Με λένε Γιώργο και είμαι τραπεζοεξαρτημένος χρήστης σκληρών δανείων, ήδη, από 2010. Κυριλές ναργιλές… Το ήπαρ και το ξήπαρ μου τα έχουν παίξει… Πρεζάρω στη διεθνονομισματική πρέσα και φουμάρω ξένα φούμαρα ενδοφλεβίως, υποδορίως, απ’ το στόμα, από τη μύτη, μέχρι κι απ’ τ’ αυτιά μου… που έχουν σχήμα ξεχειλοειδές από περιστροφή και με βοηθάνε εκ της κατασκευής τους να την «ακούσω» αμέσως. Να σας αναφέρω χαρακτηριστικά ότι… τότε που έβλεπα ότι υπήρχαν λεφτά, ενώ δεν υπήρχαν, την είχα μόλις πάρει τη δόση μου από το δεξί αυτί. Ήμουνα τόσο χαρμάνης για εξουσία… που όση νοθευμένη λαϊκή αποδοχή βρήκα μπροστά μου, έπεσα πλαγιομετωπικά χάμω και τη σνιφάρισα με το χωνί του αυτιού μου, όπως κάνουμε με το ξεβουλωτήρι στα σιφόνια. Τυφλό τουμποφλό. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο high ήρθα κι έγινα! 10 μονάδες πάνω από την πραγματικότητα εκτοξεύτηκα… Έκσταση.
Έκτοτε όμως, είμαι χωμένος, αδελφέ μου, στην «παραμύθα» ως τον λαιμό. Ας όψονται οι Ι .Χ. ουσίες και κυρίως οι Δ.Χ. περιουσίες. Βλέπω ψάρια στη στεριά, στο Μέτσοβο βαπόρια (εξ ου και το μαστουρωμένο πάλαι ποτέ δίλημμα… «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»), τη Νουδού συναινετισμένη… και τις ελληνικές οικονομίες να σώζονται. Μιλάμε… τον έχω κάψει τον προϋπολογισμό μου και τον εγκέφαλό μου. Και μη ρωτήσετε κι εσείς ειρωνικά: «What’s exactly the second thing that you have burnt?» («Ποιο ακριβώς είναι το δεύτερο πράγμα που έχεις κάψει;»), όπως κάνει ο πρόεδρος Ομπάμα κάθε φορά που του τηλεφωνώ για καθοδήγηση… Δεν τη σηκώνω άλλη ειρωνεία. Γιατί δεν είναι μόνο ο μαύρος ο πρόεδρος. Έχω γίνει του κόσμου το περίγελο. Με κράζουνε κάθε τόσο οι «F.T.» κι ο «Spiegel», μου γράφουν επικήδειους οι επιτήδειοι, μου μετράει τα ζωτικά όργανα προς δωρεά ο Λοβέρδος…, μου χτυπάνε τα δαμανάκια του κινδύνου, με λογαριάζουνε γενικώς για τελειωμένο junky. Φταίει που οι ιδιωτικοί Οίκοι απεξάρτησης στους οποίους απευθύνθηκα, αφού εξετάσανε ενδελεχώς τόσο τα ούρα μου… όσο και τη σαβούρα μου, με καταχωρίσανε στην κατηγορία junk, δηλαδή σ’ αυτούς που κυκλοφορεί πολύ λίγο ΑΕΠ μέσα στο χρέος τους, σαν να λέμε, πολύ λίγο αίμα μέσα στην ηρωίνη τους… Κάθε μέρα πέφτω όλο και πιο χαμηλά. Τα παιδιά της γειτονιάς που συχνάζω στις Βρυξέλλες, με πειράζουνε… «Πάλι ρέστος έχεις μείνει;» μου φωνάζουνε… και, παριστάνοντας τάχα πως ενδιαφέρονται για το πρόβλημά μου, μου ζητάνε και μου ξαναζητάνε να γίνω βαποράκι και να πουλήσω φτηνές παραισθήσεις, απ’ αυτές που καταναλώνω κι εγώ, σε 10.000.000 επιρρεπείς Έλληνες. Θέλουνε να μας δούνε όλους με το καμινέτο, το λαστιχάκι και το κουταλάκι στο πλατύσκαλο… Πίτα. Μηστικόπιτα.
Κι όσο πέφτω στην ανάγκη τους για τα σκονάκια μου, τόσο μου στέλνουνε με sms (to save my self) σκονάκια με νέες απαιτήσεις. Τη μια με βάλανε να κλέψω από συνταξιούχους, την άλλη με στείλανε να κάνω ντου σε δημόσιες υπηρεσίες, την παράλλη με αναγκάσανε να συγχωνεύσω νοσοκομεία, την παράλλη της παραλυμένης παράλλης με πέμψανε να αποσπάσω τίτλους ιδιοκτησίας και ξένα συμβόλαια για πάρτη τους. Άτιμο πράγμα η εξάρτηση… Ταμεία και ταμεία έχουνε θεμελιωθεί πάνω της…
Δεν είναι ότι δεν προσπάθησα από μόνος μου να αποτοξινωθώ. Προσπάθησα. Ακολούθησα την ισπανική μέθοδο, έκανα την εντερική δίαιτα του δροσιστικού, διουρητικού και διορατικού αγγουριού, αλλά τίποτα δεν κατάφερα. Οι τοξίνες παρέμειναν εσώκλειστες. Την ιστορική διάρροια που μου προκάλεσε η e-coli την εξουδετέρωσαν οι Ευρωπαίοι κώλοι.
Τελευταία έχω αρχίσει να φοβάμαι. Η εξαρτητική μου προσωπικότητα και η παρελκόμενή μου δραστηριότητα έχουν προκαλέσει στα θύματά μου πολλή αγανάκτηση. Αν ήταν η αγανάκτηση ψώρα, θα ξυνόταν όλη η χώρα. Κάντε ένα γκάλοπ στις πλατείες και θα το διαπιστώσετε. Η τεταμένη ατμόσφαιρα ωστόσο εντείνει τη δική μου ανάγκη για εξαρτήσεις. Πιο κλασικές… Δεν μου φτάνουν πλέον οι ενέσεις, δεν μου αρκεί που κι εγώ και η κυβέρνησή μου έχουμε γίνει διάτρητοι, θέλω, όσο είναι καιρός, να κάνω και τουμπεκί… Ψιλοκομμένο. Την κανά… Όπως λέμε… ΟΚΑΝΑ… Τώρα δα, με έπιασε και υπογλυκαιμία. Ορέγομαι ένα τιραμισού. Και τήρα μη σου… που έλεγε κάποτε και το «Ποντίκι»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου