Ιστορία του Κουρδιστάν

Κουρδιστάν: Ο λαός των Κούρδων

Οι Κούρδοι ανήκουν στους ινδοευρωπαϊκούς λαούς. Το 1000 π.χ. οι φυλές των Κούρδων εγκαταστάθηκαν στα εδάφη της Μεσοποταμίας, στην περιοχή μεταξύ των λιμνών Ουρμίγια και Βαν, στα οποία κατοικούν ακόμη και σήμερα. Αυτές οι φυλές το 700-800 π.χ. ονομάστηκαν Μήδες. 

Από την εποχή αυτή και επί αιώνες ήταν αναγκασμένοι να πολεμούν ενάντια στους Πέρσες, που βρίσκονταν πλησιέστερα και από την άλλη ενάντια στους Ασσύριους που είχαν εγκαταστήσει στη Μέση Ανατολή την πιο άγρια δουλοκτητική αυτοκρατορία. 

Οι Μήδες για να προφυλαχθούν από τους Ασσύριους ίδρυσαν την ομοσπονδία των Μηδικών φυλών. Το 740 π.χ. με την καθοδήγηση του βασιλιά Διοκάσιου ίδρυσαν το Βασίλειο των Μήδων, και το 612 π.χ. στις 21 Μαρτίου κατέλαβαν την πρωτεύουσα των Ασσυρίων Νινευή. Για 100 χρόνια οι Μήδες κυριαρχούσαν στην περιοχή όμως το 550 π.χ. δεν άντεξαν στις επιθέσεις των Περσών και ηττήθηκαν. 

Στο Κουρδιστάν, τότε, μαζί με τους Πέρσες σχηματίσθηκαν πολλά αποικιοκρατικά κράτη. Έτσι αρχίζει για το Κουρδιστάν η περίοδος κατάληψης και κατοχής του. 


Οι Πέρσες ηγεμόνευσαν στην περιοχή έως το 350 π.χ. Εκείνη την περίοδο οι Πέρσες δημιούργησαν μεγάλο στρατό και μέσω θαλάσσης έφτασαν στην Αθήνα και επιτέθηκαν στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τον ιστορικό Ηρόδοτο οι Πέρσες πριν φτάσουν έως την Αθήνα ζούσαν με τον πολιτισμό των Μήδων. Ο Μέγας Αλέξανδρος κατά την εκστρατεία του ενάντια στους Πέρσες έφτασε έως το Κουρδιστάν όπου και νίκησε τους κατοίκους του. Από το 330 π.χ. στο Κουρδιστάν άρχισε η ηγεμονία των Ελλήνων. Ο Έλληνας ιστορικός Ξενοφών στο βιβλίο του "Η κάθοδος των Μυρίων" αναφέρει τους Κούρδους ως "Καρδούχους" και "Κούρδους".

Το 610 στην Αραβία εμφανίζεται το Ισλάμ. Ο Ισλαμισμός συνενώνει όλους τους Άραβες κάτω από τη σημαία του και αρχίζει να εξαπλώνεται. Έως τότε η βασική θρησκεία των Κούρδων είναι ο Ζωροαστρισμός. Στο Κουρδιστάν υπήρχαν αντιστάσεις ενάντια στον Ισλαμισμό. Αυτές οι αντιστάσεις και εξεγέρσεις καταπνίγονται στο αίμα από τον στρατό των Αράβων. Ο Ισλαμισμός στο Κουρδιστάν επιβάλλεται με τη βία. Οι Κούρδοι με την πάροδο του χρόνου χάνουν τη βασική τους θρησκεία και ταχύτατα εξισλαμίζονται. Από αυτή την περίοδο και μετά η ενότητα των Κούρδων σπάει και η ιστορία τους, ο πολιτισμός τους, ο φυσικός τους πλούτος λεηλατούνται. 

Από τον 7ο έως τον 9ο αιώνα στους Άραβες είναι η περίοδος των Αβασσίδων. Γι' αυτό το λόγο οι Άραβες άρχισαν να πολεμούν μεταξύ τους ενώ η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε αποδυναμωθεί. Αυτή η κατάσταση δημιούργησε στο Κουρδιστάν συνθήκες ανεξαρτησίας. Οι Κούρδοι άρχοντες επωφελούμενοι από αυτό το κενό ίδρυσαν το "Κουρδικό κράτος Μερβανί". Αυτό το κράτος διατηρήθηκε από το 985 έως το 1087. Οι Κούρδοι αυτό το διάστημα αναπτύσσουν τον πολιτισμό, τις τέχνες και το εμπόριο. Οι κυβερνήσεις όμως που είχαν εξαραβισθεί και εκμουσουλμανισθεί έγιναν αιτία αυτό το κράτος να μην αναπτυχθεί.

Από τον 10ο αιώνα άρχισαν να έρχονται στην Ανατολή τα βάρβαρα Τουρκικά φύλα. Εκείνη την εποχή είχε επικρατήσει ξηρασία στην Κεντρική Ασία, εκεί όπου ήταν τα εδάφη τους, και εξαιτίας των επιδομών των Κινέζων αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν. Όταν εγκαταστάθηκαν στην Ανατολία μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα απαρνήθηκαν τη θρησκεία τους που ήταν ο χαμανισμός και έγιναν Μουσουλμάνοι.

Τα κύρια χαρακτηριστικά των Τούρκων, οι οποίοι είχαν αποκοπεί από την παραγωγή, ήταν οι ληστείες, οι καταπατήσεις και οι στρατιωτικές επιχειρήσεις. 

Την πρώτη περίοδο της εγκατάστασής τους, εξαιτίας των επιθέσεων Βυζαντινών και Μογγόλων, αναγκάστηκαν να προσεγγίσουν τους Κούρδους. Το 1660 όμως τα αποικιοκρατικά κράτη, Οθωμανικό, Αιγυπτιακό-Μαμελουκικό και το Ιρανικό των Σεφαείδων πολέμησαν για το ποιος θα κυριαρχήσει στο Κουρδιστάν. Το 1639 έγινε η σύναψη της συνθήκης Κασρή-Σιρίν, μεταξύ του Οθωμανικού κράτους και του Ιρανικού των Σεφαείδων, βάση της οποίας το Κουρδιστάν διαμελίστηκε στα δύο. Το Οθωμανικό κράτος προσεταιρίστηκε τους Σουνίτες Κούρδους, ενώ το Ιρανικό των Σεφαειδών τους Αλεβίτες Κούρδους, οι οποίοι πολέμησαν μεταξύ τους. Στις μάχες εκείνες σκοτώθηκαν πάνω από 100.000 Κούρδοι.

Τον 19ο αιώνα πραγματοποιήθηκαν εννέα μεγάλες εξεγέρσεις των Κούρδων ενάντια στους Οθωμανούς. Στο σύνολό τους αυτές οι εξεγέρσεις δεν είχαν πανεθνικό χαρακτήρα, αναπτύχθηκαν τμηματικά, ήταν περιφερειακές, ήταν εξεγέρσεις για να διαφυλάξουν τα συμφέροντα των Κούρδων αγάδων. Οι συνεχείς όμως εσωτερικές προδοσίες και έριδες στάθηκαν αιτία οι Οθωμανοί να καταπνίξουν στο αίμα αυτές τις εξεγέρσεις αποκεφαλίζοντας χιλιάδες Κούρδους. Ο αρχηγός της κάθε εξέγερσης συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Εκατοντάδες-χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, νέοι, ηλικιωμένοι και παιδιά χωρίς καμία διάκριση δολοφονήθηκαν. Οι εξεγέρσεις όμως των Κούρδων δεν σταμάτησαν. Το 1915 οι Οθωμανοί εξόρισαν περί τους 600.000 Κούρδους. Το Κουρδιστάν και η Αρμενία πυρπολήθηκαν και κατεδαφίστηκαν. 

Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο οι νικήτριες δυνάμεις μοίρασαν μεταξύ τους το Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι βγήκαν νικητές δολοφονώντας τους λαούς. Ο  Μουσταφά Κεμάλ εξαπατώντας τους Κούρδους αγάδες και άρχοντες κέρδισε τη βοήθειά τους και μόλις έφθασε στο επιθυμητό για αυτόν αποτέλεσμα επέστρεψε και άρχισε τις δολοφονίες των Κούρδων.

Στις 24 Ιουλίου 1923 υπογράφοντας τη Συνθήκη της Λωζάνης διαμέλισε το Κουρδιστάν σε τέσσερα κομμάτια. Το Κουρδιστάν μοιράστηκε μεταξύ του Ιράν, της Τουρκίας, της Συρίας και του Ιράκ. Χαράζοντας πλαστά σύνορα χώρισαν τους Κούρδους μεταξύ τους. Μεταξύ των ετών 1923-1940 το Τουρκικό κράτος, ταυτόχρονα με το σχηματισμό του σε κράτος, επιτέθηκε εκ νέου στο Κουρδιστάν. Αυτή ήταν η νέα κατοχή του Κουρδιστάν. Οι Κεμαλιστές έβαλαν στόχο στα όρια του εθνικού τους όρκου να σχηματίσουν ένα ενιαίο έθνος και μία ενιαία αγορά. 

Οι Κούρδοι δεν έγιναν αποδεκτοί από καμία πλευρά. Το 1923 οι Κεμαλιστές άρχισαν την εθνική και υλική φθορά των Κούρδων. Εφάρμοσαν στο Κουρδιστάν ένα εξοντωτικό φορολογικό σύστημα και εξανάγκασαν τους Κούρδους να υπηρετούν στον Τουρκικό στρατό. Άνοιξαν διόδους στο Κουρδιστάν που εξυπηρετούσαν τα οικονομικά συμφέροντα της Τουρκίας. 

Για να επιβάλλουν την τουρκική κουλτούρα και να κυριαρχήσουν σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο άρχισαν τις στρατιωτικές εισβολές. Οι προσπάθειές τους να κυριαρχήσουν με τη βία έγιναν αιτία να αντιδράσει ο Κουρδικός λαός. Η περίοδος 1923-1940, ήταν περίοδος εξεγέρσεων. Σε αυτά τα χρόνια πραγματοποιήθηκαν 27 εξεγέρσεις. Ήταν μήνυμα του Κουρδικού λαού ότι θέλει να ζήσει ελεύθερος και ανθρώπινα.

Η τουρκική κυριαρχία. Οι σφαγές

Η Τουρκική κυριαρχία άρχισε στο Κουρδιστάν τον ΧΙ αιώνα. Από τότε έκανε ο Κουρδικός λαός επαναστάσεις εναντίον αυτής της κυριαρχίας. Μετά όμως από αυτές τις επαναστάσεις τα Τουρκικά στρατεύματα έκαναν θηριώδης επιθέσεις στο Κουρδιστάν. Ο πληθυσμός σφάχτηκε, τα σπίτια κάηκαν και ισοπεδώθηκαν. Η θηριωδία που έζησαν είναι ζωντανή μέχρι σήμερα στη μνήμη του λαού και τη διηγείται με φόβο. 

Όπως και στους άλλους λαούς οι σφαγές του Κουρδικού λαού εντάθηκαν την περίοδο του Αμπντουλχαμίτ. Μετά όμως ο Κουρδικός λαός βρέθηκε υπό την κυριαρχία του Κεμαλικού καθεστώτος. Από την εποχή του Ατατούρκ και ως το 1940 έζησε μεγάλες σφαγές.

Οι μέθοδοι που χρησιμοποίησε ο Αμπντουλχαμίτ στις σφαγές του Κουρδικού λαού είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες. Χρησιμοποίησε από τη μια μεριά το στρατό και από την άλλη τους "Hamidiye Alaylari". Αυτοί οι "Hamidiye Alaylari", ένοπλες δυνάμεις από δοσίλογους Κούρδους που δημιουργήθηκαν από το σουλτάνο Αμπντουλχαμίτ, ήταν ειδικευμένοι για τις σφαγές των Κούρδων, Αρμενίων και άλλων μειονοτήτων. Και στην περίοδο όμως της κυβέρνησης των "Ittihat-i-Terakki" συνεχίστηκαν οι σφαγές του Κουρδικού λαού. Σήμερα τη θέση των "Hamidiye Alaylari" έχουν πάρει, Κούρδοι μισθοφόροι προδότες καθώς επίσης και μισθοφόροι από άλλες μειονότητες της Τουρκίας.

Αν παρατηρήσουμε τις πρακτικές που εφάρμοσαν τόσο στους Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου όσο και στους Αρμένιους θα δούμε ότι οι ίδιες μέθοδοι χρησιμοποιήθηκαν και κατά του Κουρδικού λαού. Υπάρχει ένα εντελώς άγνωστο περιστατικό για το οποίο πρέπει να γράψουμε. Είναι ο ομαδικός εκπατρισμός των Κούρδων στην περίοδο του πολέμου μεταξύ 1914-1918. Οι εκπατρισμοί γίνονταν με το πρόσχημα της μεταφοράς στην ολοένα εντονότερη προέλαση των Ρώσων. Σκόπευαν να διασκορπίσουν τους Κούρδους μέσα στα Τουρκικά χωριά, να τους απομονώσουν από την παραδοσιακή τους ηγεσία και έτσι να αλλοιώσουν την εθνική τους ταυτότητα. Από τους 700.000 Κούρδους που εκπατρίστηκαν οι περισσότεροι πέθαναν. Όσοι επέζησαν επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Τις πλέον άγριες σφαγές έζησε ο Κουρδικός λαός στην περίοδο της Κεμαλικής κυριαρχίας. Σε αυτή τη φάση το Κουρδιστάν καταλαμβάνεται βήμα προς βήμα. Η κατοχή εδραιώνεται μόνο με τη βία του στρατού. Κουρδικά χωριά που εναντιώνονται σε αυτήν ισοπεδώνονται. Οι σφαγές του Ατατούρκ στο Κουρδιστάν ξεπερνούν σε θηριωδία τις μέχρι τότε σφαγές. Η κεμαλιστική κυριαρχία προσπαθούσε με σφαγές, εκφοβισμούς, απελάσεις να εξοντώσει τον Κουρδικό λαό. Αυτές οι σφαγές έγιναν με το πρόσχημα του "εκτοπισμού των άγριων Κούρδων" και οι εξεγέρσεις του Κουρδικού λαού λανσαρίστηκαν σαν "εξέγερση των αγρίων" για να μειώσουν τις αντιδράσεις στο ελάχιστο. Ο κόσμος άκουγε μόνο για τις "εξεγέρσεις των αγρίων". 

Η πιο αιματηρή σφαγή του Μουσταφά Κεμάλ στο Κουρδιστάν έγινε στο Dersim το 1938. Κάτω από τις οδηγίες του Σεγίτ Ρίτσα άρχισε μια μεγάλη εξέγερση. Πραγματοποιήθηκαν δύο καταστροφικές εκστρατείες. Οι Κούρδοι αγωνιστές αντιστάθηκαν γενναία. Ο Τουρκικός στρατός πραγματοποίησε απάνθρωπες δολοφονίες με βαριά όπλα. Πάνω από 150.000 Κούρδοι, περισσότερο παιδιά, γυναίκες και γέροι δολοφονήθηκαν. Νεαρές γυναίκες και κορίτσια έπεσαν στους γκρεμούς του Ντερσίμ για να γλιτώσουν από τη θηριωδία. Ο ποταμός Μουνζούρ γέμισε από πτώματα και το χρώμα του έγινε κόκκινο. Η περιοχή άδειασε. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν κατά την εκτόπιση. Στους Κούρδους απαγορεύτηκε για 10 χρόνια να πατήσουν αυτή τη γη. Αλλά και οι σφαγές στο Kocgiri, Palu-Genc-Hani και Agri-Zilon ήταν εξίσου απαίσιες.

Μαρτυρίες

Τα γεγονότα του 1937 επαναλήφθηκαν και το 1938. Αυτή τη φορά όμως έπρεπε ο Τουρκικός στρατός να επιτεθεί πιο βάναυσα. Στο σχέδιο που έγινε για να επιτευχθεί η υποδούλωση εκτός από τις σφαγές αναφέρονταν ότι έπρεπε να καταστραφεί και να ισοπεδωθεί κάθε εξεγερμένο χωριό. 

Η ογδοντάχρονη Manez Akkaya παραθέτει στο περιοδικό "Nokta", με τις δικές της αφηγήσεις, μια ζωντανή σκηνή : "Ήμουν τότε νέα κοπέλα. Μία δύο φορές ήρθαν στρατιώτες στο χωριό μας και αργότερα έφυγαν πάλι. Δεν μας πείραξαν... Μία μέρα επέστρεψαν πάλι. Συγκέντρωσαν όλους τους κατοίκους του χωριού. Ήταν 200-300 άνθρωποι. Γυναίκες, παιδιά ήταν όλοι εκεί. Μας οδήγησαν όλους στο μύλο. Μας είπαν ότι ήθελαν να συγκεντρώσουν τα όπλα μας και ότι κατόπιν θα μας άφηναν ελεύθερους. Και όμως μας πήγαν στην όχθη του ποταμού και εκεί άρχισαν να μας σκοτώνουν. Σκότωσαν και τον άνδρα μου. Μόνο 3 από εμάς κατάφεραν να σωθούν. Εγώ είχα γαντζωθεί σε ένα δέντρο και γι' αυτό μπόρεσα να σωθώ. Μείναμε μέρες ολόκληρες κάτω από τα πτώματα. Δεν είχαμε πλέον κανένα φόβο...". 

Μόνο ένα μέρος του πληθυσμού του Dersim μπόρεσε να διαφύγει της σφαγής και έτσι να σωθεί. Η μοίρα αυτών που δεν μπόρεσαν να διαφύγουν ήταν κοινή, δολοφονήθηκαν. Τελικά όσους επέζησαν των σφαγών τους εδίωξαν από την περιοχή. Σε ένα ντοκουμέντο της 27ης Σεπτεμβρίου 1938 που στάλθηκε από το Trabzon στην Αγγλία αναφέρεται : "Χιλιάδες Κούρδοι με τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους δολοφονήθηκαν... Πολλοί ρίχνονταν στο Ευφράτη. Χιλιάδων ανθρώπων που κατοικούσαν στην περιοχή, και για τους οποίους πάρθηκαν λιγότερο θηριώδη μέτρα, κατασχέθηκαν όλα τα υπάρχοντά τους και στάλθηκαν προς διάφορες επαρχίες της Κεντρικής Ανατολίας". Με τη σφαγή στο Dersim έπεσε το τελευταίο κέντρο εξέγερσης και εδραιώθηκε η Τουρκική κυριαρχία στο Κουρδιστάν. 

Τα χρόνια μεταξύ του 1940-1970 ήταν κατά την άποψη του Κουρδικού λαού χρόνια ολοκληρωτικής καταστροφής. Αυτή τη φορά ο στρατός έπαιξε δευτερεύοντα ρόλο. Τη θέση του στρατού πήρε ο μηχανισμός αφομοίωσης του πληθυσμού. Η περίοδος 1940-1970 αποτελεί μία φάση κατά την οποία οι Τούρκοι κατακτητές προσπαθούν να απομακρύνουν το Κουρδιστάν από την πραγματική του ταυτότητα, να το εκτουρκίσουν. Οτιδήποτε είχε να κάνει με το Κουρδιστάν ακόμη και το όνομά του, θεωρούνταν απαγορευμένα. Όλα αποκτούν μία Τουρκική σφραγίδα. Το να μιλάς Κουρδικά, να γράφεις, να διαβάζεις Κουρδικά, να κυκλοφορείς με Κουρδικό όνομα, να λες "Είμαι Κούρδος", να καλλιεργείς την Κουρδική κουλτούρα, όλα είναι απαγορευμένα. Άμεσα συνδεδεμένα με τις αιματηρές σφαγές είναι και η σφαγή στη γλώσσα και την κουλτούρα.

Ο σκοπός των Κεμαλιστών ήταν να εκτουρκίσουν ολοκληρωτικά το Κουρδιστάν. Για το λόγο αυτό η Κουρδική ύπαρξη θα λεχθεί ότι σβήνεται και θα ειπωθεί χαρακτηριστικά : "δεν υπάρχει καμιά χώρα με το όνομα Κουρδιστάν ούτε και Κουρδικός λαός". Προσπαθούσαν δε να πείσουν ολόκληρο τον κόσμο γι' αυτό. 

Μέχρι και σήμερα εξάλλου συνεχίζεται αυτή η άρνηση του Κουρδιστάν. Κατά την άποψη των Τούρκων κατακτητών "δεν υπάρχουν Κούρδοι υπάρχουν προφανώς ορεσίβιοι Τούρκοι". Ενώ στην Ευρώπη και τις άλλες ηπείρους του κόσμου οι μειονότητες μπορούν να μιλούν τη γλώσσα τους και να ασκούν την κουλτούρα τους χωρίς δυσκολία, για τα 15 εκατομμύρια Κούρδων είναι απαγορευμένα από τον Τούρκο κατακτητή, η γλώσσα τους και η κουλτούρα τους. Αυτοί που δεν προσαρμόζονται σ αυτά υφίστανται ιδιαίτερα βαριές τιμωρίες.

Μέχρι το 1940 λοιπόν, πραγματοποιήθηκε η λεγόμενη "Μαύρη Γενοκτονία" των Κούρδων. Οι Τούρκοι πιστεύοντας ότι είχαν καταφέρει να νικήσουν αυτόν το λαό έλεγαν : "Θάψαμε το λεγόμενο Κουρδιστάν στο Αραράτ κάτω από το μπετόν". Από το 1940 και ύστερα αρχίζει μία νέα φάση στο σχέδιο αφανισμού του Κουρδικού λαού η οποία ονομάζεται "Λευκή Γενοκτονία" και αναφέρεται στον αφανισμό του πολιτισμού και της κουλτούρας των Κούρδων. Μέχρι το 1970 συνεχίζονταν χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση η "Λευκή Γενοκτονία".

Ο Α. Οτσαλάν και η επανάσταση του ΡΚΚ

Το 1973 όμως στην καρδιά της Τουρκίας, στην Άγκυρα, ένας νεαρός φοιτητής των Πολιτικών Επιστημών ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ο μετέπειτα γενικός γραμματέας και ιδρυτής του ΡΚΚ, μιλώντας στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου με τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου έθεσε για πρώτη φορά το θέμα της ύπαρξης δύο εθνών στην Τουρκία, το Τουρκικό και το Κουρδικό έθνος. 

Ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν συγκέντρωσε γύρω του μία ομάδα φίλων και άρχισε να αναλύει τι πρέπει να γίνει για να απελευθερωθεί το Κουρδιστάν από το βαρύ ζυγό της Τουρκικής αποικιοκρατίας. Η ομάδα των φίλων του Άπο περιελάμβανε δύο Τούρκους από τη Μαύρη Θάλασσα, τον Χακί Καρέρ, που σκοτώθηκε το 1977, και τον Κεμάλ Πιρ, που πέθανε σε απεργία πείνας στο Ντιγιαρμπακίρ το 1982. 

Στις 27 Νοεμβρίου 1978 ιδρύθηκε το ΡΚΚ σε μία συγκέντρωση στο χωριό Φις στην περιοχή Λίτζε του Ντιγιαρμπακίρ. Το 1979 ο Άπο που είχε καταλάβει ότι επίκειτο στρατιωτική επέμβαση άρχισε να γυρεύει καινούριες βάσεις στη Μέση Ανατολή από όπου θα ανέπτυσσε τον αγώνα. Παρά τις προφυλάξεις πολλά μέλη του ΡΚΚ συνελήφθησαν μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου 1980 ανάμεσα τους και μέλη της Κεντρικής Επιτροπής.

Το κόμμα του ΡΚΚ γεννήθηκε σαν ένα επαναστατικό, σοσιαλιστικό και εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα στη δεκαετία του '70. Τότε, κάτω από την επίδραση των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων που έφτασαν στη νίκη στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική, το επαναστατικό κύμα ανέβαινε σε όλο τον κόσμο ενώ ο Ψυχρός Πόλεμος κλιμακώνονταν. 

Το επαναστατικό κίνημα της νεολαίας στην Τουρκία παρουσίασε κινητικότητα, και στη διασπασμένη βάση της φεουδαρχικής δομής των φυλών στο Κουρδιστάν παρουσιάστηκε μια καινούρια ιδεολογική πολιτική τάση. Από την αρχή μέχρι τις μέρες μας το ΡΚΚ, το οποίο είναι εξ' ολοκλήρου στην πρακτική, στην σκέψη και το πνεύμα το αποτέλεσμα ενός υψηλού αγώνα, δημιουργικότητας και προνοητικότητας του Προέδρου Αμπντουλάχ Οτζαλάν, ανάστησε τον Κουρδικό λαό που η Τουρκική αποικιοκρατία ήθελε να τον εξαφανίσει. Μπαίνοντας στο δρόμο της απελευθέρωσης διαγράφεται μία νέα και καθοριστική καμπή στην ιστορία του Κουρδιστάν. 

Ο εθνικός απελευθερωτικός αγώνας που διεξάγεται υπό την ηγεσία του ΡΚΚ με τους χιλιάδες μάρτυρες, τους δεκάδες χιλιάδες αντάρτες και τους εκατοντάδες που εργάζονται στο μέτωπο, μεγαλώνοντας σαν χιονοστιβάδα αγκαλιάζει ολόκληρο τον Κουρδικό λαό. Ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης. Ο στόχος του ΡΚΚ συγκεκριμενοποιείται στην ακόλουθη φράση : "Να εμποδίσουμε την αποικιοκρατία πάνω στο Κουρδιστάν, να δώσουμε τέλος στην αντιδραστική ιμπεριαλιστική επίδρασή της, να εξαλείψουμε τα υπολείμματα του αναχρονισμού στο Κουρδιστάν, να ιδρύσουμε μία δημοκρατική εξουσία του λαού σε ένα ανεξάρτητο και ενωμένο Κουρδιστάν, να βαδίσουμε προς μία αταξική κοινωνία που θα είναι κομμάτι μιας προοδευτικής ανθρωπότητας". 

Από τις πιο σημαντικές χρονολογίες του αγώνα, για την ελευθερία και ανεξαρτησία του Κουρδικού λαού, που διεξάγεται ακόμη και σήμερα υπό την ηγεσία του ΡΚΚ είναι οι παρακάτω : 

α) Στις 25 Αυγούστου 1984 κατά την εισβολή στην περιοχή Ερούχ Σεμντιλί πέφτει η πρώτη σφαίρα του ανταρτοπόλεμου και κάνουν την εμφάνισή τους οι Απελευθερωτικές Δυνάμεις του Κουρδιστάν (ΗRK). Έτσι αρχίζει ο ένοπλος αγώνας και μία καινούρια φάση διεκδικήσεων με τη χρήση επαναστατικής βίας απέναντι στον ιστορικό εχθρό, ενώ συγχρόνως ανοίγει μια νέα σελίδα στην ιστορία των Κούρδων. Η επίθεση της 15ης Αυγούστου 1984 πραγματοποιήθηκε με την εντολή, τις εκτεταμένες προσπάθειες του εθνικού ηγέτη των Κούρδων Πρόεδρο Άπο και υπό τις διαταγές του μεγάλου διοικητή Αγκίτ (Μαχσούμ Κορκμάζ). Οι έφοδοι που πραγματοποιήθηκαν στο Ερούχ και το Σεμντιλί είχαν μεγάλη απήχηση στην κοινή γνώμη του Κουρδιστάν, της Τουρκίας και ολόκληρου του κόσμου. Οι σφαίρες που ρίχτηκαν εκεί ήταν οι σφαίρες που ρίχτηκαν κατά της σκλαβιάς στην ιστορία των Κούρδων. 

β) 21 Μαρτίου 1985. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο του Κουρδιστάν (ERNK) διακηρύσσει την ένωση για πολιτικό και οργανωτικό αγώνα με στόχο τη λαϊκή δημοκρατία και την απελευθέρωση και αρχίζει πορεία για την δημιουργία του λαϊκού στρατού και την συγκρότηση της πολιτικής εξουσίας του Κουρδικού λαού. 

Στόχος του ERNK είναι να οργανώσει τις διάφορες τάξεις και στρώματα του λαού σε ένα ενιαίο μέτωπο, να τον εκπαιδεύσει και να τον διαφωτίσει ώστε να δημιουργηθεί μια δυναμική εφεδρεία για τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του Κουρδικού λαού. Άλλοι στόχοι του ERNK είναι να οργανώσει πολιτικό- κοινωνικά τον λαό, να καταργήσει τις γλωσσικές, πολιτιστικές, θρησκευτικές διαφορές, να εξασφαλίσει την ελεύθερη ανάπτυξη και έκφραση, να επιτύχει την εθνική ένωση σε όλο το Κουρδιστάν, στην Τουρκία, στις μητροπόλεις της Ευρώπης, της Μέσης Ανατολής και όπου υπάρχει Κουρδικός λαός. Επίσης να εξασφαλίσει την ελεύθερη έκφραση όλων των μειονοτήτων, στοχεύει στην επαναστατικότητα του πνεύματος και της σκέψης του λαού ώστε να αναγεννηθεί και να εφαρμόσει τη λαϊκή εξουσία. Τέλος στοχεύει να ιδρύσει ένα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο σε όλο τον κόσμο, κάνοντας συνασπισμό με όλες τις ομάδες, τα κόμματα και τις ενώσεις του κόσμου. 

γ) 25-30 Οκτωβρίου 1986. Γίνεται το 3ο συνέδριο του ΡΚΚ. Το κεντρικό μήνυμα του συνεδρίου εκφράζεται μέσα από την ακόλουθη πρόταση : "Το ζήτημα που λύνουμε δεν είναι η στιγμή αλλά η ιστορία. Δεν είναι οι τάξεις αλλά η κοινωνία". Ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός του Κουρδιστάν (ARGK) κάνει την πρώτη εμφάνισή του. Το ARGK είναι ο εθνικός λαϊκός στρατός που διεξάγει τον ανταρτοπόλεμο. Είναι ο λαϊκός στρατός για την εγκαθίδρυση του Ενωμένου και Ανεξάρτητου Κουρδιστάν. Χρησιμοποιεί τον ένοπλο αγώνα κατά του Τουρκικού κράτους, το οποίο προσπαθεί να διαγράψει τον Κουρδικό λαό από την ιστορία με βασανιστήρια, σφαγές, με την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων του εδάφους και του υπεδάφους κάνοντας το Κουρδιστάν αποικία του. 

δ) 20 Μαρτίου 1990. Ο Κουρδικός λαός πραγματοποιεί εξέγερση στο Τσίζρε. 

ε) 17 Μαρτίου 1993. Ο ηγέτης του ΡΚΚ Αμπντουλάχ Οτζαλάν προτείνει την κατάπαυση του πυρός η οποία δεν έγινε σεβαστή και δεν τηρήθηκε από το Τουρκικό κράτος. 

στ) 31 Μαρτίου 1995. Λειτούργησε το τηλεοπτικό κανάλι MED TV με σκοπό να γίνει τα αυτιά, το στόμα και τα μάτια του Κουρδικού λαού, να ανακοινώσει σε όλο τον κόσμο τα βάσανα, τις δυστυχίες και τις χαρές του Κουρδικού λαού και να γίνει μέσο έκφρασης όλων των καταπιεσμένων λαών της Μέσης Ανατολής. Η MED TV εκπέμπει δορυφορικά σε 28 χώρες. 

ζ) Στις 12 Απριλίου 1995 διακηρύχθηκε η ίδρυση του εξόριστου Κουρδικού Κοινοβουλίου που αποτελεί τον πυρήνα της λαϊκής εξουσίας. η) Στις 14 Δεκεμβρίου 1995 για δεύτερη φορά και στοχεύοντας εκ νέου στην ειρηνική λύση του προβλήματος ο ηγέτης του ΡΚΚ απευθύνει έκκληση για την κατάπαυση του πυρός στο Νότιο Κουρδιστάν προς το Δημοκρατικό Κόμμα Κουρδιστάν και στο Βόρειο Κουρδιστάν προς το Τουρκικό κράτος. 



http://kourdistan.blogspot.com/p/blog-page_378.html