Εδώ θα κοιτάξουμε τους καθεστωτικούς. Θα τους δούμε γυμνούς. Θα δούμε το πολίτευμά τους όπως είναι.
Σήμερα η λέξη δημοκρατία χρησιμοποιείται για να κρύψει το έλλειμα λαϊκής συμμετοχής και να παραπλανάει τα ανιστόρητα πλήθη. Τα κοινοβουλευτικά καθεστώτα κατέβαλλαν συστηματικές προσπάθειες να απεικονήσουν στο μυαλό των λαών πώς το σύστημά τους συνιστά την μόνη εφικτή δημοκρατία σήμερα. Έτσι το ολιγαρχικό μονεταρικό ή οπως ο μέγιστος Πολιτειολόγος Αριστοτέλης θα όριζε ως τιμοκρατικό πολίτευμα, οικειοποιείται την λέξη δημοκρατία για να κρυφθεί πίσω της. Γιατί; Για να αποφύγει την φυσική επιθυμία τεράστιων τμημάτων των λαών που επιθυμούν να καταλάβουν την εξουσία, να αναλάβουν την ευθύνη του εαυτού τους. Λέμε τεράστια τμήματα λαού και όχι ο λαός γιατί σε αυτόν βρίσκονται και οι φύσει δούλοι που θα στηρίξουν καθε καθεστώς αρκεί να μην έχουν ευθύνες. Οι φύσει δούλοι είναι το υλικό κάθε εξουσίας το άλλοθι και η δικαίωσή της.
Ο φόβος των καθεστωτικών εδράζεται στο ξεσκέπασμα του ψεύδους που χτίσανε στους αιώνες απο την κατάλυσή της. Αν οι λαοί γνώριζαν την έννοια, την λειτουργία αλλά και την επαναφορά της κανένα άλλο πολίτευμα δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον όρο.
Επιμένουμε σε αυτό αφού το πρώτο βήμα και το ουσιαστικότερο για την πορεία των εθνών πρός την δημοκρατία τους είναι η συνειδητοποίηση πώς αυτό που παρουσιάζεται ώς δημοκρατία σήμερα δεν έχει ουδεμία συγγένεια πρός αυτή. Δεν μιλάμε για περισσότερη δημοκρατία, θα το λέγαμε αυτό αν υπήρχε έστω και λίγη. Μιλάμε για δημοκρατία απέναντι στην τυρρανία μιάς χρηματοβόρας απάνθρωπης και αντιφυσικής ολιγαρχίας.
Η ιστορία τους ξεκινάει στην Αναγέννηση όπου η φιλοσοφία αποσπώμενη απο τον χριστιανισμό μπορεί ανεξάρτητη πια να κλονίσει το θεοκρατικό χριστιανικό μοντέλο της βασιλείας. Σε αυτό το ρεύμα έχουμε τον διαφωτισμό ώς ιδεολογική έκφραση και τον φιλελευθερισμό σαν πολιτική. Οι αστοί ώς φορείς του με λογικά επιχειρήματα στην αρχή προσπαθούν να περιορίσουν την απολυταρχία των γαιοκτημόνων κλήρου και βασιλιά και να προσποριστούν δικαιώματα. Στην Αγγλία ειρηνικά, στην Γαλλία με επανάσταση και στην Γερμανία με μακρόχρονους αγώνες, επιβάλλεται το μοντέλο του κοινοβουλευτισμού.
Στην ουσία είναι η μετάβαση απο το κράτος της γής στο κράτος του κεφαλαίου, απο τους γαιοκτήμονες στους αστούς εμπόρους, απο τους λίγους στους περισσότερους του ιδίου όμως εξουσιαστικού μοντέλου της χρήσης των λαών ώς πήγή δημιουργίας πλούτου. Πρίν την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας του Εφιάλτη ο ’ρειος Πάγος ήταν ο φύλακας της εξουσίας των γαιοκτημόνων, όπως σήμερα το κράτος ο φύλακας της εξουσίας του κεφαλαίου. Οι πρώτη τάξη των ευγενών μόνο είχε πολιτικά δικαιώματα και τελούσε σε καθεστώς ισηγορίας όπως οι μεγαλοαστοί του κοινοβουλευτισμού που έχουν την οικονομική δυνατότητα να επενδύσουν ως υποψήφιοι βουλευτές.
Σε αυτό το μοντέλο οι παλιοί εξουσιαστές συνυπάρχουν με τους νέους όπου οι γαιοκτήμονες έχουν τον έλεγχο του κράτους και οι αστοί το κοινοβούλιο. Οι πλούσιοι αστοί νομοθετούν, ψηφίζουν τα πρόσωπα της τάξης τους, πλείστοι εξαυτών είναι και συγγενείς εξαιτίας γάμων απο έρωτα πρός την περιουσία των άλλων αστών και εμπορεύονται χωρίς κρατικές παρεμβάσεις.
Αυτή είναι και η ουσία, ο πυρήνας του συστήματος τους το ελεύθερο εμπόριο και η τελική κυριαρχία του σε κάθε έκφανση της ζωής ώς ηθικό πρόταγμα ώς σκοπό ζωής!
Το δίκαιο και η νομολογία του δεν είναι παρά η εξασφάλιση των συμφερόντων των επιχειρηματιών. Ο εργάτης και ο βιομήχανος στο σύστημα αυτό ήταν ίσοι σε ατομικό επίπεδο.Ο εργάτης υπάκουε στον νόμο που έγραφε ο βιομήχανος. Ο εργάτης δεν μπορούσε να συνενωθεί με άλλους εργάτες, μπορούσε όμως να προσπαθήσει να γίνει βιομήχανος και αυτός.
Οι πολιτικές απαφάσεις παίρνονταν δημόσια στο κοινοβούλιο όπου οι αστοί έμποροι αντιπαραθέταν τα συμφέροντά τους με δημόσια αγόρευση και κριτική. Τίποτε περισσότερο ή λιγότερο απο ένα πολυπληθές διοκητικό συμβούλιο μετόχων του εθνικού πλούτου με πολιτική περιβολή. Το αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς ήταν η ανάπτυξη της βιομηχανίας και η συγκέντρωση τεράστιου πλούτου που μπορούσε να αγοράσει περισσότερα. Αυτή η αγορά σήμερα έχει φτάσει στην ίδια την εξαγορά όλης της σφαίρας της ζωής. Η χαρά η υγεία ο έρωτας είναι πιά πόροι, εμπορεύματα. Η τεχνητή αντίληψη των κεφαλαιούχων αστών πώς η ζωή αγοράζεται είναι η τελείωση του μοντέλου τους και το τέλος της πορείας τους.
Αυτή η συγκέντρωση του πλούτου απαιτούσε σε εθνικό επίπεδο ένα πιό συγκεντρωτικό κράτος που θα βοηθούσε την εθνική οικονομία έναντι των ανταγωνιστικών εθνικών οικονομιών και σήμαινε εντονότερες ταξικές αντιθέσεις και εθνικές διαφορές που οδήγησαν στην ταξική διαπάλη και στους παγκόσμιους πολέμους του εικοστού αιώνα.
Έτσι ήρθαν στο προσκήνιο παράλληλα με τις εμπορικές ενώσεις και τους συνδέσμους και τα εργατικά συνδικάτα που οδηγήσαν στον σοσιαλισμό με τις εκδηλώσεις του κομουνισμού και αναρχισμού. Τα πολιτικά κόματα με την καθιέρωση του εκλογικού δικαιώματος εκφράσαν αυτές τις αντιθέσεις της κοινωνίας και το κεφάλαιο αναγκάστηκε για να προστατευτεί να μεταφέρει την εξουσία απο το κοινοβούλιο στο κράτος μεταβάλλοντας το σε μια συμπαγή πολιτική οικονομική και στρατιωτική δύναμη.Τώρα το κράτος επεμβαίνει για την προστασία του κεφαλαίου και την αναπαραγωγή αυτού του συστήματος. Οι μεγαλοαστοί κεφαλαιούχοι βρίσκονται στην ηγεσία και οι αστοί στην στελέχωση της γραφειοκρατίας τους, ακριβώς οπως μια σύγχρονη επιχείρηση που αναπαράγει το αρχέτυπο μοντέλο. Ο κεφαλαιούχος επιχειρηματίας και οι εκπαιδευμένοι μορφωμένοι υπάλληλοί του αποτελούν την μικρογραφία του παλαιού φέουδου.
Αυτή ιστορική στιγμή είναι που καθορίζει τον ρόλο του κοινοβουλίου ώς όργανο των μεγαλοαστών που πια το χρησιμοποιούν για τις αποφάσεις τους. Ανεπίσημα μεν το κεφάλαιο και οι εκφραστες του μεσα απο τους συνασπισμούς τα καρτέλ δημιουργούν μια ελίτ όπου τα στελέχη τους βρίσκονται και μετακινούνται στα επιτελεία του στρατου της οικονομίας και της πολιτικής του περιορισμένου σε ισχύ κοινοβουλευτισμού.
Το ίδιο λοιπόν σύστημα προκειμένου να αναπτυχθεί έπρεπε να περιοριστεί. Για να συγκεντρωθεί περισσότερο καφάλαιο οι πολιτικοί ταγοί του έπρεπε να γίνουν υπάλληλοι του. Στον συνεταιρισμό του πολιτικού και του κεφαλαίου ο πρώτος εταίρος έγινε μικρομέτοχος αφού αυτή ακριβώς ήταν η φυσική κατάληξη του μοντέλου σαν σκέψη και πρακτική. Εάν επαναλαμβανόταν αυτή η ιστορία χίλιες φορές θα είχε χίλιες φορές αυτήν την κατάληξη το ίδιο κατάντημα για τους εκφραστές της.
Η τάξη αυτή χαρακτηρίζεται απο την ομογένεια πεποιθήσεων και συμφερόντων, είτε συναρμόζεται απο ατομα ιδίου επαγγέλματος είτε διαφόρων. Είτε λοιπόν αποτελεί κάστα στρατιωτικών, κλήρου είτε διευθυντικά στελέχη της οικονομίας η σταδιοδρομία και οι διασυνδέσεις, τους εμφανίζουν σε ποικίλα πόστα εξουσίας και αλληλοδιαδέχονται ο ένας τον άλλο. Είναι αυτοί που κατακλύζουν τις τηλεοπτικές οθόνες, και γεμίζουν την αρθρογραφία των εφημερίδων και της ειδησεογραφίας, ενώ οι μεγιστάνες του πλούτου που τους κατευθύνουν αθέατοι φαίνονται να μην παίζουν κανένα ρόλο στην πολιτική ζωή.
Έτις εξηγείται και ο αντιφατικότητα στην πολιτικής των κομμάτων, απο την μια να εξαγγέλουν αρεστές λαϊκές πολιτικές ώστε να υφαρπάξουν την νομιμοποίηση μέσω της ψήφου και αμέσως μετά την εκλογή τους να εφαρμόζουν απροκάλυπτα εχθρικές πολιτικές που υπαγορεύουν τα πραγματικά αφεντικά τους. Γίνεται επιτέλους φανερό σε όλους πως η εκλογή τους αποτελεί μόνο το προπέτασμα νομιμότητος που παρέχουν στους επικυρίαρχους κεφαλαιοκράτες ως αντάλλαγμα της κρυφής μισθοδοσίας που λαμβάνουν απο αυτούς. Στα δεξιά κόμματα η κυβερνητική πολιτική δεν παρεκλίνει πολύ της κρατικής των κεφαλαιούχουν όσο των αριστερών που όταν έχουν τον έλεγχο παρεκλίνουν αισθητά και αυτονομούνται απο τον έλεγχο του κόμματος. Έτσι τα αντίπαλα κόμματα ενώ εμφανίζουν αντίθετα προγράμματα εφαρμόζουν την ίδια πολιτική επιβάλλοντας στους βουλευτές που θα αντιδράσουν την κομματική πειθαρχία.
Ποιοί και πόσοι είναι αυτοί που ελέγχουν το καθεστώς; Περί τους 700 δισεκατομυριούχους σε όλο τον παλανήτη με 250 εξαυτων με περιουσία 1,5 τρισεκατομύρια δολλάρια, ενω οι 3 πλουσιότεροι έχουν πλούτο που ισοδυναμεί με τον συνολικό πλουτο 50 φτωχών χωρών.
Περίπου 200 επιχειρήσεις που διοικούνται απο 15000 άτομα έχουν κέρδη ίσα με το ¼ του παγκόσμιου ΑΕΠ. Όλοι τους είτε βιομήχανοι, εφοπλιστές, κληρικοί, ή βασιλιάδες είναι μέτοχοι των πολυεθνικών. Η αντζέντα του ΔΝΤ της Παγκόσμιας Τράπεζας του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου είναι η δική τους αντζέντα τους. Αυτοί οι ελάχιστοι άνθρωποι αποφασίζουν τι θα παραχθεί, πόσοι θα έχουν δουλειά, ποιοί θα πεινάσουν, άν θα γίνει πόλεμος ή όχι, μεταξύ πολλων άλλων τραγικών που αποκαλύπτονται συχνά.
Τα εθνικά κοινοβούλια, είναι το σημείο συνάντησης των εντολοδόχων των καπιταλιστών, όπου κοινοποιούνται οι αποφάσεις τους μεσω νόμων. Το κοινοβουλευτικό σύστημα μεσω των κομμάτων μεταφέρει τις κοινωνικές συγκρούσεις στο κοινοβούλιο. Το ζήτημα του ποιός κατέχει τον πλούτο ποιός δηλαδή καρπώνεται την υπεραξία απο την παραγωγή μεταφέρεται σκοπίμως στην δικαιότερη διανομή του δηλαδή στην δυνατότητα κατανάλωσης που δημιουγεί πολλά συμφέροντα άρα και πολλά κόμματα. Αυτή η τακτική κρύβει την μονοπώληση της εξουσίας, και τα κόμματα κρατούν τον λαό μακριά απο την πολιτική εξουσία μέσω του κομματικού αναταγωνισμού που αναπαράγει αυτήν την μονοπώληση.
Το αποτέλεσμα είναι να μεταφέρουν τις κομματικές συγκρούσεις στην κοινωνία σαν να αφορά την κοινωνία ο επαγγελματικός ανταγωνισμός των βουλευτών, για το ποιός θα εξυπηρετήσει τα μεγάλα αφεντικά. Ο λαός μεσω των μαζικών μέσων μετατρέπεται σε μάζα ατόμων, μάζα ιδιωτών που επιθυμούν την συμμετοχή στα παραγώμενα αγαθά παρά την συμμετοχή στην πολιτική εξουσία.
Γιαυτόν το λόγο η διαφήμιση, και όλα τα διαθέσιμα επικοινωνιακά εργαλεία διαμορφώνουν μια βολική κοινή γνώμη που κατευθύνεται και παρουσιάζεται σαν λαϊκή βούληση. Οι κεφαλαιούχοι αφού μετέτρεψαν τόν πλούτο σε εξουσία επιχειρούν στην ίδια την σφαίρα της ζωής καθιερώνοντας το χρήμα ώς αυταξία. Η ίδια η ζωή του ανθρώπου ορίζεται απο αυτό το μέτρο, την κατοχή του, με αποτέλεσμα και τα ίδια τα συναισθήματα οι συμπεριφορές και η ψυχική υγεία του ακόμα να καθορίζεται απο αυτό. Η διάρρηξη του κοινωνικού ιστού οδηγεί στην εγκληματικότητα στα ναρκωτικά τον αλκοολισμό και τα παράγωγά του την αποξένωση και την περιθωριοποίηση, τις σέχτες φυγής ή εκδίκητικού φονταμεταλισμού.
Όπως τίς πόλεις κράτη διαδέχθηκαν τα Ελληνιστικά βασίλεια και μετά η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετατρέποντας τον πολίτη σε ιδιώτη και τον μαζάνθρωπο του χριστιανικού μεσαίωνα έτσι τώρα τα έθνη κράτη χάνονται μέσα στις υπερεθνικές αυτοκρατορίες και τις μάζες των νεόπτωχων του τεχνολογικού μεσαίωνα.
Η πορεία της κοινωνίας του πολιτικού μοντέλου της ψευδοδημοκρατίας του κοινοβουλευτισμού δεν είναι απλά κατηφορική αλλά πτωτική. Στην πορεία αυτού του τρένου προς τον γκρεμό η μόνη λύση επιβίωσης μετά την επιβράδυνση της ταχύτητας του είναι η απόσπαση των τελευταίων βαγονιών της αμαξοστοιχίας για να μην συμπαρασυρθούν. Οι λαοί θα επιβραδύνουν αυτήν την καταστροφική πορεία με την πολιτική ανυπακοή και θα αποσπαστούν απο τον κοινοβουλευτισμό με την αυτονόμηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου