~Σαγάρτις~
Στίς εσχατιές τού απείρου
από το μάτι τής ύπαρξης κρυμμένος
στών γιγάντων τους αιώνιους κόσμους κοιμισμένος
μιά ιδέα φωτεινός
μιά σταλιά αόρατος
ώσπου εξ αίφνις ο ουρανός
την τελευταία του σταγόνα εκχύλησε
και στης ουσίας του το τέλμα με αναγέννησε...
'Ως το πάν να με ξεθωριάσει
και μόνο ο Πέτασσος να απομείνει...
χωρίς τους Άστρους...
Τρία σκυρτήματα θα ηχήσουν τότε
εκεί που κάποτε υπήρχα
και αυτοευνουχισμένος πια
στην λάσπη θα εξαφανιστώ
Στου Γάλλου ποταμού την ζωοροή
στα ύδατα που λούζεται η Σαγάρτις
Ειναλία, όμορφη, παντοτινή!
Περιμένοντας και Εκείνη ...
να την αγκαλιάσει ο Άττις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου