Το Ελληνικό κράτος πνέει τα λοίσθια –όχι βέβαια και σε καμμία περίπτωση το Ελληνικό Έθνος και κατ΄επέκταση η Ελληνική Φυλή. Ξεκαθαρίζει αρκετά η εικόνα γύρω από την γνωστή αρχή και το αναμενόμενο τέλος του Κρατικού μορφώματος της 3ης Φεβρουαρίου του 1830. Χαρακτηριστικά για αυτό το Νέο Ελληνικό Κράτος –ίσως το μεταβυζαντινό-αναφέρονται από την οριστική συνθήκη διακήρυξης της ανεξαρτησίας της Ελλάδας (22 Ιανουαρίου-3 Φεβρουαρίου 1830)τα εξής:
«...Η Ελλάς θέλει σχηματίσει εν Κράτος ανεξάρτητον…εκάστη των τριών Αυλών φυλάττει την διά του έκτου άρθρου της συνθήκης της 6ης Ιουλίου εξασφαλιζομένην εξουσίαν, του να εγγυάται περί του όλου των προηγουμένων συμβιβασμών και άρθρων».
Καταλαβαίνουμε ότι όλα κινήθηκαν σύμφωνα με τις επιθυμίες όχι των Ελλήνων-κάποιοι εκ των οποίων είχαν μιλήσει για μία Τρίτη Μεγάλη Ελλάδα μετά τον τρόπο που υπήρξε μεγάλη η Ελλάδα στον Αρχαίο και στο Βυζαντινό κόσμο-αλλά σύμφωνα με τον τρόπο της διεθνούς συμφέρουσας διπλωματίας των μεγάλων δυνάμεων.
Επειδή ακριβώς η ιστορία είναι μία καταπληκτική συνέχεια συνειδήσεων,συνηθειών και επιδιώξεων οι μεγάλες δυνάμεις του 1830 ήταν μία συνειδησιακή και κυριαρχική συνέχεια των δυτικών δυνάμεων οι οποίες άφησαν βορά την Πόλη στους Τούρκους.
Ήταν μία μορφωματική προέλευση της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας η οποία μέσα από τις δυναστείες και τα κράτη που γέννησε ήθελε ακόμα και το 1830 να προκαλέσει νέες κεκαλυμμένες αυτή τη φορά σταυροφορίες προκειμένου διά της Ελλάδας και της Τουρκίας -Οθωμανικής ακόμη αυτοκρατορίας- να κατακτήσει εσχατολογικά και οικονομικά την Ανατολή.
Ας προσέξουμε το ότι ο πρωτεργάτης της Δ΄Σταυροφορίας ο πάπας Ιννοκέντιος ο Γ(1198-1216)ήταν ο πατέρας και εμπνευστής των δύο βασικοτέρων μέτρων επέκτασης της παποφραγκικής εξουσίας δηλαδή της Ιεράς Εξέτασης και της Ουνίας. Το όλο θέμα είναι σοβαρό εάν αναλογισθούμε ότι η Δύση έψαχνε προσωπικότητα προκειμένου η Ευρώπη να πλάσει συγκεκριμένη κουλτούρα και πολιτιστική ταυτότητα η οποία θα της επέτρεπε να κυριαρχήσει στον κόσμο και στα μυστικά του.Η Ανατολή βέβαια ήταν και είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φιλοδοξίας του κάθε ηγεμόνα του κάθε φιλόδοξου κράτους.
Η Δύση του 19ου αι ήξερε ότι η σωτηρία της ήταν η ιδεολογική και οικονομική κατάκτηση της Ανατολής. Με αυτό και μόνο τον τρόπο οι δυτικοί ηγεμόνες θα αποκτούσαν το παγκόσμιο εξουσιαστικό κύρος που επιθυμούσαν. Η Ελλάδα και η Τουρκία θα ήταν μόνο γέφυρες προς την Ανατολή. Αξίζει να θυμηθούμε ότι το τελικό χτύπημα στο Λάμπρο Κατρσώνη δεν το έδωσαν οι οθωμανοί αλλά οι Γάλλοι και ο Γαλλικός στόλος.
Το όλο θέμα έχει βέβαια να κάνει με το γεγονός ότι από την εποχή ακόμα του Καρλομάγνου η περιβολή και ο αυτοκρατορικός θρόνος είχαν αξία εάν είχαν την εύνοια της Ανατολής.
Πολλώ δε μάλλον εάν υπήρχαν και στην Ανατολή. Η Ανατολή συμβόλιζε πάντα την έδρα των μεγάλων Αρχών και Αιτίων αυτού του κόσμου αλλά και το Τέλος και την Επαναφορά όσων σήμερα ζούμε.
Κατά κάποιο μυστικό τρόπο όλοι πίστευαν-και οι Δυτικές Δυνάμεις –ότι όλα τα μυστικά της πορείας αυτού του κόσμου ευρίσκονται στην Ανατολή,την οποία και διακαώς πάντα επιθυμούν.
Με αυτό το σκεπτικό οι Μάρξ και Ένγκελς (New York daily tribune(7-4-1853)θεωρούσαν τους Έλληνες Σλάβους ,πίστευαν ότι ελάχιστοι καθαροί Έλληνες είχαν απομείνει. Οι πρωτεργάτες του επιστημονικού σοσιαλισμού επειδή ακριβώς ήθελαν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο που ένωνε την Δύση με την Ανατολή προκειμένου να βυθίσουν τον κόσμο της Εσπερίας στην εμπειρική θεώρηση των πραγμάτων διακήρυξαν την πίστη τους ότι πίσω από τον αγώνα των σλαβοελλήνων ευρίσκονταν οι Ρώσοι οι οποίοι έπρεπε να απομονωθούν και να νικηθούν-κάτι που έγινε με τον Κριμαϊκό πόλεμο.
Επίσης χαρακτηριστική είναι και η συνομιλία του Κάνιγκ με τον οθωμανό αξιωματούχο Μεχμέντ Σαΐντ στον οποίο ο Βρεττανός πρωθυπουργός διατύπωσε την άποψη ότι η Αγγλία πρέπει να πάει στα συμφέροντά της προς την Ανατολή και γι αυτό χρειάζεται την Οθωμανική αυτοκρατορία αλλά και μία μικρή Ελλάδα με τη Ρούμελη, την Πελοπόννησο και κανά δύο νησιά.Περίφημη είναι η απάντηση του Τούρκου αξιωματούχου ο οποίος του είπε ότι Ρωμιοί υπάρχουν παντού-αυτή η απάντηση είναι ίσως η λύση στο σημερινό Ελληνικό δράμα, εννοώ η πραγματική πνευματική και πολιτιστική ένωση των απανταχού Ελλήνων.
Άρα η σημερινή τελείως διαλυμένη και παραδομένη στους διεθνείς οικονομικούς κατακτητές της Ελλάδα είναι το τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών των γεγονότων και συμβάντων.Θα έλεγα ότι πάλι καλά που αντέχει ακόμα το Ελληνικό Κράτος –αν και τη στιγμή που τώρα βρισκόμαστε μόνο ο αέρας που αναπνέουμε και ο ήλιος που πλημμυρίζει τα μάτια μας είναι ακόμα Ελληνικά. Πράγματι η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια οικονομικά και πολιτιστικά υπόδουλη στη Δύση χρησιμοποιήθηκε σαν γέφυρα προς την Ανατολή. Τώρα δεν χρειάζεται άλλο.
Ποια θα ήταν η άλλη Ελλάδα η οποία θα κατηύθυνε ως Τρίτη Αυτοκρατορία τον Νεώτερο κόσμο; Θα ήταν η Ελλάδα του Πλήθωνα, του Ρήγα, του Δραγούμη. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Αικατερίνη η Μεγάλη είχε σκοπό την ίδρυση ενός κράτους που θα περιελάμβανε τον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Μάλιστα προόριζε τον εγγονό της Κωνσταντίνο για Ηγεμόνα του νέου κράτους -γι αυτό και του έδωσε Ελληνικό όνομα και του μετέδωσε πλήρως την Ελληνική Παιδεία. Εν ολίγοις η αφύπνιση του Ελληνισμού τον 19ο αι θα περιελάμβανε τα παρακάτω τρία πολύ σημαντικά στοιχεία
1.Σύνδεση με το Αρχαιοελληνικό παρελθόν και πλήρη πνευματική αφύπνιση του Ελληνισμού.
2.Σύνδεση με το Βυζαντινό παρελθόν και επιθυμία ανασύστασης μιάς νέας Ελληνικής ηγεμονίας στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων.
3.Κυριαρχική θέση αυτού του Νέου Ελληνικού κράτους στο Ευρωπαϊκό γίγνεσθαι με αποτέλεσμα την ενδυνάμωση της Ευρωπαϊκής κουλτούρας έναντι της ανερχόμενης Αμερικανικής πραγματικότητας η οποία μακροπρόθεσμα θα ικανοποιούσε τις επιθυμίες περισσότερο των εβραίων εποίκων της οι οποίοι πράγματι έμελλε να κυριαρχήσουν στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Το σχέδιο του Ρήγα είναι γνωστό και μόνο ενδεικτικά θα το αναφέρουμε προκειμένου ενδεικτικά εκεί να στηρίξουμε κάποιες μετέπειτα σκέψεις μας. Ο Ρήγας ονειρεύθηκε ως γνωστόν μία Βαλκανική Ομοσπονδία η οποία κάλλιστα θα μπορούσε να θεωρηθεί μία μεταβυζαντινή ηγεμονία στην περιοχή των Βαλκανίων κάτω από το κλασσικό Ελληνικό πνεύμα αλλά και τον τρόπο που αυτό προωθήθηκε στη σκέψη των διαφωτιστών. Σε κάθε περίπτωση αυτή η έμμεση ανασύσταση της μεταβυζαντινής αυτοκρατορίας θα οδηγούσε την Ευρώπη και τον κόσμο σε μία ανώτερη σειρά από αυτή που σήμερα βιώνουμε.
Αυτή η νέα Ελληνική (Παμβαλκανική)Ηγεμονία σαφώς και θα απορροφούσε πολιτιστικά και ως κουλτούρα την οθωμανική αυτοκρατορία σε τέτοιο βαθμό ώστε αυτή κυριολεκτικά θα σταματούσε να υπάρχει ως ανεξάρτητη κρατική οντότητα-αυτός ο κίνδυνος εξάλλου γέννησε και το κίνημα των υποκινουμένων νεοτούρκων.
Είναι τοις πάσι γνωστό ότι η οθωμανική αυτοκρατορία –όχι το όποιο έθνος των τούρκων-είχε στις απαρχές του 19ου σχεδόν καταρρεύσει. Ο φόβος των Ευρωπαίων ήταν μήπως η Ρωσία των Ρομανώφ απορροφήσει την παραπαίουσα αυτοκρατορία και η μεταβυζαντινή Αυτοκρατορία του Νέου Ελληνισμού αναστηθεί προωθώντας τους Ρώσους προς τη Μεσόγειο.
Με αυτές τις ισορροπίες η ιστορία θα συνεχιζόταν ακριβώς από εκεί που είχε σταματήσει το 1453 -και αυτό οι νέοι ηγεμόνες αυτού του κόσμου-οι οποίοι ανεδείχθηκαν όταν ο Ελληνισμός ετουρκοκρατείτο-δεν ήθελαν ούτε να το σκεφθούν. Το ισλάμ θα απορροφείτο από την ανώτερη κουλτούρα που το γέννησε και αναφέρομαι στην Ελληνοχριστιανική κουλτούρα. Η αναβίωση του Ελληνισμού θα συνέπαιρνε την Ευρώπη αλλά και την Ανατολή μέσα από τον συνδυασμό του Αρχαίου Ελληνικού Ουμανισμού και του Αναγεννησιακού Ουμανισμού που είχε συνεπάρει τους Ευρωπαίους -αν και ο Διαφωτιστικός λόγος ως πλήρης ντετερμινιστικός ισοπέδωσε τον υπερβατικό Ελληνικό Λόγο.
Το μοντέλο ενός ανθρώπου για πρώτη φορά πραγματικά ανεξάρτητου μέσα στην οντική συνέχεια του κόσμου μας θα αναδυόταν από την ξαναχτισμένη Κωνσταντινούπολη και αυτό ήταν κάτι που οι σύγχρονοι εξουσιαστές δεν ήθελαν ούτε να το σκεφθούν.
Ο Νέος αυτός Έλληνας θα ένωνε το χρόνο από το 1453 έως σήμερα και μαζί θα μετέφερε την παράδοση από το Κλεινόν Άστυ και τη Βασιλεύουσα προς το σύγχρονο κόσμο προάγοντας ένα μοντέλο καθαρά ανθρωπιστικό αλλά και μεταφυσικά εξελίξιμο τη στιγμή που θα πρόβαλε ένα μοντέλο ανθρώπου κριτικού, πνευματικού με βαθύτατες ενδελεχείς ανησυχίες. Ο Λόγος θα ήταν μία διαλεκτική σύνθεση του Αγαθού Λόγου του Πλάτωνος, του Σωκρατικού ανθρωποκεντρισμού, του Αναγεννησιακού Ουμανισμού και του Ρομαντισμού της Ηρακλείτειας υπέρβασης αυτού του κόσμου.
Αυτός ο Λόγος θα έφερνε μία άλλη Οικουμενικότητα ένα μοντέλο ανθρώπου πέρα από την ύλη κοντά στην πνευματική τελείωση αυτού του κόσμου.Και όλα αυτά με κέντρο την Ελλάδα και την ιστορική της συνέχεια.
Αυτό όμως δεν έπρεπε να συμβεί και οι εχθροί όλων αυτών των Ελληνικών οραμάτων δούλεψαν προσεκτικά σε όλα τα επίπεδα-είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα αντίστροφα βιώνουμε το όνειρο του Ρήγα με την καθολική Βαλκανική ισλαμική και επικίνδυνη επικράτηση των τούρκων στα ευρύτερα Βαλκάνια-το κόλπο του Ερντογάν με το δημοψήφισμα έκανε και το τελευταίο βήμα ελέγχοντας πλήρως το στρατό προς τον σκοπό της Βαλκανικής τουρκικής εποπτείας.
Ο Λόγος του διαφωτισμού ντετερμινιστικά καθορισμένος κατέληξε στον μαρξικό υλικό και επίγειο μεσσιανισμό με αποτέλεσμα την αποκοπή των ανθρώπων από τον κόσμο των νοουμένων. Οι άνθρωποι της Δύσης έχασαν κάθε σχέση με το πνευματικά Επέκεινα που κίνησε και έθρεψε τον Ελληνισμό και αφοσιώθηκαν στην εμπειρική θεώρηση της ζωής η οποία μέσα από την τεχνολογική ανάπτυξη απέκτησε ένα καινούργιο σαγηνευτικό ενδιαφέρον κρύβοντας το ανώτερο του ουρανού και του πνεύματος –το οποίο αυτό ανώτερο απομακρυνόταν και κανείς δεν μιλούσε.
Ο Λόγος προσγειώθηκε. Για να θυμηθούμε τον Χόρκχάϊμερ έγινε ένα απλό εργαλειακό εξάρτημα του τσελεμεντέ της σύγχρονης εξουσίας. Η Ευρώπη έχασε την ευκαιρία της Λογικής επανασύστασης μέσα από την παράδοσή της στο πνεύμα του υλισμού. Η Αμερική συγκέντρωσε τη δύναμη και τον πλούτο και μέσα από το τεχνογνωστικό αλλά και οικονομικό παζάρι με την Ανατολή ελέγχει αυτόν τον κόσμο και θα τελειώσει αυτό μόνο όταν αυτοί που κυβερνούν την Αμερική ανασυστήσουν αυτό το οποίο θέλουν σε συγκεκριμένα εδάφη της Ανατολής. Είναι αυτοί που με τρόπο(δόγμα Μπρεζίνσκι)κρατούν την Κίνα μεγάλη ως αντίπαλο δέος στη Ρωσία, είναι αυτοι που κάτω από το κακό Ιράν περνούν τα σχέδιά τους όταν όλοι ασχολούνται με ό,τι επιφανειακά θεωρείται κακό.
Η Ελλάδα συρρικνωμένη μετά το 1922 δεν έχασε μόνο τα εδάφη των αλύτρωτων πατρίδων που ιστορικά της ανήκαν. Έπρεπε -λες και ήταν άρρεν διάδοχος ενός ανωτέρου πνεύματος -να εξαφανισθεί από προσώπου γής. Το μικρόβιο του μπολσεβικισμού ή αν θέλουμε του επιστημονικού δήθεν σοσιαλισμού μόλυνε ανεπανόρθωτα το ήδη άρρωστο Ελληνικό σώμα.
Η προβολή του κράτους πάνω από το Έθνος ήταν το πρώτο σύμπτωμα. Οι ευρωπαίοι ειδικά μετά τον πόλεμο του 1897 ήλεγχαν πλήρως της Ελλάδα με αποτέλεσμα η παιδεία να προωθεί περισσότερο το ρασιοναλιστικό δυτικό τρόπο σκέψης παρά τον παραδοσιακό επαγωγικό Σωκρατικό τρόπο θεώρησης του κόσμου και του ανθρώπου.
Οι Έλληνες στράφηκαν περισσότερο σε μία κρατική δυνητική ευδαιμονία και ή έννοια της θυσίας για το Έθνος και ό,τι αυτό συμβολίζει άρχισε να εξαφανίζεται από τις ψυχές των Νεοελλήνων. Οι αριστεροί που σφυρίζουν σήμερα το σκοπό τους κάποτε θα πρέπει να απολογηθούν διότι ακριβώς η ιδεολογία τους ήταν αυτή που έστρεψε το Νεοέλληνα προς το Κράτος που συνεχώς δίνει και ποτέ δεν απαιτεί τίποτε από τους κακόμοιρους προλετάριους και τον απέτρεψε από την έννοια της θυσίας και της ειλικρινούς ζωής με γνώμονα ανώτερα ιδανικά και αξίες.
Το τέλος του Ελληνικού κράτους που σήμερα βιώνουμε είναι το τέλος του κράτους του μηχανικού διαφωτισμού-που θέλει έναν άνθρωπο να ζεί με υλικούς νόμους και είναι το μόνο που ζητεί από το κράτος (την πλήρη ικανοποίηση μόνο των υλικών αναγκών του)-αλλά κυρίως του κράτους του μαρξισμού λενινισμού που έκανε τους Έλληνες πολίτες να θέλουν μόνο την ύλη και το σήμερα κλείνοντας επικίνδυνα το μυαλό τους σε μία ανώτερη ζωή με γνώμονα την εσωτερική ζωή και επάρκεια πέρα από το κράτος και την ανταποδοτική φύση αυτού.
Αν και ο Ηρακλείτειος Λόγος -αυτός που είπε ότι αυτόν τον κόσμο δεν τον έφτιαξε ούτε θεός ούτε άνθρωπος-είναι πάντα ικανός να βυθίσει τον άνθρωπο στην πιο εσωτερική και ελεύθερα μονιστική θέαση των πραγμάτων-η Ελλάδα γρήγορα υποτάχθηκε ως νεοελληνική πολιτεία στο εσχατολογικό περιττό παιχνίδι του μεταπτωτικού ανθρώπου ανάμεσα στο καλό και στο κακό.
Μόνο που τώρα το καλό ήταν η δεξιά ή η αριστερά και το κακό και πάλι για κάποιους η δεξιά ή η αριστερά. Πίσω από όλα αυτά ήταν η έννοια του Έθνους αλλά πλέον κανείς δεν ασχολήθηκε με αυτή ειδικότερα μετά το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο. Ο Νεοέλληνας βυθίστηκε σε αυτό το δυαλιστικό παιχνίδι χωρίς να καταλαβαίνει ότι η μία εξουσία είναι πίσω από το δυαλισμό Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Όταν αυτά τώρα ενώνονται συνθλίβουν ως συμπληγάδες πέτρες το Νεοέλληνα και είναι πολύ αργά η Αργώ του μυαλού του να ξεφύγει. Μπορεί όμως ακόμα να καταλάβει ότι αυτός ο δυαλισμός θέλησε να σκλαβώσει και αυτόν που ήθελε την πολύ ύλη για τον εαυτό του και αυτόν που την ήθελε δήθεν για το λαό. Σε κάθε περίπτωση όλοι ομιλούν για ύλη. Όταν ο άνθρωπος δεν σκέφτεται τίποτε άλλο και ζεί μόνο σε σχέση με την ύλη τα δήθεν αντίθετα ενώνονται, αρπάζουν τα πάντα και αφήνουν τον Έλληνα μετανάστη στην ίδια του την πατρίδα.
Οι καιροί «ου μενετοί»και λύσεις πάντα υπάρχουν. Αρκεί να μαζέψουμε τα όνειρά μας και να συνθέσουμε και πάλι την πιο μεγάλη ελπίδα για τη δημιουργία ενός νέου σπιτιού που θα στεγάσει την ιστορική συνέχεια του Ελληνικού Έθνους. Αναφέρομαι σε ένα νέο Ελληνικό κράτος που θα δικαιολογήσει την ιστορία του Φοίνικα.
Έσσεται Ήμαρ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου