του Βασίλη Σεραφειμάκη
Η ανυπαρξία προτάσεων για έξοδο από την κρίση έχει φτάσει πια σε κατάσταση κωμικοτραγική. Κανείς δεν έχει να προτείνει κάτι συγκεκριμένο, και τρεφόμαστε με δίαιτα αερολογιών και φαντασιώσεων, όπως «πνοή», «υπομονή», «τούνελ», κτλ.
Η ανυπαρξία αυτή προτάσεων έχει μάλιστα γενικευτεί και στην κοινότητα των οικονομικών επιστημών, όπου κάποιες ελάχιστες εξαιρέσεις ακαδημαϊκών λένε τα πράγματα με τ’ όνομα τους -όμως κι αυτοί ψελλίζουν ευγενικά αντί ν’αρχίζουν να φωνάζουν!
Αλλά πώς να προτείνει κάποιος γιατρειά όταν δεν έχει κάνει σωστή διάγνωση;
Μας λένε ότι για την οικονομική κρίση της Ελλάδος φταίει ο γιγαντισμός του δημόσιου τομέα, ο αθέμιτος ανταγωνισμός των ΔΕΚΟ προς τον ιδιωτικό τομέα, ο προστατευτισμός, η τεράστια διαφθορά, κτλ. Όλα αυτά είναι πράγματι υπαρκτά, μεγάλα και ζωτικά προβλήματα για την ελληνική οικονομία.
Δεν αποτελούν όμως τις πρωτογενείς αιτίες της οικονομικής κρίσης για την Ελλάδα!
Για να το πούμε κομψά, οι χρόνιες και βαθύτατες παθογένειες του ελληνικού δημοσίου επιτάχυναν την κρίση (δεν την δημιούργησαν) -μία κρίση που ήταν αναπόφευκτη ήδη από το 2002 που μπήκαμε στην Ευρωζώνη. Οι παθογένειες απλά μας έδωσαν την ευτυχία να είμαστε «οι πρώτοι σε όλη την Ευρώπη» -οι πρώτοι δηλαδή κατά σειράν που βρίζουν οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Ήρθε δεύτερη και καταϊδρωμένη η Ιρλανδία και έπονται οι υπόλοιπες ομάδες...
Κανένας λοιπόν δεν μας εξηγεί συγκεκριμένα γιατί μπήκαμε σε κρίση (και ποια ακριβώς σχέση έχει η δική μας με τις κρίσεις σε Ευρώπη και Αμερική), ούτε βέβαια κανείς προτείνει κάτι συγκεκριμένο. Από γενικότητες φυσικά άλλο τίποτα.
Είναι φανερό όμως, τώρα που ήρθε η σειρά των υπολοίπων χωρών, ότι το πρόβλημα που γέννησε την κρίση στην Ελλάδα ΔΕΝ ήταν η Διαφθορά, η Γραφειοκρατία, το Γιγάντιο Δημόσιο και τα λοιπά σχετικά τέρατα (όλα τέρατα υπαρκτά και άκρως τοξικά) αφού χώρες όπως η Ισπανία έχουν τα προβλήματα αυτά σε πολύ χαμηλότερο βαθμό. Κανένας ειδικός δεν μας εξηγεί πώς έφτασε η Ιρλανδία στα χάλια της Ελλάδος! Όπως και κανείς δεν μας έχει εξηγήσει για ποιούς ακριβώς λόγους η Ιαπωνία δεν έχει σχεδόν καθόλου πληθωρισμό, ενώ είναι μία χώρα με αριθμούς τόσο «χάλια» από πλευράς Μάαστριχτ (ελλείμματα, χρέη, κτλ) που δεν θα έμπαινε ποτέ στο ευρώ! Δεν μπορεί να είναι θέμα εξαγωγών και μόνο, διότι τότε ούτε η Γερμανία θάπρεπε να φοβάται ελλείμματα και χρέη!
(Ειδικά για την Ιρλανδία, μία χώρα-μοντέλο μέχρι πρότινος για τους νεο-φιλελεύθερους, οι διάφοροι αναλυτές κάνουν τον Γερμανό και αποφεύγουν να ασχοληθούν με την περίπτωση, διότι ξεγυμνώνει την σαθρότητα των θεωριών τους.)
Όλες οι χώρες της Ευρωζώνης που δεν έχουν έσοδα από εξαγωγές τόσα που να τους δίνουν πλεονάσματα στον προϋπολογισμό είναι καταδικασμένα μέσα στην Ευρωζώνη. Η Γερμανία φαίνεται πανίσχυρη μέσα στο σύστημα του κοινού νομίσματος διότι έχει ισχυρότατη εξαγωγική οικονομία... Το ίδιο και άλλες βόρειες χώρες. (Ναι, στην Ευρώπη το μεγαλύτερο μέρος του εμπορίου γίνεται μεταξύ χωρών-μελών. Ναι, είναι υποκρισία να ζητάει η Γερμανία να μειωθούν τα ελλείμματα στους προϋπολογισμούς άλλων ευρωπαϊκών χωρών όταν τα ελλείμματα αυτά είναι που τής δίνουν το πλεόνασμά της! Αλλά η Ελεύθερη Οικονομία δεν είναι ζήτημα Ηθικής.)
Για να βγούμε από την κρίση πρέπει να βγούμε πρώτα από την Ευρωζώνη.
Πρέπει να αποκτήσομε ξανά ένα ελάχιστο ποσοστό εθνικής πολιτικής ανεξαρτησίας –όχι για λόγους στενά εθνικιστικούς, αλλά (κατ’ αρχάς) καθαρά οικονομικούς.
Πρέπει το ελληνικό δημόσιο να αναδημιουργηθεί, πρέπει να απαλλαγεί από τις παθογένειες του, πρέπει να μειώσει το μέγεθος του –όλα αυτά πρέπει πράγματι να γίνουν και πρέπει να τα κάνουν πολιτικοί με τεράστιο θάρρος (γιατρεύοντας το κράτος, στην ουσία θα αποφασίσουν να έχουν οι ίδιοι λιγότερη πολιτική δύναμη!).
Αλλά πριν απ’ όλα πρέπει να αποκτήσομε ξανά εθνικό νόμισμα –ώστε να μπορέσομε να ασκήσομε οικονομική πολιτική αναπτυξιακή και ελπιδοφόρα.
Αλλοιώς ξεχάστε την ανάπτυξη. Κανείς τραυματίας με αιμορραγία δεν έγινε καλά με αφαιμάξεις. Αυτά που επιβάλλει η Τρόϊκα και το ΔΝΤ δεν είναι θεραπεία των παθογενειών. Είναι κόψιμο όποιου οργάνου πονάει!
Και για να μην κουραζόμαστε, προς το παρόν, με οικονομική θεωρία, ας κοιτάξομε την Ιστορία. Όλα τα κράτη στην Ιστορία που έγιναν ανεξάρτητα δημιούργησαν αμέσως δύο πράγματα: Σημαία και Νόμισμα.
Όλες οι χρεοκοπίες των διαφόρων κρατών στην Ιστορία, περιλαμβανομένης της Ελλάδος, είχαν σαν βασική, γενεσιουργό αιτία την προηγούμενη σύνδεση του νομίσματος τους με κάποια τρίτη αξία, πχ χρυσό, δολλάριο (περίπτωση Αργεντινής), κτλ. Κράτη με δικό τους εθνικό νόμισμα, μη ανταλλάξιμο με χρυσό, δεν χρεοκοπούν εφόσον το χρέος τους είναι στο νόμισμα τους.
Πολλοί σ’ αυτό το σημείο επικαλούνται το φάσμα του Πληθωρισμού. Θυμίζω ότι η Ελλάδα μπήκε στο Ευρώ και γι’ αυτό τον λόγο –τόσο απογοητευμένοι ήμασταν όλοι από την κατάσταση των οικονομικών ηγεσιών μας. Αλλά μία χώρα με δικό της νόμισμα (fiat currency) έχει κάθε δυνατότητα να ασκήσει συνετή και αναπτυξιακή πολιτική χωρίς κανέναν απολύτως κίνδυνο πληθωρισμού. Με άλλα λόγια, μην πηγαίνει ο νούς μας αμέσως σε Βαϊμάρη ή τη σημερινή Ζιμπάμπουε. Η αθρόα «εκτύπωση νομίσματος» δεν ήταν η αιτία αλλά ένδειξη της ασθένειας των οικονομιών αυτών. Για άλλους λόγους μπήκαν σε υπερ-πληθωρισμό και όχι επειδή «έκοβαν νόμισμα».
Εμείς το ένα από τα δύο θεμέλια οικονομικής (και εθνικής) ανεξαρτησίας ήδη το παραδώσαμε – και μάλιστα αμαχητί. (Τι αμαχητί δηλαδή. Εδώ πλαστογραφήσαμε τα λογιστικά του κράτους για να το παραδώσομε! Μη τυχόν και χάναμε την ευκαιρία.)
Πρέπει να πάρομε πίσω, εδώ και τώρα, το Εθνικό Νόμισμα –παρ’ όλο που αυτό σημαίνει ότι θα περάσομε από κάτι πολύ ζόρικες συμπληγάδες. Ας βάλομε όμως καλά στο μυαλό μας ότι, αργά ή γρήγορα, ή θα φύγομε ή θα μας βγάλουν από την Ευρωζώνη. Καλύτερα λοιπόν να φύγομε μόνοι μας (δηλ. χρησιμοποιώντας την όποια διαπραγματευτική δύναμη έχομε για να πετύχομε καλύτερους όρους εξόδου) και να φύγομε τώρα (παρά αργότερα), ώστε να ελέγξομε όσο μπορούμε τις επερχόμενες εξελίξεις.
Ποιος πολιτικός θα πάρει την πρωτοβουλία να θέσει δημοσίως θέμα εξόδου;
* Ο κ. Βασίλης Σεραφειμάκης είναι οικονομολόγος και ανώτερο στέλεχος εταιρείας στην εμπορία πετρελαιοειδών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου