Αντιγράφοντας κατά κάποιο τρόπο την τακτική που ακολούθησαν οι συνάνθρωποι μας στην Αίγυπτο, θα προσπαθήσουμε σε αυτό το κείμενο, να θέσουμε τις βάσεις, αλλά και τους προβληματισμούς μας για μια πραγματική εξέγερση. ΣΤΟΧΟΣ Το πρώτο μέλημα μας, θα πρέπει να είναι ο καθορισμός των στόχων μας. Τι επιδιώκουμε; Τι προτείνουμε; Πώς σκοπεύουμε να διαχειριστούμε μια πιθανή εξέγερση μας; Ποθούμε μια εξέγερση ως αυτοσκοπό, ή είναι το μέσο για μια ολοκληρωτική αλλαγή των συνθηκών στων οποίων ζούμε, και κατόπιν της ίδιας της ζωής μας; Ο μέσος πολίτης, φοβάται την αλλαγή, προτιμά τη σιγουριά, όσο επώδυνη κι αν είναι αυτή. Το ρίσκο, η πρωτοβουλία, η διαφορετικότητα, είναι στοιχεία που δεν προωθούνται στην ελληνική κοινωνία, πλάθοντας διστακτικούς και μίζερους πολίτες.
Ο μόνος, ίσως, τρόπος να προσπεράσει ο άνθρωπος το φόβο της αλλαγής είναι αυτό που απλοϊκά λέμε “δεν πάει άλλο”. Έχουμε φθάσει σε αυτό το σημείο; Πολύ πιθανό, γι’ αυτό και βλέπουμε καθημερινά τη λέξη εξέγερση στα χείλη των συμπολιτών μας. Ο στόχος μας, λοιπόν, εφόσον έχουμε ξεπεράσει το φόβο, είναι η ολοκληρωτική αλλαγή. Εδώ θα συμφωνήσει ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει, η οικονομία της αγοράς δεν μας συμφέρει πια, η αγορά εργασίας του δημοσίου έχει κορεστεί. Προς ποιά κατεύθυνση θα κινηθεί όμως η αλλαγή αυτή; Αμέτρητα ιστορικά παραδείγματα, αλλά και σύγχρονα, μας οδηγούν στο συμπέρασμα πως η πιθανότερη ανάδοχη κατάσταση είναι αυτή της δικτατορίας.
Με το πρόσχημα της αδιάφθορης κυβέρνησης, με την χρήση όρων όπως πατριώτης, έθνος, ασφάλεια, τάξη, οι δικτατορίες κερδίζουν την αποδοχή ή την ανοχή μεγάλου μέρους του πληθυσμού, μετατρέποντας στη συνέχεια τις κοινωνίες σε ανελεύθερα στρατόπεδα βουβών εργαζομένων. Αυτή την πιθανότητα οφείλουμε να εξαλείψουμε. Πώς όμως; Μέσα από την ενότητα του κινήματος ενάντια στην εξουσία. Θέτοντας σαφείς στόχους συλλογικά, και αποκλείοντας κάθε προσωπική φιλοδοξία-ματαιοδοξία. Θέτοντας το συμφέρον όλων, ακόμη και των διαφωνούντων, πάνω από κάθε προσωπικό όφελος. Εδώ μπαίνει ένα αγκάθι όμως. Συνήθως μιλάμε για αυτοοργάνωση, για άμεση δημοκρατία, για αλληλεγγύη, χωρίς να υπολογίζουμε τον παράγοντα άνθρωπο. Ποιοί είναι οι άνθρωποι που θα διαχειριστούν μία εξέγερση;
Ένας μεγάλος αριθμός αυτών των ανθρώπων, είναι αυτοί οι οποίοι συνέβαλαν στο να φθάσουμε στην κατάσταση αυτή. Θα τεθούν εκτός κινήματος; Θα σταλούν στην εξορία; Θα μεταφερθούν σε γκουλάγκ; Η απάντηση μας, είναι ρητά πως όχι! Είναι λοιπόν, δεδομένο πως δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για το κατά πόσον θα καταφέρουμε να δράσουμε όλοι μαζί συλλογικά. Είναι όμως, θεωρούμε, προτιμότερη η αποτυχία, από τον αποκλεισμό και την χρήση εξουσίας εις βάρος άλλων. Ας μην ξεχνάμε ότι αναρχια δεν σημαινει οτι δεν υπαρχει εξουσια, αλλα οτι κανεις δεν εχει την αρχή της, δηλαδη δεν εχει περισσοτερη απο καποιον άλλο.Ο στόχος μας λοιπόν, οφείλει να είναι η δημιουργία μιας μη εξουσιαστικής κοινωνίας, μέσω της εγκαθίδρυσης, μετά από χιλιάδες χρόνια σ’αυτό τον τόπο, της άμεσης δημοκρατίας.
ΤΑ ΜΕΣΑ Πολλοί θα έλεγαν “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”. Εμείς λέμε ότι τα μέσα πρέπει να συμφωνούν με το σκοπό, με την έννοια ότι τα μεν πρέπει να εξαρτώνται από τα δε. Αν λοιπόν, η αναρχία συνδέεται αξιακά με τη μη βία, με τη μη κυριαρχία ανθρώπου σε άνθρωπο, τότε πώς μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη βία χωρίς ν’αμφισβητήσουμε την ίδια την αναρχία; Εν κατακλείδι, όταν ο στόχος μας είναι μια συμμετοχική δημοκρατία, χωρίς αποκλεισμούς, η επιθετική βία δεν χωράει στη λίστα των μέσων που θα χρησιμοποιήσουμε. Πώς λοιπόν μπορεί να επιτύχει μια εξέγερση τον άμεσο σκοπό της, που είναι η κατάλυση της εξουσίας;
1. Αναγκαίο κριτήριο αποτελεί η μαζική συμμετοχή. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό; Αρχικά, ενημέρωση από στόμα σε στόμα, που είναι και η πιο άμεση μορφή επικοινωνίας. Καλέστε φίλους, γνωστούς, συγγενείς. Κατά δεύτερον η χρήση του διαδικτύου, που αποτελεί το σύγχρονο εργαλείο διάδοσης ιδεών και εκδηλώσεων. Χρησιμοποιήστε κοινωνικά δίκτυα, blogs, σχόλια σε site ώστε να καλεστεί όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού στους δρόμους.
Τρίτον, ξεκινήστε για την πορεία από τη γειτονιά σας με μια παρέα αρκετών ατόμων. Πηγαίνοντας στην πορεία καλέστε όλους τους περαστικούς να ενωθούν μαζί σας. 2. Δεύτερο κριτήριο αποτελεί η ύπαρξη αντοχής εκ μέρους των διαδηλωτών τις κατάλληλες στιγμές. Αν πχ ξοδευτεί άσκοπα ενέργεια σε διαπληκτισμούς με απλούς υπαλλήλους της εξουσίας(ΜΑΤ), τότε α) η πορεία είναι πιθανό να διαλυθεί, β) θα σπαταληθεί ενέργεια και ενθουσιασμός χωρίς κανένα ουσιαστικό νόημα, γ) υπάρχει πιθανότητα να τραυματισθεί κόσμος χωρίς κανένα πραγματικό λόγο.
Ας το εμπεδώσουμε, όσο μεγάλη απέχθεια κι αν αισθανόμαστε για το επάγγελμα και τη νοοτροπία των αστυνομικών, είναι εργαζόμενοι και θύματα ενός καλοστημένου παιχνιδιού, που τους καθιστά εμπροσθοφυλακή της άρχουσας τάξης. Φυσικά, υπάρχουν και άνθρωποι με ψυχολογικά προβλήματα ανάμεσα τους, αλλά μήπως δεν υπάρχουν παρόμοιοι ανάμεσα μας; Ας αγνοήσουμε λοιπόν, τις όποιες προκλήσεις και ας εστιάσουμε στο σημείο που μας ενδιαφέρει.
3. Πολιορκία κτιρίου-συμβόλου του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος και κατάληψη του. Είναι η μέθοδος που εφαρμόστηκε στην ιστορία από πολλές επαναστάσεις, και συνεχίζει να εφαρμόζεται. Αν καταληφθεί πχ ένα Μέσο ενημέρωσης ή ένα κτίριο όπου ασκείται νομοθετική εξουσία, τα πράγματα παίρνουν άμεσα άλλη τροπή. Θα χρειαστεί υπομονή, τροφοδοσία με τρόφιμα και αντοχές. Μόνο μια μόνιμη μαζική παρουσία αρκετών ημερών θα οδηγούσε στην κατάλυση της εξουσίας.
4. Κατάλληλη αμυντική προετοιμασία για τις επιθέσεις των δυνάμεων καταστολής. Το πιθανότερο είναι πως θα επιτεθούν, χωρίς να τους έχουμε προκαλέσει. Συμβουλές για προετοιμασία εδώ http://wp.me/pyR3u-4LL
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου