Ι. « Έρχονται οι μέρες που δικάζουν…»
«Όποιος πέρασε μπροστά από δικαστικό μέγαρο ή φύλακες και δεν σκοτείνιασε το
βλέμμα του, στη σκέψη, ότι μπορεί να βρεθεί εκεί ως ένοχος, τότε δεν έζησε με εντιμότητα και
αξιοπρέπεια την εποχή του»
Την επίθεση στο διοικητικό πρωτοδικείο την αφιερώνουμε με όλη μας τη φωτιά στα
αδέρφια μας (Γ. Τσάκαλο, Π. Αργυρού, Χ. Χατζημιχελάκη) του φυλακισμένου πυρήνα των μελών
της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Οι σύντροφοι μας καθώς και η έντιμη μειοψηφία των
αξιοπρεπών επαναστατημένων Ανθρώπων ποινικών και πολιτικών, δεν είναι μόνο ένα κομμάτι του
αγώνα μας, δεν είναι μόνο μία παράμετρος της δράσης μας, αλλά οι επιλογές, η στάση και η
αξιοπρέπεια τους, είναι ο ίδιος ο αγώνας στο σύνολό του, είναι η ουσία του.
H δικαιοσύνη είναι ο ιστός μιας αράχνης, που πιάνει μικρά θηράματα και τα καταβροχθίζει,
ενώ αφήνει τα μεγάλα ερπετά να τον διαπερνούν και να διαφεντεύουν. Οποιοσδήποτε διαφωνεί
μπορεί να επισκεφτεί τις φυλακές για να δει όλους αυτούς τους φτωχοδιαβόλους και τοξικομανείς
που τις κατακλύζουν και να αναζητήσει εκεί μέσα κανένα μεγαλοεπιχειρηματία ή πολιτικό, που
είναι υπεύθυνοι για τις μεγαλύτερες ληστείες και την πιο βάρβαρη υποβάθμιση της ζωής μας. Εν
όψει λοιπόν του πολιτικού στρατοδικείου που ετοιμάζεται στις 17 Γενάρη για την Ε.Ο.
ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ θα είμαστε αιχμηροί και αδυσώπητοι στις επιλογές
και τις πράξεις μας. Αν κάποιοι θεωρούν ότι τα Αδέρφια μας, είναι τα εύκολα θηράματα και
«μαγειρεύουν» τον τιμοκατάλογο με τις ποινές που επιθυμούν να τους βάλουν για να
πληρώσουν ακριβά το λογαριασμό, θα τους ενημερώσουμε ότι είναι βαθιά νυχτωμένοι και ότι
από εδώ και πέρα η προσωπική τους ασφάλεια βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο.
Γι αυτό καλό θα ήταν το επερχόμενο δικαστήριο να γίνει με τους δικαστές να φοράνε μαύρες κουκούλες και να μη δημοσιοποιηθούν τα ονόματά τους ποτέ και πουθενά. Είναι «κρίμα» το σύστημα να αφήνει να στοχοποιούνται έτσι εύκολα απλές μαριονέτες του και το ίδιο να θεωρεί ότι τις σκαπουλάρει τόσο εύκολα…
Είναι «κρίμα» αυτοί οι «άνθρωποι» να χρειάζονται 24ωρη αστυνομική παρουσία
και να φοβούνται να ανοίξουν ένα γράμμα ή ένα φάκελο. Είναι «κρίμα» να θεωρούν ότι μπορούν
να κοιμούνται με ήσυχη τη συνείδησή τους τη στιγμή που οι αποφάσεις τους είναι καρμπόν τα
διαβιβαστικά της Αντιτρομοκρατικής και της Ασφάλειας για να δικάσουν τη Συνωμοσία. Για να
δικάσουν μία ιδέα, μία πρόταση, ένα σχέδιο που φτιάχνει κάτι πιο όμορφο ενάντια σε αυτόν τον
κόσμο.
Σύγχρονοι ιεροεξεταστές-δικαστές, δεσμευόμαστε δημόσια πως για κάθε χρόνο
φυλακής που θα ακούνε τα αδέρφια μας, θα τοποθετούμε από ένα κιλό εκρηκτικής ύλης στις
αυλές των σπιτιών σας, στα αυτοκίνητά σας, στα γραφεία σας, ενώ δεν αποκλείουμε και τις
προσωπικές συναντήσεις τετ α τετ μαζί σας ,εφαρμόζοντας τη στρατηγική του αιφνιδιαστικού
πλησιάσματος. Εκτιμούμε ότι μικρός είναι ο κόσμος και αργά ή γρήγορα θα συναντηθούμε στο
μέλλον ή και πιο σύντομα… Άλλωστε όπως πολύ εύστοχα ανακοίνωσε η Ένωση δικαστών και
εισαγγελέων, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, «…η στιγμή της κρίσης είναι βέβαιο ότι έρχεται κάποια
στιγμή για όλους..». Μόνο που τώρα είναι η σειρά «των κριτών» να κριθούν για όσες ασχήμιες
έχουν διαπράξει. Αφού δεν ντρέπεστε που αποτελείτε την αιχμή του δόρατος του συστήματος
απέναντι στις εξεγέρσεις που έρχονται, θα φροντίσουμε να νιώσετε πάνω σας τη δυσαρέσκεια και
την απέχθεια μας για το βρώμικο λειτούργημά σας… Αν κάποιοι δικάζοντας ιδέες και επαναστάτες
θεωρούν ότι κάνουν απλά τη δουλειά τους, τότε θα μεταφέρουμε και εμείς τη «δική μας δουλειά»
σπίτι τους…
Φυσικά η εμπόλεμη αντιπαράθεση που έχουμε με τη διεφθαρμένη δικαστική μαφία, δεν
περιορίζεται μόνο στο πεδίο της εκδίκασης της υπόθεσής μας. Θα ήμασταν στενόμυαλοι και
υποκριτές αν δεν θέταμε τα εγκλήματα της δικαιοσύνης συνολικά.
Αντιλαμβανόμαστε το Γολγοθά που αντιμετωπίζουν μέσα στα δικαστήρια χιλιάδες
άνθρωποι και οι οικογένειες τους. Βλέπετε η «δικαιοσύνη» έχει μία ιδιαίτερη προτίμηση στις
στολές, στα αξιώματα και στο χρήμα κι όχι στην αλήθεια… Δεν είναι όλοι οι «εγκληματίες»
«ένοχοι», ούτε οι δικαστές «αθώοι». Ακόμα κι αν υπάρχει μία μικρή μειοψηφία δικαστών που
δεν λαδώνεται ,δεν υποκλίνεται στους πολιτικούς προϊσταμένους της, δεν δέχεται τα διαβιβαστικάτης Ασφάλειας ως προμελετημένες αποφάσεις, πρέπει να γνωρίζει… πως χωρίς ελευθερία δεν
υπάρχει δικαιοσύνη. Ακόμα και οι ίδιοι μόνο και μόνο μέσα από τη θέση και το αξίωμά τους
υπηρετούν ένα καταπιεστικό και ανελεύθερο σύστημα και για αυτό συγκαταλέγονται στους
εχθρούς της ελευθερίας. Πόσες φορές οι «ενάρετοι τηρητές των νόμων» δικάζουν και
καταδικάζουν χωρίς καν τα αυτονόητα στοιχεία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το πρόσφατο
δικαστήριο του επονομαζόμενου από τα Μ.Μ.Ε «συνδικάτου του εγκλήματος». Ήδη μήνες πριν
οι τηλεδικαστές με τη «δημοκρατική» διαδικασία της δημοσίευσης τηλεφωνικών υποκλοπών είχαν
βγάλει την ετυμηγορία τους… «ΈΝΟΧΟΙ»...
Την ίδια στιγμή ένας από τους κατηγορούμενους έχει αναλάβει ξεκάθαρα την ευθύνη για
την απαγωγή του μεγαλοεφοπλιστή απαλλάσσοντας τους περισσότερους, ενώ κάποιοι όταν έγινε
η απαγωγή ήταν ήδη έγκλειστοι στις φυλακές. Αλλά το αποτέλεσμα της δίκης είναι κοινό
μυστικό πως είναι ήδη στημένο και μαγειρεμένο στα κεντρικά της Ασφάλειας. Αν όμως θέλει
κάποιος να ψάξει για το πραγματικό «συνδικάτο του εγκλήματος» και τις «γιάφκες» του ας
κοιτάξει στη Βουλή, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας στη ΓΑΔΑ, στις επαύλεις και τα κότερα των
πλουσίων. Αυτούς όμως δεν τους αγγίζει η «δικαιοσύνη»
Όπως επίσης δεν ξεχνάμε πόσο μνησίκακοι είναι οι δικαστές. Δεν είναι τυχαία η εκδικητική
καταδίκη ενός νέου ανθρώπου του Χρυσοβαλάντη Πουζιαρίτη στην εξοντωτική ποινή των 9
χρόνων και 3 μηνών για τη συμμετοχή του στις περσινές συγκρούσεις της 6 Δεκεμβρίου στη
Θεσσαλονίκη. Μία καταδίκη που στηρίχτηκε αποκλειστικά στις φαιδρές μαρτυρίες των μπάτσων
που τον συνέλαβαν.
Όμως ακόμα κι όταν «επιτελούν» το έργο τους, κάτω από την πίεση μίας διάχυτης οργής,
όπως στην περίπτωση του μπάτσου Κορκονέα, ξέρουμε και πάλι ,πως είναι υποκριτές. Θυσιάζουν
ένα ασήμαντο πιόνι για να καλύψουν την ηγεσία τους. Γιατί ακόμα και οι πιο «δίκαιες»
τιμωρίες αναδύουν απαίσιες αναθυμιάσεις όταν έχουν επιβληθεί από μία νικήτρια και
απάνθρωπη εξουσία. Άλλωστε όπως έχουμε ξαναπεί μετά το χτύπημα μας στις φυλακές του
Κορυδαλλού και στα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, είμαστε ενάντιοι στη φυλάκιση οποιουδήποτε
ανθρώπου. Η στέρηση της ελευθερίας, είναι απλά ένα βασανιστήριο. Εμείς δεν είμαστε
βασανιστές, όπως οι δημοκράτες. Η λύση σε αντιπαραθέσεις με τέτοια καθάρματα, όπως ο
Κορκονέας, έρχεται μέσα από την αυτοδικία. Αυτοί που ένιωσαν πιο πολύ την απώλεια του
συντρόφου τους Α.Γρηγορόπουλου θα πρέπει να αποφασίσουν την «τύχη» του δολοφόνου του.
Πιστεύουμε πως ο ίδιος δρόμος, μέσω της αυτοδικίας, θα πρέπει να ακολουθείται για όλους τους
βιαστές, τους παιδόφιλους, τους νταβατζήδες, τους φασίστες τους ρουφιάνους
«Ως επαναστάτες δεν αναγνωρίζουμε καμία ανακριτική αρχή. Έτσι ήταν επόμενο να
αρνηθούμε να απολογηθούμε σε μπάτσους και ανακριτές, καθώς την επαναστατική μας θέση
μονάχα δημόσια και ενώπιον των συντρόφων αισθανόμαστε ως χρέος να προβάλλουμε.» (Π.
Αργυρού – Γ. Τσάκαλος μέλη του πυρήνα φυλακισμένων της Σ.Π.Φ.)
Τελειώνοντας με το ζήτημα της δικαστικής μαφίας, θεωρούμε πως κάθε αξιοπρεπής
φυλακισμένος Άνθρωπος ανεξάρτητα για ποιο λόγο βρίσκεται «μέσα» δεν πρέπει να κάνει το
«χατίρι» στους δικαστές του και να τους αναγνωρίζει ως άξιους να τον κρίνουν. Γιατί αυτό είναι
που θέλουν, τη «νομιμοποίησή τους», την αναγνώρισή τους ως μία ανώτερη κλίκα ανθρώπων που
οι υπόλοιποι έχουν την υποχρέωση να λογοδοτούν απέναντί τους. Όμως κύριοι δικαστές να
ξέρετε πως στα ακριβά σας ρούχα που πήρατε σήμερα το πρωί από το καθαριστήριο έχει
στεγνώσει το αίμα χιλιάδων ανθρώπων που βασανίσατε και κλειδώσατε στις φυλακές χωρίς
δεύτερη σκέψη. Κι αυτό το αίμα θα σας πνίξει… Γι' αυτό καλούμε τους ποινικούς και
πολιτικούς φίλους και συντρόφους που διαλέγουν να βαδίζουν με οδηγό την αξιοπρέπεια να
αρνηθούν με κάθε μέσο την αναγνώριση των ιεροεξεταστών τους. Δεν υπάρχει μόνο ένας τρόπος,
αλλά πολλοί. Από την απόλυτη σιωπή απέναντι σε ανακριτές και δικαστές, από την άρνηση
παρουσίας στο δικαστήριο, από την μετατροπή της δίκης σε δημόσιο βήμα για την διάδοση των
επαναστατικών αξιών, μέχρι και την επίθεση μέσα στην αίθουσα ενάντια στους «αξιότιμους
κριτές» με φτυσίματα, βρισιές, φωνές και ρίψη αντικειμένων, ποτήρια, καφέδες κ.α.
Να μπουν αυτοί σε προστατευτικό τζάμι, να κυκλοφορούν αυτοί με αλεξίσφαιρα και
συνοδεία τους κουκουλοφόρους της αντιτρομοκρατικής. Το πρώτο μας ραντεβού λοιπόν είναι στις 17 Γενάρη. Εμείς εκεί θα είμαστε ΔΙΠΛΑ στα αδέρφια μας του πυρήνα φυλακισμένων μελών της Σ.Π.Φ. και σε όσους είχαν την Αξιοπρέπεια σε αυτήν την περιπέτεια να κρατήσουν ψηλά το κεφάλι. Θα είμαστε εκεί με την ψυχή, την καρδιά και το μυαλό μας. Γιατί κατά τα άλλα, ψάχνουμε εντατικά περάσματα για να πάρουμε πίσω τους συντρόφους μας και να είμαστε αύριο και πάλι μαζί στον αγώνα, στο ΝΕΟ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟ ΠΟΛΗΣ.
Γιατί η μέρα μας θα έρθει…
ΙΙ. «Αυτό, όμως που ποτέ δεν θα καταφέρουν να φυλακίσουν είναι η ελεύθερη επαναστατική
μου συνείδηση. Αυτό που δεν θα καταφέρουν να εμποδίσουν είναι η συνέχιση της παραγωγής
του ριζοσπαστικού εξεγερσιακού μου λόγου, ακόμα και μέσα από τη συνθήκη του
εγκλεισμού» (Χάρης Χατζημιχελάκης μέλος του πυρήνα φυλακισμένων της Σ.Π.Φ)
Πριν λίγο καιρό πραγματοποιήθηκε μία μεγάλη κινητοποίηση μέσα στις φυλακές με
συμμετοχή πολλών κρατουμένων σε αποχή συσσιτίου. Το γεγονός πέρασε στα «ψιλά» των
ειδήσεων, κάποιες εσωτερικές έριδες μεταξύ κρατουμένων δεν άφησαν την κατάσταση να
γενικευτεί και κέρασαν απογοήτευση αρκετούς, ενώ η ηγεσία του υπουργείου με μία έξυπνη κίνηση
στρατηγικής έδωσε μερική αμνηστία σε πειθαρχικά ώστε «το συμβάν να θεωρηθεί λήξαν…»
Εμείς ως Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς πάντα θα στηρίζουμε τον αγώνα των
φυλακισμένων και τις κινητοποιήσεις τους. Αντιλαμβανόμαστε τις δύσκολες συνθήκες κάτω από
τις οποίες βασανίζονται καθημερινά χιλιάδες άνθρωποι.
Δεν θα σχολιάσουμε τα αιτήματα των
κρατουμένων θεωρώντας τα εκ των προτέρων αυτονόητα λογικά, γιατί βρίσκονται στην
κατεύθυνση ενός αγώνα που είναι από τους πιο σημαντικούς για τον άνθρωπο, στον αγώνα για
ελευθερία και αξιοπρέπεια. Όμως δεν ξεχνάμε πως «οποιαδήποτε βελτίωση των συνθηκών
διαβίωσης, δεν θα αλλάξει ουσιαστικά την καθημερινότητα, γιατί μόνο και μόνο η στέρηση
της ελευθερίας είναι μία διαρκής τιμωρία» (Β.Στεφανάκος κρατούμενος φυλακών). Εδώ ακόμα
και αυτά τα καθάρματα, οι διευθυντές των φυλακών, παραπονιούνται ότι οι κλούβες γυρνάνε από
τα δικαστήρια φορτωμένες με 300 και 400 χρόνια φυλακή. Αυτός λοιπόν είναι ο καθρέφτης της
πολιτισμένης κοινωνίας μας, μία απέραντη αποθήκη ψυχών σε συνθήκες χοιροστασίου. Ως πότε θα
ανεχόμαστε να αποφυλακίζονται άνθρωποι μέσα σε φέρετρα ( οι ελληνικές φυλακές έχουν από τα
μεγαλύτερα ποσοστά αυτοκτονιών).
Ως πότε θα ανεχόμαστε μία δράκα υπανθρώπων να μας
δικάζει με νόμους που έχουν γραφτεί από το χέρι των δημίων και των εκμεταλλευτών μας.
Όμως σε σχέση με τις κινητοποιήσεις στις φυλακές καλύτερα να πούμε δύο λόγια στη
γλώσσα των κρατουμένων, χωρίς φτιασίδια και πολιτικαντισμούς. Το ξέρουμε ότι ο καθένας εκεί
μέσα θεωρεί ότι βγάζει τσέτουλα τούφα και έχει αδικηθεί από την κοινωνία. Όμως αντί να κάνει
πασαρέλα παρανομισμού, να σπαθολουριάζει και να ψάχνει για να βρει πως θα πιει κανένα
καπάκι πρέζα, πως θα ρουφιανέψει το διπλανό του, πως θα διαιρεθεί η κοινότητα της πτέρυγας ή
του θαλάμου, ας ρίξει μία ματιά γύρω του και θα δει ότι η φυλακή σε αυτόν στηρίζεται. Αυτός
φτιάχνει τα υδραυλικά, τα ηλεκτρικά και γενικά όλες τις οικοδομικές εργασίες. Αυτός καθαρίζει,
μαγειρεύει, για να παραμείνει η φυλακή ανοικτή.
Αυτός είναι που με την υποτακτική του στάση
δεσμεύει και τους υπόλοιπους γύρω του μετατρέποντας τον εαυτό του σε μπάτσο του συστήματος.
Γνωρίζουμε καλά πως η μεγαλύτερη απειλή για την ελευθερία δεν είναι η βίαιη στέρηση της
μέσω της αιχμαλωσίας, γιατί ο αιχμάλωτος μπορεί να αγωνιστεί για να την ξανακερδίσει,
αλλά η πραγματική απειλή είναι απώλεια του πάθους και της εκτίμησης που έχεις για αυτήν.
Στη φυλακή αυτό που σκοτώνει ακόμα πιο πολύ και από την πρέζα είναι η συνήθεια. Η συνήθεια
να φοράς αόρατες χειροπέδες στο μυαλό σου, η συνήθεια του προαυλισμού, των αιφνιδιαστικών
ελέγχων και μεταγωγών, των επισκεπτηρίων πίσω από πλεξιγκλάς, της μόνιμα ανοικτής
τηλεόρασης…
Ο Κορυδαλλός για παράδειγμα, η μεγαλύτερη φυλακή της χώρας έχει περίπου 2500
κρατούμενους μπορεί και παραπάνω, ενώ οι δεσμοφύλακες σε υπηρεσία δεν ξεπερνούν ποτέ τα 50
άτομα ακόμα και με ανοικτή φυλακή. Εάν όλοι αυτοί οι έγκλειστοι αρνηθούν να συνεργαστούν με
τα 50 άτομα, αρνηθούν να παίξουν το παιχνίδι με το καρότο και το μαστίγιο, τότε τη φυλακή θατην γκρεμίσουν με τα νύχια τους εν μία νυκτί. Άρνηση λοιπόν συνεργασίας και σαμποτάζ στις
διαδικασίες τους. Εμείς θεωρούμε ότι υπάρχει ήδη ένας αγώνας που έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό
χωρίς εμάς. Από τη βόμβα στο διευθυντή των φυλακών Κέρκυρας έως τη βόμβα στο διευθυντή
των φυλακών Αλικαρνασσού και από τον πυροβολισμό του σωφρονιστικού υπαλλήλου στον
κορυδαλλό έως και τον ξυλοδαρμό του διευθυντή των φυλακών Αυλώνα, υπάρχει θυμός, υπάρχει
οργή, υπάρχει μνήμη…
Η φυλακή, είναι η πέτρα που ενώ ο κτίστης της νομιμότητας πετάει
ως άχρηστη, αυτή μπορεί να γίνει ο ακρογωνιαίος λίθος για την οικοδόμηση ενός νέου
κόσμου. Οι αξιοπρεπείς ποινικοί και πολιτικοί κρατούμενοι μπορούν να συνδυάσουν την εμπειρία
τους και να μετατρέψουν τη φυλακή σε ένα εργαστήρι παραγωγής γνώσης και συνείδησης, να
κάνουν το βίωμα της έλλειψης ελευθερίας πείσμα αγώνα, να γίνουν οι ίδιοι σπίθα στις
πυριτιδαποθήκες των σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Γνωρίζουμε ήδη πως ο αγώνας ενάντια στις
φυλακές, είναι ένας αγώνας για ζωή που δεν γνωρίζει σύνορα και πατρίδες. Η παγκόσμια γλώσσα
της βίας και της στέρησης ελευθερίας έχει γράψει τη δική της ιστορία πάνω στα κορμιά των
φυλακισμένων. Πρόσφατα 83 φυλακισμένοι πέθαναν στις φυλακές της Χιλής. Σε αντίποινα η
αναρχική ομάδα «κομάντος της εκδίκησης 8 Δεκέμβρη» επιτέθηκε στο τμήμα τεχνολογίας και
πληροφορικής των μπάτσων για τους νεκρούς της φυλακής san Miguel στέλνοντας ένα σαφέστατο
μήνυμα πως σε αυτόν τον αγώνα κανείς δεν είναι μόνος του.
«τα κλουβιά δεν γίνονται καλύτερα, καταστρέφονται. Για το τέλος αυτής και κάθε
άλλης κοινωνίας.» (Μόνικα Καμπαλιέρο αναρχική κρατούμενη στη Χιλή ).
ΙΙΙ. Από τη θεωρία στην Πράξη.
Θέλοντας να συντονίσουμε τη θεωρία με την πράξη, και για να στείλουμε το Σεβασμό, τη
Πίστη και τη Φιλία μας στα αδέρφια μας Π. Αργυρού, Γ. Τσάκαλο και Χ. Χατζημιχελάκη, του
πυρήνα φυλακισμένων της Σ.Π.Φ., στον αναρχικό επαναστάτη Π. Μασούρα, στην αναρχική Κ.
Καρακατσάνη, στον αντιεξουσιαστή – εμπρηστή Γ. Σκουλούδη και στα 4 καταζητούμενα
συντρόφια που διώκονται για την ίδια υπόθεση, στον έντιμο και αυθεντικό αναρχικό αγωνιστή Γ.
Δημητράκη, στον αξιοπρεπή Π. Γιάννου και στη λαμπρή μειοψηφία των ποινικών που δεν σκύβουν
το κεφάλι και βαδίζουν με οδηγό την αξιοπρέπεια, επιλέξαμε και αποφασίσαμε να χτυπήσουμε το
Διοικητικό Πρωτοδικείο της δικαστικής μαφίας. Χαρτογραφήσαμε την περιοχή, υπολογίσαμε την
απόσταση της Γενικής Κλινικής για να μην συμβεί το παραμικρό, παρακολουθήσαμε τις κινήσεις
και τις βάρδιες των ειδικών φρουρών στο φυλάκιο ανάμεσα στο πρωτοδικείο και το εφετείο,
χρονομετρήσαμε τη συσκότιση που επικρατεί στις 7:15 το πρωί όταν κλείνουν τα φώτα του
δρόμου, τη συχνότητα του δρομολογίου των γουρουνιών της ΔΙ.ΑΣ. από το στόχο,
απαλλοτριώσαμε τα οχήματα που χρειαζόμασταν και περάσαμε στην επίθεση. Σχηματίσαμε μία
άρτια επιχειρησιακή ομάδα πανέτοιμη να επιτεθεί σε οποιαδήποτε εμπλοκή. Δύο συνοδευτικά
οχήματα υποστήριξης επόπτευαν το πρωτοδικείο τόσο πριν την τοποθέτηση της μηχανής με τη
βόμβα, όσο και κατά το τελικό στάδιο της στάθμευσης της, όπου το ένα από τα δύο παρέλαβε και
τον σύντροφο που οδηγούσε την μηχανή. Η διάταξη της ομάδας υποστήριξης ήταν τέτοια ώστε να
μπορεί να καθυποτάξει άμεσα τον ειδικό φρουρό στην σπάνια περίπτωση που αυτός
αντιλαμβανόταν κάτι, αλλά και να αιφνιδιάσει οποιαδήποτε αστυνομική μεταβλητή δύναμη (π.χ.
έλεγχος στον αναβάτη της μηχανής από τους ΔΙΑΣ ή από τυχαίο διερχόμενο περιπολικό). Τόσο η
θέση μας, όσο και η οπλική μας υπεροχή θα ήταν ικανή να μας απεμπλέξει και εμείς να φύγουμε
αλώβητοι.
Όπως έχουμε ξαναπεί όταν αναφερόμαστε σε επιχειρησιακές περιγραφές κάποιων
χτυπημάτων μας, το κάνουμε για να απομυθοποιήσουμε το τεχνικό άβατο της εξουσίας.
Πιστεύουμε ότι τα πάντα είναι εφικτά αρκεί να υπάρχει θέληση και οργάνωση. Είμαστε οι
τελευταίοι που θα υποβιβάζαμε ένα επαναστατικό εγχείρημα σε μία στρατιωτική λογική
επικράτησης του «ισχυρότερου». Το ζήτημα δεν μπαίνει για εμάς στο ποιος θα έχει τους πιο
πειθαρχημένους στρατιώτες, τους πιο ικανούς αξιωματικούς, κάτι τέτοιο τραβάει την
επανάσταση σε ένα θεαματικό παρασκήνιο, απομακρύνοντας την μακριά από την καθημερινή
ζωή.Εμείς απλά αυτό που λέμε στους εχθρούς της ελευθερίας είναι πως ό,τι και να κάνετε θα
συνεχίσουμε να σας χτυπάμε, να ενοχλούμε τα συμφέροντά σας, να χαλάμε την ησυχία σας, να
πλήττουμε τη σιγουριά και την ασφάλειά σας.
Τι πουλάμε; Τίποτα.
Τι θέλουμε; Τα πάντα.
ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ-ΚΟΜΑΝΤΟ HORST FANTAZZINI.
5/01/2011
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1244912
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου