούμενοι ακόμα και χρησμό του Μαντείου των Δελφών πως είναι θεόσταλτος αυτός ο λιμός αφού συνέπεσε με την εισβολή των Πελλοπονησίων.
Το μέγεθος του λιμού ήταν τόσο ραγδαίο και το είδος του λιμού τόσο οξύ, τα συμπτώματα τόσο ακραία φονικά, που βαθιά ριζωμένα κοινωνικά και θρησκευτικά έθιμα είχαν εκ της ανάγκης ανασταλεί αν όχι καταργηθεί. Οι ασθενείς πηδούσαν σε πηγάδια γυμνοί, τα πτώματα καίγονταν σε πρόχειρες πυρές χωρίς κηδεία, και ανάμεσα σε αυτά οι Αθηναίοι στέλνανε εκστρατευτικό στράτευμα στην Ποτείδαια 4000 ανδρών για να χάσουν μέσα σε σαράντα μέρες 1050 απο την αρρώστια. Μέσα σε 40 μέρες 1 στα 4 πιό σκληραγωγημένα σώματα με την πιό περιποιημένη διατροφική δίαιτα κατέρεε ολοσχερώς. Σε αυτό το περιβάλλον οι Δημοκρατικοί υπερασπίζονταν το πολίτευμα στρατιωτικά και ιδεολογικά αναζητώντας τίμιους και πιστούς στην Δημοκρατία ρήτορες απο τα λαικά στρώματα. Η οξεία αντιπαράθεση λαού και εξουσιαστών, στην Εκκλησία του Δήμου και την Βουλή επέβαλε την ανάγκη αλλαγής πολιτικού ήθους και λόγου. Στην θέση της λόγιας γλώσσας εισέβαλε το λαικό στοιχείο, γιατί μπροστά στον θάνατο υπήρχε περισσή ανάγκη για ειλικρινή και εντιμο λόγο αντί του κόσμιου και καλλιεργημένου των ολιγαρχικών.
Το εφεύρημα της δημαγωγίας.
Καμιά λασπολογία δεν έμεινε διαχρονικά στην ιστορία ώς θέσφατο απο την περίφημη κατηγορία περί δημαγωγίας. Ανίκανοι οι ολιγαρχικοί να αντιπαρατεθούν ιδεολογικά στους Δημοκράτες ρήτορες επιχειρούν επίθεση στου Δημοκρατικούς θεσμούς κανοντας προσωπική επίθεση στους ρήτορες λαικής προέλευσης που με τις πολιτικές τους ικανότητες τους νίκησαν. Με σκοπό να διασπάσουν τον λαό σε παρατάξειςπροσωποποιούν την πολιτική ζωή για να οδηγηθούν σε εμφύλιο πόλεμο και να υφαρπάξουν την πολιτική εξουσία απο τον λαό στρατιωτικά. Ο θεσμός του ελεύθερου βήματος που δεν τους ωφέλησε έπρεπε να ταυτιστεί με την παραπλάνηση του πλήθους. Οι συνειδητοί Δημοκράτες πολίτες παρουσιάζονταν ώς αφελής λαός που κινδυνεύει απο τους ρήτορές του.
Αυτό το γεγονός ήταν που οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο όλη την Ελλάδα. Οι Δημοκρατικοί όλων των πόλεων με τους Αθηναίους Πολίτες και οι ολιγαρχικοί των Αθηνών με τις ολιγαρχίες λοιπών πόλεων. Ο εμφύλιος ήταν καθολικός και ολοκληρωτικός σε μέγεθος και έκταση. Την πολιτική κρίση δημιούργησαν οι ολιγαρχικοί απο το μίσος τους στους ρήτορες των λαικών στρωμάτων μετά την αποτυχία να επηρεάσουν την Εκκλησία του Δήμου, και την ταπεινωτική ήττα που υπέστηκαν απο τους αγράμματους που περιφρονονούσαν. Λασπολογούσανε με προσωπικές επιθέσεις προσπαθώντας να διασύρουν την υπόληψη τους με σκοπό την διάσπαση του λαού και την αποσταθεροποίηση των Δημοκρατικών Θεσμών. Με αυτήν την τακτική ο λαός θα ταυτιζόταν με πρόσωπα και θα ακολουθούσε όπως σήμερα πολιτικούς ηγέτες αντί να εκπροσωπείται αδιαμεσολάβητα. Ο λαός όμως δεν παρασύρθηκε να υποστηρίζει τον Περικλή ή τον Κλεωνα όσο και αν επιμένουν οι εχθροί της Δημοκρατίας.
Οι ολιγαρχικοί συγγραφείς ταύτισαν την Δημοκρατία με τα πολιτικά πρόσωπα που βρίσκονταν στο προσκήνιο, τον αριστοκράτη Περικλή ή τον λαικό Κλέωνα για να αποδείξουν «ότι όσο την εξουσία την είχανε οι ευγενείς πήγαιναν καλά τα πολιτικά πράγματα διότι πολιτικοί σύμβουλοι του λαού ήταν παντα οι ευγενείς..» Παρουσιάζουν μια κρίση πολιτική μεταξύ ευγενών και λαού μετά τον θανατο του Περικλή, λόγω της επικράτησης φαύλων πολιτικών όπως αδίκως παρουσιάζουν τον Κλέωνα λόγω του αγοραίου και τραχύ λόγου του. Αυτός ο γιός του βυρδοδέψη παρά τα ρητορικά σχήματα που χρησιμοποιούσε, δεν ήταν κόλακας του λαού και η πολιτική που προέτρεπε αποδείχτηκε συνεπής και λογική. Στην πραγματικότητα ο λαός απο την έναρξη του πολέμου δεν εμπιστευόταν τους ευγενείς ρήτορες που ήταν εχθροί της Δημοκρατίας, αλλά του λαικούς που ήταν υπερασπιστές της. Η Δημοκρατία τελούσε υπο ασφυκτικό κλοιό, σε θανάσιμο κίνδυνο και ο λαός την πήρε στα χέρια του, εμπιστευόμενος τους Δημοκράτες λαικούς ρήτορες.
Ο Αριστοφάνης ενταγμένος στους πιό ολιγαρχικούς κύκλους, διασύρει την Δημοκρατία στο πρόσωπο του Κλέωνα για να εξυπηρετήσει με τον πιό άμεσο τρόπο τα συνομωτικά σχέδια τους. Στους «Ιπης» δεν συγκρατείται απο κανένα ηθικό φραγμό, χρησιμοποιώντας το ψέμα και την συκοφαντία θέλει να επαναφέρει το αριστοκρατικό καθεστώς όπου ο καθε μεγαλοκτηματίας δικαιούται να άρχει περαν των εργατών τουκαι του λοιπου λαού!
Ο Νόμος ορθά απαγόρευε να διακωμωδείται η Δημοκρατία αφού έτσι κακολογείται η θέληση του ίδιου του λαού. Έτσι κάθε χειρώνακτας καθε μικροέμπορος που τολμαέι να ανακατεύεται στην πολιτική, την μεχρι τότε ιδιοκτησία των ευγενών, λούζεται απο τον φανατικό υπερασπιστή τους Αριστοφάνη, με πλήθος κοσμητικών επιθέτων γεμάτα ειρωνία και περιφρόνηση. Είναι είτε πρόστυχος είτε ξεδιάντροπος είτε αχρείος είτε όλα μαζί. Στην συλλογιστική των ολιγαρχικών μεσα απο το έργο ο λαός είναι υποχείριο μιαρών προσώπων με καταγωγή πρόστυχη και φωνή μιαρή, αποκαλύπτοντας ακριβώς την εικόνα που είχαν οι ολιγαρχικοί αλλά και διαχρονικά οι εξουσιαστές για τον λαό. Ανθρώπινα ζώα πρός εκμετάλευση! Το μίσος του Αριστοφάνη για την Δημοκρατία ήταν τόσο που κανένας ηθοποιός δεν δέχτηκε να υποδυθεί τον Κλέωνα και κανένας τεχνίτης να φτιάξει το προσωπείο του, αναγκάζοντας τον ίδιο τον Αριστοφάνη να υποδυθεί τον ρόλο του.
Οι Αθηναίοι παρόλο που μόλις έξι μήνες πρίν ο Κλέων τους έφερε μια περιφανή νίκη κατά των Σπαρτιατών στην Σφακτηρία, δεν δυσνασχέτησαν με το έργο αλλά γελάσαν με την καρδιά τους και του δώσανε το πρώτο βραβείο όχι στον εγκάθετο αλλά στο ευρηματικό πνεύμα. Μέσα στον θανάσιμο αγώνα οι Δημοκράτες με αυτήν την στάση τους δείξανε το ψυχικό μεγαλείο αληθινών ανθρώπων, ελευθέρων που απέχουν παρασάγκες απο την εικόνα του άξεστου λαού που το έργο θέλει να τους προσδώσει. Την ίδια μεγαλοψυχία θα δείξουν απέναντι στους επίδοξους αφέντες τους και μετά την πτώση των Τετρακοσίων και μετα την πτώση των Τριάκοντα γιατί κατι τέτοιο θα αλλοίωνε την ουσία της Δημοκρατίας.
Η ολιγότητα των ολιγαρχικών.
Ο ολιγαρχικός Θουκιδίδης παραδίδει την Αμφίπολη στους ομοιδεάτες του Σπαρτιάτες και κατηγορούμενος για ολιγωρία καταδικάζεται σε εξορία. Στην Σπάρτη που καταφεύγει συγκεντρώνει το υλικό του για να συγγράψει μια Σπαρτιατική εκδοχή του πολέμου όπου το ιδεολογικό του μίσος συναντιέται με το προσωπικό.
Οι ολιγαρχικοί απεδείχθησαν ολίγοι προ των περιστάσεων. Απεδείχθησαν ολίγοι και σαν άνθρωποι και σαν εκτελεστές των σχεδίων τους. Αντιμετώπισαν με μικρότητα και μικροπρέπεια ένα λαό που πήρε την τύχη του στα χέρια του πολιτικά και κλήθηκε στρατιωτικά να την υπερασπίσει, αντιμετωπίζοντας στρατιωτική επίθεση απο συνασπισμένους εχθρούς, τον φονικότερο λιμό, και την πολιτική τους προδοσία. Όταν οι συμπολίτες τους μαχόντουσαν, αυτοί ραδιουργούσαν με τους εχθρούς της πόλης, όταν θεριζόντουσαν απο τον φονικό λιμό αυτοί σπέρναν εχθρικά διακείμενους χρησμούς για να ρίξουν το ηθικό φρόνημα, όταν ο λαός στήριζε την ελευθερία του αυτοί επέλεξαν την συκοφαντία κατά προσώπων, όταν ο στρατός πολεμούσε αυτοί ολιγορούσαν, και όταν χάσανε σε κάθε επίπεδο απο αυτούς που περιφρονούσανε προσέφεραν όλο το υλικό που απαίτησαν οι εξουσιαστές του κόσμου ώστε να γραφεί μια μεροληπτική ιστορία, που θα έθαβε αυτήν ειδικά την γενιά της Αθηναϊκής Δημοκρατίας.
Σε καμια άλλη ιστορική περίοδο δεν υπήρξε ανθρώπινη γενιά τόσο περικυκλωμένη απο τον θάνατο, να διάγει ταυτόχρονα επιθετικό και αμυντικό πόλεμο χωρίς να ανακαλεί τους Δημοκρατικούς ναύτες της για το γόητρο της, ούτε να καλεί στα όπλα τους βετεράνους οπλίτες ελλείψει εμπιστοσύνης, αλλά με μεγαθυμία οπλίζεται και επικρατεί σε όλα τα μέτωπα, ενώ παράλληλα δίνει νικηφόρα ηθική ιδεολογική μάχη στον πολιτικό στίβο με απλούς ανθρώπους του λαού εναντίον των καλλιεργημένων ολιγαρχικών!
Τιμή και Δόξα να συντροφέυεις μόνο τον Ελεύθερο Λαό!
Κράτος Δήμων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου