Η αυτοδιάθεση των Ελληνικών Κοινοτήτων

Η Θεά απεκαλύφθη σε όραμα στον Μάντη Αλιθέρσιο και αυτός μου μήνυσε να γράψω για το μέλλον του Ελληνισμού στο κρίσιμο μεσοδιάστημα πριν την τελική αυτοδιάθεση από την ναζωραϊκή κατοχή.

Είδα το αεροπλάνο να προσγειώνεται στο αεροδρόμιο των Αθηνών κατά τους θερινούς μήνες με Γερμανούς περιηγητές. Ήθελαν και αυτοί να επισκεφτούν κάποιους αρχαιολογικούς τόπους και μετά να χαρούν την καλοκαιρινή θαλπωρή των Ελληνικών νησιών.

Στο ξενοδοχείο, ο ξεναγός τους ενημέρωσε ότι το καθεστώς άλλαξε: «Υπάρχουν αρχαιολογικοί χώροι που ανήκουν στο χριστιανικό κράτος και κάποιοι που ανήκουν στην Κοινότητα των Ελλήνων». Τους προειδοποίησε πώς αν επισκεφτούν χώρο που ανήκει στην Κοινότητα δεν θα αναφέρουν την λέξη αρχαιολογικός χώρος ή τουριστικός προορισμός για τους Ιερούς Τόπους, διότι οι Φύλακες θα τους απαγορεύσουν την είσοδο. Επίσης δεν θα μιλήσουν για Ελληνικό Κράτος αφού αυτός ο όρος για τις Κοινότητες των Ελλήνων είναι ανύπαρκτος.

Ακόμη και μετά τον διαχωρισμό κράτους και χριστιανικής εκκλησίας, οι Ελληνικές Κοινότητες επιμένουν να το ονομάζουν χριστιανικό, διότι αποτελεί υλιστικό παράγωγο του νεο-βυζαντινού καθεστώτος, ενώ και αυτός ο διαχωρισμός θεωρείται τυπικός.

Τους ενημέρωσε ακόμη ότι αν τελείται κάποια Ιεροπραξία, τοπική ή Πανελλήνια, δεν επιτρέπεται η είσοδος, αλλά μπορούν, από απόσταση ασφαλείας που οριοθετούν οι Φύλακες, να παρακολουθήσουν τα δρώμενα με σεβασμό. Σε κάθε άλλη περίσταση μπορούν ευσεβώς να εισέλθουν, χωρίς να πληρώσουν εισιτήριο.

Το εισιτήριο είναι ανεπίτρεπτο για τους Έλληνες, διότι αποτελούσε επί δεκαετίες, εκπόρνευση των Ιερών Τόπων από το χριστιανικό κράτος, που εκμεταλλευόταν αυτά τα έσοδα για να κτίζει χριστιανικές εκκλησίες.

Η είσοδος, συνέχισε ο ξεναγός, είναι δωρεάν, όπως και η ξενάγηση από ιστορικό της Κοινότητος. Μπορούν όμως να προσφέρουν όποιο ποσό επιθυμούν για την διαρκή αναστήλωση που πραγματοποιούν τα μέλη της Κοινότητος των Ελλήνων, με δικές τους Αρχές και συνεργεία.

Σε ερώτηση κάποιου περιηγητού αν αυτή η αναστήλωση γινόταν και πριν, ο ξεναγός είπε ότι «η Ελληνική Κοινότητα μειδιά με αυτό το επιχείρημα των χριστιανών. Οι Έλληνες χρειάστηκαν 15 χρόνια για να κτίσουν τον Παρθενώνα, και δεν έφτασαν 150 χρόνια για τους χριστιανούς για να τον επισκευάσουν». Τέλος είπε στους περιηγητές ότι δεν θα δουν πια ερείπια, ούτε θα πάρουν οδηγούς με αναπαραστάσεις για να σχηματίσουν εικόνα για τα αρχιτεκτονήματα, διότι οι Έλληνες προχωρούν ταχέως στην αποκατάσταση.

Την επομένη μέρα οι Γερμανοί περιηγητές μέσα στο λεωφορείο πληροφορήθηκαν από το ραδιόφωνο, πώς εκείνο το πρωί τα Λεύκτρα απελευθερώθηκαν από τους χριστιανούς και πέρασαν στην εξουσία της Κοινότητος των Ελλήνων. Οι κυανόκρανοι του Ο.Η.Ε. ήδη πήραν θέσεις στα χωριά για να προασπίσουν τους εντοπίους Έλληνες που ανήκαν στην Κοινότητα, αλλά και όσους ζούσαν στην Αθήνα και επέστρεφαν στον τόπο τους για να τον υπερασπίσουν από τον ναζωραϊκό όχλο.

-Η κατοχική κυβέρνηση, είπε ο ξεναγός, εκτοξεύει απειλές κατά των Ελλήνων αλλά ο Ο.Η.Ε οφείλει να προασπίσει την αυτοδιάθεση των εθνών, σύμφωνα με το Καταστατικό των Ηνωμένων Εθνών.

Πολλοί περιηγητές ξέσπασαν σε πανηγυρισμούς και δάκρυα χαράς. Κάποιοι έβγαζαν τα κεφάλια τους έξω από τα παράθυρα, ζητωκραυγάζοντας για το Ελληνικό Έθνος που είχαν ως πρότυπο στα σχολεία τους. Ο ναζωραίος οδηγός, δυσαρεστημένος με την αλλαγή του καθεστώτος, σταμάτησε το λεωφορείο απειλώντας να επιστρέψει, ενώ ο ξεναγός τον ανάγκασε να συνεχίσει υπενθυμίζοντάς του, υπό τα ωργισμένα βλέμματα των Γερμανών περιηγητών, ότι έχει ήδη πληρωθεί για την διαδρομή.

Ο οδηγός άφησε βαριεστημένα το αυτοκίνητο ένα χιλιόμετρο μακριά από την ζώνη των Κυανοκράνων ελπίζοντας ότι ο χριστιανικός κατοχικός στρατός θα τους απαγορεύσει την είσοδο. Όμως οι Γερμανοί περιηγητές μόλις πληροφορήθηκαν την κατεύθυνση, άρχισαν να τρέχουν προς τα Λεύκτρα, αναγκάζοντας τον ξεναγό να τρέχει πίσω τους για να μην τους χάσει. Όταν έφτασαν στην ελεύθερη ζώνη βρήκαν άλλα δύο λεωφορεία και ένα πλήθος Ιταλών συγκεντρωμένο μπροστά στην Πύλη των δυνάμεων ασφαλείας του Ο.Η.Ε και της Πολιτοφυλακής Λεύκτρων.

Με την επίδειξη των διαβατηρίων τους εισήλθαν στην ελεύθερη ζώνη, την ώρα που δύο Πολιτοφύλακες αναρτούσαν μια ξύλινη πινακίδα που έγραφε: «ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ ΒΟΙΩΤΙΑΣ. Καλώς ήρθατε στην Ελεύθερη ζώνη της Πόλεως των Λεύκτρων. ΓΕΓΟΝΕ ΗΜΑΡ».

Ένας πολιτοφύλακας χαιρέτισε τους επισκέπτες ευχαριστώντας τους για το θάρρος που επέδειξαν να περάσουν στην ελεύθερη ζώνη, εξηγώντας ότι δεν ήταν έτοιμοι για την υποδοχή τους, αλλά θα έκαναν όσο μπορούσαν την διαμονή τους ευχάριστη. Την ίδια ώρα δύο πολιτοφύλακες ελαφρά οπλισμένοι, έφυγαν βιαστικά προς την κατεύθυνση του χωριού με ένα αγροτικό αυτοκίνητο.

Ο ξεναγός συστήθηκε ως Αρχέλαος εξηγώντας ότι απεκήρυξε τον χριστιανικό νηπιοβαπτισμό και με τα έθιμα της Ελληνικής ονοματοδοσίας πήρε το όνομα που εξέφραζε την φύση του.

Ακολουθώντας τον, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί περιηγητές πληροφορήθηκαν ότι έμενε χρόνια στην Αθήνα και ήταν πολύ δυστυχισμένος αλλά τώρα επέστρεψε στον τόπο του για να πολιτογραφηθεί στο Ελληνικό Έθνος. Πώλησε την περιουσία του στην Αθήνα, κάτι που κάνουν όλοι οι Έλληνες για να αποκτήσουν γη και ιδιοκτησία στα μέρη τους. Τους εξήγησε ότι η αυξανομένη προσφορά ρίχνει τις υπέρογκες τιμές των ναζωραίων και προσφέρει φθηνότερη στέγη σε όλους τους ανθρώπους μειώνοντας την εκτεταμένη δόμηση στην Αττική. Με αυτόν τον τρόπο σώζονται δασικές εκτάσεις και αγροτικές γαίες που γινόντουσαν βίλες. Τονώθηκε οικονομικώς η επαρχία και οι ντόπιοι ναζωραίοι του χωριού δεν αντέδρασαν για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των Ιερών Τόπων.

Όταν πλησίασαν στα Αρχαία Λεύκτρα ο Αρχέλαος ανέφερε ότι πήραν την ζωή  στα χέρια τους.

-Με τα χρήματά μας, την βοήθεια από φιλέλληνες και διεθνείς οργανισμούς, ιδρύσαμε τα δικά μας σχολεία, γυμναστήρια, θέατρα, διοικητικές αρχές, είπε ο Αρχέλαος.

Έπρεπε όμως να φύγει για να μιλήσει στους κατοίκους του χωριού και να τους καθησυχάσει από τις κινδυνολογίες που διέσπειρε ο τοπικός ναζωραίος κληρικός. 

Ο Αρχέλαος έφυγε αφήνοντας τους στον ιστορικό της Κοινότητος που τους ανέλυσε την πραγματική Ιστορία του τόπου χωρίς τις χριστιανικές παραχαράξεις. Ήδη στον τόπο βρίσκονταν οι Άρχοντες, μέλη της τοπικής νεοσυσταθείσης Βουλής και η επιτροπή αποκαταστάσεως από αρχαιολόγους της Κοινότητος. Ανάμεσά τους διέκριναν δύο πορφυροντυμένες Ιέρειες που τελούσαν τους πρώτους καθαρμούς.

Μία ώρα μετά, κατά την επιστροφή τους, το αγροτικό που έφυγε εσπευσμένα για το χωριό επέστρεψε χτυπώντας την κόρνα. Οι δύο πολιτοφύλακες με τις γυναίκες τους κέρασαν τους επισκέπτες με ό,τι καλό μπορούσε να προσφέρει η Κοινότητα.

Κάτω από την σκιά ενός πλατάνου γεύτηκαν φρέσκα αυγά, ζυμωτό ψωμί, τυρί, κόκκινο κρασί και σύκα. Οι Έλληνες ξαναείπαν ότι ήταν απροετοίμαστοι για την επίσκεψη, αφού τα Λεύκτρα μόλις απελευθερώθηκαν και περίμεναν απειλητικές κινήσεις από τον ναζωραϊκό στρατό.

Αλλά δεν φοβόντουσαν, διότι η εξαρτημένη από την Ευρώπη κατοχική κυβέρνηση δεν μπορεί να παραβιάσει τις αρχές που είχε προσυπογράψει. Άλλωστε κινδύνευαν και οι ναζωραίοι που κατοικούσαν στην Αλβανία και στην Τουρκία, που οι κυβερνήσεις τους θα έπρατταν τα ίδια, αν παραβίαζαν τις διεθνείς συνθήκες.

Πολλοί ναζωραίοι στρατιώτες, όταν πλησίαζαν στον τόπο τους βλέποντας τους κυανοκράνους μαζί με την πολιτοφυλακή, αυτομολούσαν για να γλιτώσουν την θητεία στον ναζωραϊκό στρατό που την έβλεπαν ως δουλεία. Πολλοί κάτοικοι πετούσαν τις ταυτότητές τους για να πολιτογραφηθούν Έλληνες και να γλιτώσουν έτσι τους δυσβάστακτους ναζωραϊκούς φόρους και την άθλια οικονομική πραγματικότητα.

Οι Ιερείς δεν τους θεώρησαν συνειδητούς Έλληνες αλλά απεφάσισαν ότι ήταν πολιτικώς συμφέρον. Η Κοινότητα ισχυροποιείτο συνεχώς. Ερχόντουσαν διαρκώς Έλληνες από γειτονικά χωριά μέχρι να γίνουν αρκετοί και ικανοί να διεκδικήσουν την ανεξαρτησία στον τόπο τους. Αντιμετώπιζαν πολλά προβλήματα διότι εξακολουθούσαν να φορολογούνται από το κράτος των ναζωραίων και αντιμετώπιζαν εμπόδια στην δουλειά τους. Οι ναζωραίοι με τις μυστικές υπηρεσίες και τον παπά της ενορίας τούς φακέλωναν. Μέχρι την κήρυξη μιας ελεύθερης ζώνης και την προστασία υπό την αιγίδα του Ο.Η.Ε, κινδύνευαν.

Οι ξένοι επισκέπτες έφυγαν από την ελεύθερη ζώνη ενώ μερικοί από αυτούς  αντήλλαξαν διευθύνσεις και τηλέφωνα με υποσχέσεις για την διάδοση του Ιερού Αγώνος στις χώρες τους. Πέρασαν από τα μπλόκα της αστυνομίας των ναζωραίων που ήλεγχαν τα διαβατήρια. Κάτω από την πίεση της πανικόβλητης χριστιανικής κυβερνήσεως, περιορίστηκαν σε συστάσεις και εκφοβισμούς.

Οι ναζωραίοι κυβερνώντες και ο κλήρος βλέποντας να μειώνεται το φορολογούμενο ποίμνιο, που στις πλάτες του μετακύλιαν το κόστος της διαφθοράς και τις προδοσίες τους, αντιδρούσαν με ταξιδιωτικές οδηγίες και αποκλεισμούς των δρόμων που οδηγούσαν στις Πόλεις των Κοινοτήτων. Αντιδρούσαν με νομικές διατάξεις που όμως περιοριζόταν στα όρια της επικρατείας τους. Οι διωκόμενοι Έλληνες καταδικάζονταν πάντοτε ερήμην αφού ζούσαν στις ελεύθερες ζώνες σε καθεστώς Ελληνικού Δικαίου και με δικαιώματα που απέρρεαν από τον Ο.Η.Ε.

Τα λεωφορεία των επισκεπτών αργά το μεσημέρι έφτασαν στους Δελφούς. Εκεί, όπως τους εξήγησε ο ξεναγός, τα πράγματα ήταν ήρεμα. Ήταν από τα πρώτα μέρη που αποσχίστηκαν και ήδη αποτελούσε επίσημο ταξιδιωτικό προορισμό αναγνωρισμένο από τις ευρωπαϊκές χώρες.

Στο λεωφορείο των Γερμανών επικρατούσε ευθυμία. Χαλαρωμένοι από το κρασί κάποιοι απαγγέλλανε Ομηρικούς Ύμνους που θυμόντουσαν από το σχολείο.

Δύο χιλιόμετρα πριν την Ιερά Πόλη των Δελφών ένα στρατιωτικό μπλόκο της κατοχικής κυβερνήσεως τους κατέβασε από τα λεωφορεία με την πρόφαση ότι εκτελούντο έργα στον δρόμο που ήταν κλειστός. Όμως το μόνιμο στρατιωτικό φυλάκιο και η ενημέρωση που είχαν στα Λεύκτρα, τους κίνησε υποψίες. Με αλλεπάλληλα τηλέφωνα στην πρεσβεία τους πληροφορήθηκαν ότι όλα αυτά αποτελούσαν προφάσεις. Οι ναζωραίοι στρατιώτες επέμειναν και οι περιηγητές ζήτησαν από τις πρεσβείες τους να προβούν σε διάβημα για να περάσουν. Στο τέλος τους επετράπη να συνεχίσουν με τα πόδια.

Οι ξένοι βρήκαν τους πρώτους κυανοκράνους ακριβώς δίπλα στην μαρμάρινη πινακίδα: ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ. ΔΕΛΦΙΚΗ ΑΜΦΙΚΤΙΟΝΙΑ. ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΟΛΙΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ. ΕΙΣΕΛΘΕΤΕ ΜΕ ΣΕΒΑΣΜΟ.

Η Ελληνική Πολιτοφυλακή συνόδευσε διακριτικά τους ξένους επισκέπτες. Όλοι είχαν παρακολουθήσει Ελληνικά σχολεία με Έλληνες διδασκάλους και αρκετοί είχαν ιδιωτικό παιδαγωγό πολλές φορές συνομήλικο τους. Μεταξύ τους ομιλούσαν την Ομηρική διάλεκτο.

Ένας όμιλος από κορίτσια με παραδοσιακές ενδυμασίες καλωσόρισε τους επισκέπτες με τοπικά εδέσματα, ενώ μπροστά από την Κασταλία δύο ξεναγοί τους υποδέχτηκαν. Ο Έρασμος και ο Φιλόδημος τους είπαν ότι πληροφορήθηκαν από ακροβολισμένους Πολιτοφύλακες για την ταλαιπωρία τους και ότι άσκησαν πίεση για να επιτραπεί η διέλευση τους.

Ρώτησαν να μάθουν για τον χρόνο που διαθέτουν σε περίπτωση που χρειαζόντουσαν καταλύματα, καθώς δύο ξενοδοχεία της περιοχής υπάχθηκαν στην Ελληνική Κοινότητα, αποδεχόμενα τους όρους της. Οι ξενοδόχοι βλέποντας ότι αντιμετωπίζουν άμεσα το κλείσιμο, αφού η Κοινότητα παρείχε πρόχειρο υπαίθριο κατάλυμα στο Στάδιο και δευτερευόντως για να γλιτώσουν τα φορολογικά βάρη των ναζωραίων, εντάχθηκαν στο οικονομικό δυναμικό της Κοινότητος που ορίζει μόνον έναν σταθερό φόρο.

Ο Φιλόδημος, με υπερηφάνεια είπε στους Ιταλούς ότι δεν υπήρχαν έμμεσοι φόροι, ούτε φόροι υπέρ τρίτων. Υπήρχαν εθελοντικές εισφορές και υποχρεωτικές χορηγίες που δεν συγκρινόντουσαν ούτε κατ’ ελάχιστον με τα ναζωραϊκά φορολογικά βάρη. Βλέποντας το ενδιαφέρον των Γερμανών στην έκπληξη των Ιταλών, ο Έρασμος μετέφρασε και αυτός με την σειρά του, τα λεγόμενα του Φιλοδήμου στην γλώσσα τους.

Στον Ιερό Τόπο των Δελφών επιτροπές και συνεργεία εργάζονταν με ζήλο από την ανατολή μέχρι την δύση του Ηλίου κάτω από τους ήχους του αυλού. Ήταν ένα θαύμα να βλέπεις την πρόοδο των εργασιών. Ήταν φανερή η προηγούμενη κοροϊδία της κυβερνήσεως των ναζωραίων που διατηρούσε ένα μόνιμο εργοτάξιο σε κάθε χώρο για να ταΐζει κρατικοδίαιτους κηφήνες που χλεύαζαν τα Ελληνικά Ιερά.

Μαζί με τις επιτροπές, μέλη της Βουλής και ο αρμόδιος Άρχων επέβλεπαν τις εργασίες. Είχαν φτάσει στον Θησαυρό των Σιφνίων όταν ο Φιλόδημος σταματώντας την ξενάγηση ανέφερε ότι οι εργασίες με βενζινοκίνητα μηχανήματα αποτελούν προσωρινό κακό, καθώς η ηθική επιταγή των Ιερέων είναι η άμεση προμήθεια μηχανών με εναλλακτικές πηγές ενεργείας και παραλλήλως η έρευνα και η μελλοντική παραγωγή τους από την Κοινότητα.

Έξω από τον Ναό του Θεού Απόλλωνος συνάντησαν δύο νέους Ιεροφάντες αποφοίτους της Ιερατικής Σχολής, τον Νεστόριο και τον Χρύσανθο που θέλησαν να πουν κάτι στους νεοαφιχθέντες. Ο Χρύσανθος ανακοίνωσε ότι την φετινή χρονιά δύο απόφοιτες της Θεολογικής Σχολής είναι υποψήφιες για την θέση της Πυθίας και το Μαντείο θα χρησμοδοτήσει πάλι σε μερικά χρόνια.

Ο Νεστόριος δήλωσε ότι τα συνεργεία τους με την βοήθεια των γηραιοτέρων Ιερέων βρήκαν την προηγούμενη άνοιξη το χάσμα που οι ναζωραίοι είχαν αποτύχει να βρουν.

-Οι Θεοί θέλησαν να το αποκρύψουν από τους μιαρούς, συνέχισε ο Χρύσανθος, και αφού ευχαρίστησαν τους επισκέπτες με γοργό βήμα συνέχισαν τον δρόμο τους.

Ο ξεναγός του Γερμανικού ομίλου ρώτησε για την Θεολογική Σχολή και ο Έρασμος τους υποσχέθηκε ότι θα την δουν μετά.

-Είναι το πρώτο οικοδόμημα που κτίσθηκε από εμάς στην Ιερά Πόλη των Δελφών. Είχαμε ήδη αποσπάσει άδεια λειτουργίας από τους ναζωραίους για οργανισμό Δημοσίου Δικαίου και στεγαζόμασταν σε διαμερίσματα, αλλά μετά την απελευθέρωση προχωρήσαμε στην οικοδόμησή του. Υπάρχει και στην Αθήνα μία Σχολή, αλλά τα πράγματα εκεί είναι ένα βήμα πίσω από εμάς.

Λίγη ώρα αργότερα βρίσκονταν στο Θέατρο όπου γινόντουσαν πρόβες για την εορτή του επομένου μηνός και είχαν την ευκαιρία από ψηλά να δουν νέους να ασκούνται σε αθλοπαιδιές στο Στάδιο. Όμως δεν θα μπορούσαν να εισέλθουν αφού αυτό απαγορευόταν από τους Ελληνικούς Νόμους. Οι ξένοι σκίρτησαν στην θέα των δρωμένων και ρωτούσαν πώς θα μπορούσαν και αυτοί να συμμετάσχουν, κάτι όμως που δεν θέλησαν οι ξεναγοί να απαντήσουν, διότι αυτό αποτελούσε αρμοδιότητα των Ιερέων. Τους ενημέρωσαν ότι η Κοινότητα έχει δική της ιστοσελίδα, που θα μπορούσαν να ενημερωθούν για όσα θέματα θέλουν από την χώρα τους, καθώς η επίσκεψη τους είναι σύντομη.

Το Μουσείο χρησίμευε σαν προσωρινή αποθήκη και εργαστήριο για την αποκατάσταση των αγαλμάτων με σκοπό την επανατοποθέτηση των γλυπτών και των αγαλμάτων στην αρχική τους θέση.

Σε λίγο βρέθηκαν στο προαύλιο της Θεολογικής Σχολής όπου παρατήρησαν ομάδες Ιερέων να σπουδάζουν στο προαύλιο και στους στεγασμένους χώρους ενώ στο κέντρο λάμβανε χώρα μια επίδειξη Ιερατικής πολεμικής από έναν διδάσκαλο Ιερέα. O ήχος του αυλού τους συνόδευε παντού. Ήταν ξεκάθαρο ότι δεν θα μπορούσαν να περιηγηθούν περισσότερο στα άδυτα του χώρου όπου παρασκευάζονται οι μελλοντικοί θρησκευτικοί Ταγοί και Πολιτικοί ηγέτες των Ελληνικών Κοινοτήτων.

-Ο κύκλος σπουδών ήταν 12-ετής σε 3 βαθμίδες. Η βασική βαθμίδα ήταν πανεπιστημιακού επιπέδου, ενώ οι υπόλοιπες μυητικές. Ο προβιβασμός από την μία βαθμίδα στην άλλη γινόταν με αξιολογήσεις φυσικών και ψυχικών χαρακτηριστικών σε συνδυασμό με πνευματικούς και αθλητικούς αγώνες. Μόνον οι άριστοι ολοκλήρωναν το σύνολο της εκπαιδεύσεως και σχημάτιζαν τα Ιερατικά Γένη που πια δεν ήταν κληρονομικά. Οι Ιερείς και οι Ιέρειες στελέχωναν τα Ιερά και τους Ναούς και αναλάμβαναν την διδασκαλία των επομένων τάξεων Ιερέων, Στρατηγών και Πολιτικών.

Έμαθαν ακόμη ότι την Ηλιοδίτη, μπορούσαν να παραστούν στην Εκκλησία των Πολιτών της Ιεράς Πόλης των Δελφών για να δουν πώς λειτουργεί η Δημοκρατία των Ελευθέρων. Οι ξεναγοί τόνισαν ότι αυτό θα ήταν ιδιαίτερα διδακτικό αφού θα επεσήμαιναν τις διαφορές με την λεγομένη «κοινοβουλευτική δημοκρατία» των ναζωραίων. Άλλοι την αποκαλούσαν τιμοκρατική τυραννία, άλλοι τιμοκρατική ολιγαρχία αλλά όλοι συμφωνούσαν στον όρο «χρηματοκρατία».

Κάποιοι γέλασαν και άλλοι λυπήθηκαν στο άκουσμα αυτής της αληθείας, ενώ οι Ιταλοί ήδη κανόνιζαν μεταξύ τους την επομένη επίσκεψη προτού γυρίσουν στην χώρα τους. Επέστρεψαν στην Πηγή για να κάτσουν και να συζητήσουν, ενώ πολλοί ξένοι ανηφόρησαν προς την Πόλη και τα καταστήματα. Ο Χρύσανθος προειδοποίησε ότι ακόμη κατοικούν πολλοί ναζωραίοι και να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί. Δεν αντιμετώπισαν παρά μερικά καχύποπτα βλέμματα που εξαφανιζόντουσαν όταν εισέρχονταν στα καταστήματα τους. Άλλωστε οι περισσότεροι από τους επισκέπτες ήταν και αυτοί βαπτισμένοι στο χριστιανικό δόγμα της χώρας καταγωγής τους, και παρόλο που φλέρταραν με την εθνική τους παράδοση, οι ίδιοι δεν είχαν απελευθερωθεί από τα χριστιανικά δεσμά. Αλλά όλοι μισούσαν τον χριστιανισμό για τα εγκλήματά του, και η χριστιανική ιδεολογία τους φάνταζε νηπιακή.

Ρωτούσαν πόσες πόλεις είχαν αυτονομηθεί και ο Έρασμος μαζί με τον Χρύσανθο και την φίλη του Ευρυδίκη, που κατέφθασε να γνωρίσει την συντροφιά, τους είπαν ότι οι περισσότερες είναι στην Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο και Ήπειρο. Ελάχιστες στην Μακεδονία, μία στην Θράκη, ενώ έχουν σημαντική παρουσία στα νησιά ιδιαίτερα στο Ιόνιο που αποτελεί  πρωτοπορία. Η Θεσσαλονίκη βρίσκεται ακόμη σε καθεστώς συλλόγων και οργανώσεων, η Κρήτη το ίδιο, ενώ στην Κύπρο έχουν αυτονομηθεί φέτος τρεις πόλεις που παρουσιάζουν φοβερή ζωτικότητα. Η πόλη των Αθηνών, που αριθμεί τους περισσοτέρους Έλληνες, βρίσκεται σε κατάσταση συνεχών εχθροπραξιών.

Οι κυανόκρανοι δεν μπορούσαν να εισέλθουν χωρίς να προηγηθεί η απελευθέρωση της Ακροπόλεως και της Πλάκας. Μόνο στην Βραυρώνα είχαν επιτύχει την ανακήρυξη ελευθέρου ζώνης, μόνο που οι Έλληνες εκεί ζούσαν σε καταυλισμούς και η οργάνωση ήταν στα πρώτα βήματα.

Οι Φυλές των Αθηνών ασκούσαν όλα τα πολιτικά καθήκοντα, η Εκκλησία του Δήμου συνερχόταν τακτικά. Όταν οι κατοχικές αρχές των ναζωραίων δεν απέκλειαν την περιοχή, η Εκκλησία του Δήμου λειτουργούσε στην Πνύκα, αλλά συνήθως περιορίζονταν στην Βραυρώνα για να αποφύγουν συλλήψεις για χρέη στο χριστιανικό κράτος που ηρνούντο να καταβάλλουν.

Η κατοχική κυβέρνηση παρ’ όλο που τους κατεδίκαζε σέρνοντάς τους δέσμιους, δεν μπορούσε να τους κρατήσει γιατί παρεβίαζε καταστατικές αρχές του Κοινοτικού Δικαίου. Οι Έλληνες της Αθήνας είχαν πια συνηθίσει και οι νεώτεροι φάνταζαν σαν ήρωες περιγράφοντας στους φίλους τους το πώς αρνήθηκαν να ορκιστούν ή να απολογηθούν ή να εκπροσωπηθούν από άλλο δικηγόρο πέραν αυτών που παρείχε η Ελληνική Κοινότητα. Μπροστά στα χριστιανικά δικαστήρια δήλωναν ότι αποτελούν Έθνος με διαφορετικό Δίκαιο, που προέρχεται από τους Θεούς και όχι από κατακτητές.

Η Ευρυδίκη τους είπε ότι μια φίλη της από την Αθήνα σε μια δίκη είπε στον δικαστή ότι αν θέλει να λέγεται Έλλην έπρεπε να πολιτογραφηθεί στην Ελληνική Κοινότητα.

Αυτά έγιναν στην Αθήνα επειδή απέτυχε η κατάληψη του χώρου που οι Ιερείς  συμβούλευσαν ότι πρέπει να προηγηθεί της διακηρύξεως ανεξαρτησίας και της αποστολής κυανοκράνων από τον Ο.Η.Ε. ώστε να προστατευθούν νομικώς. Έκαστος αρνούμενος τους νόμους των ναζωραίων μπορούσε να επικαλεστεί την αυτονομία των Ελληνικών Κοινοτήτων. Η Ευρυδίκη τόνισε ότι οι Νόμοι της Κοινότητος είναι δίκαιοι και αυστηροί, και δεν αποτελούν καταφύγιο περιθωριακών.

Βέβαια, συνέχισε ο Χρύσανθος, στην Δημοκρατία των πόλεων της Κοινότητος προσχωρούσαν άτομα από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες. Παλαιοί αναρχικοί που αναγνώρισαν ότι εδώ την εξουσία την έχει ο λαός γιατί την αγαπάει αλλά δεν την μισεί ώστε να την χαρίζει στις κάστες των ναζωραίων. Πρώην εθνικιστές που κατάλαβαν ότι η Ελληνική ιδεολογία προστατεύει και νοιάζεται για την φυλή μας. Απογοητευμένοι δημοκράτες από τα κόμματα των ναζωραίων που δεν παρουσίασαν καμμία πρόοδο και οι ελπίδες τους πραγματοποιήθηκαν στα Κοινά των Ελληνικών Πόλεων. Κομμουνιστές που διέκριναν την αρίστη οργάνωση και την πειθαρχία του λαού με αυτοδιαχείριση, χωρίς οχλοκρατία.

Όλοι αυτοί είδαν ότι η συνέχεια της Ελληνικής Παιδείας στις επόμενες γενεές επιτυγχάνεται μέσω των Ιερατικών Γενών και την αξιοκρατία του Δήμου.

Ακόμη επιχειρηματίες διέκριναν ένα μοντέλο συνεχούς αναπτύξεως, παραγωγής, και επενδύσεων με λαϊκή συναίνεση, χωρίς ταξικό μίσος. Φτωχοί άνθρωποι βρήκαν εκτός από ταμείο απόρων, την αποδοχή μιας κοινωνίας. Άνεργοι βρήκαν αμέσως δουλειά και προκοπή. Ιδεολόγοι αλλά και τυχοδιώκτες, κάποιοι για να βρουν ερωτικό σύντροφο άλλοι για να βρουν συναισθηματικό καταφύγιο, ανακάλυψαν ότι στην θρησκευτική δημοκρατία κάθε δικαίωμα κερδίζεται και συνοδεύεται από μια ευθύνη. Από την αρχή, ανέλαβαν ρόλους και ευθύνες. Η Κοινότητα μέσα από την Εκκλησία του Δήμου δεν δίσταζε να καταδικάσει σε ατιμία πολίτες που παρέβαιναν τους Νόμους σε κάθε συνέλευση.

Στην Κοινότητα ερχόντουσαν γυναίκες που ο ναζωραϊκός ζυγός τους στερούσε την πολυτεκνία, γυναίκες που βαρέθηκαν την υποχρεωτική εργασία και ήθελαν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Ερχόντουσαν άνθρωποι που νοιάζονταν για το περιβάλλον και ήθελαν να δουν αποτελέσματα και όχι λόγια του αέρα.

Αυτά τους είπε ο Χρύσανθος και σηκώθηκε. Μαζί του σηκώθηκε ο Έρασμος και η Ευρυδίκη. Έπρεπε να γυρίσουν στην Βουλή για να προετοιμάσουν τις εισηγήσεις για την συνέλευση του Δήμου και τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρουν.

Ο ξεναγός κάλεσε τους περιηγητές γύρω του και τράβηξαν τον δρόμο προς τα λεωφορεία. Οι περιηγητές πέρασαν την φρουρά του Ο.Η.Ε. και μετά το κυβερνητικό μπλόκο. Αν μιλούσαν Ελληνικά θα καταλάβαιναν γιατί κάποιοι ναζωραίοι στρατιωτικοί τους κοιτάζανε με μίσος, αφού δεν ήξεραν τί σημαίνουν οι λέξεις ανθρωποθυσίες και ειδωλολάτρες. Χωρίς να τις ξέρουν όμως τους αποκάλεσαν ψεύτες. Μερικοί περιηγητές γελώντας περιπαιχτικά τούς είπαν «ότι ο δρόμος είναι ανοικτός, πιθανώς να επισκευάστηκε μόνος του και αν ήθελαν μπορούσαν και αυτοί να φύγουν».

Τα λεωφορεία συνέχισαν τον δρόμο προς την Αθήνα για τα ξενοδοχεία τους. Την άλλη μέρα οι ομάδες των περιηγητών θα πήγαιναν στα νησιά. Πολλοί από αυτούς ρωτούσαν αν στα νησιά που είχαν επιλέξει υπήρχαν Ελληνικές Κοινότητες.

 Κάποιοι από τους Γερμανούς, πριν φύγουν την επομένη μέρα, θέλησαν να κάνουν μια επίσκεψη σε χώρο της Ελληνικής Θρησκείας που τελούσε ακόμη υπό το κατοχικό καθεστώς. Το κτήριο βρισκόταν στον Κεραμεικό δίπλα στις γραμμές του τρένου, αρκετά μακριά από πολυκατοικίες, δίπλα σε ερειπωμένα καπνεργοστάσια και σιδηρουργεία. Ήταν ένα παλιό κτήριο που οι Έλληνες ανασκεύαζαν μόνοι τους και είχαν ήδη αξιοποιήσει τον μεγάλο κήπο στην πίσω πλευρά. Οι κατοχικές αρχές είχαν αστυνομικά μπλόκα και στις δύο πλευρές του δρόμου, αλλά δεν υπήρχε ίχνος στρατιωτικής παρουσίας.

Στην είσοδο του κτηρίου αλλά και στο πεζοδρόμιο, περιπολούσαν συνεχώς Έλληνες πολιτοφύλακες σε διατεταγμένη υπηρεσία με στρατιωτική οργάνωση. Ήταν εξοπλισμένοι με ασυρμάτους, φακούς και ράβδους. Οι πολιτοφύλακες ήλεγξαν τα χαρτιά των περιηγητών και ρώτησαν τον σκοπό της επισκέψεως. Ένας από τους Γερμανούς περιηγητές είπε ότι είχαν πάει ήδη στα Λεύκτρα και τους Δελφούς και ήθελαν προτού φύγουν να λύσουν κάποιες απορίες τους για το Κίνημα των Ελλήνων.

Ένας  φρουρός ανέβηκε τις σκάλες του κτηρίου, και όταν μερικά λεπτά αργότερα επέστρεψε, τους είπε να τον ακολουθήσουν. Πέρασαν δίπλα από την σκάλα που οδηγούσε στους άνω ορόφους και είδαν μέσα από τις ανοικτές πόρτες τα γραφεία του ισογείου. Τους οδήγησαν στον κήπο, στο πίσω μέρος του κτηρίου, και τους ζήτησαν να περιμένουν. Κάθισαν σε πέτρινα παγκάκια με πελεκημένους κορμούς και περιεργάζονταν την αυλή. Δύο νεαροί πολιτοφύλακες, ένας άνδρας και μία γυναίκα, τους έφεραν μια κανάτα με κρασί και ποτήρια. Η κοπέλα έφερε έναν δίσκο με κρέατα, τυριά και ψωμί. Διεξαγόταν ένα συνέδριο εκείνο το μεσημέρι και είχε περισσέψει αρκετό φαγητό. Αφού αντάλλαξαν ευχαριστίες έφυγαν χαμογελώντας στους ξένους. Οι Γερμανοί επισκέπτες δεν έκρυψαν την χαρά τους για την φιλοξενία και την καλή υποδοχή που βρήκαν στην Κοινότητα.

Είχαν βαρεθεί την ξύλινη γλώσσα των υπαλλήλων του τουρισμού που αντιστοιχούσε πάντα σε ευρώ, καθώς και τα διαφημιστικά λόγια περί Ελληνικής φιλοξενίας χωρίς αντίκρισμα. Ανέπνεαν για πρώτη φορά ελεύθερο αέρα στους χώρους της Κοινότητος. Ένοιωθαν συνεπαρμένοι με τον τρόπο ζωής και την θέληση  των Ελλήνων να αρνηθούν την χριστιανική τυραννία.

Τα γέλια τους διέκοψε η φιγούρα ενός ασπρομάλλη γέρου με μακριά μαλλιά που στεκόταν στο κατώφλι της εξώπορτας. Ψηλός και γεροδεμένος, κρατώντας ένα ξύλινο ραβδί και ενδεδυμένος ένα λευκό χιτώνα με πορφυρά σύμβολα, τους έκοψε την ανάσα. Σηκώθηκαν όλοι όρθιοι συνειδητοποιώντας ότι πρόκειται για Ιερέα της Ελληνικής Θρησκείας. Με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα νεύμα τους καθησύχασε. Φοβήθηκαν για μια στιγμή ότι είχε γίνει κάποιο λάθος και η παρουσία τους ήταν ενοχλητική. Όμως η λευκοντυμένη φιγούρα στάθηκε στο μέσον και σε άπταιστα Γερμανικά τους είπε ότι ήρθε για αυτούς. Ζήτησε μάλιστα να τελειώσουν το γεύμα τους και ζήτησε και αυτός μια κούπα κρασί για να τους κάνει να νοιώσουν άνετα.

Αφού ρώτησε τα ονόματά τους, και τους καλωσόρισε στην αυλή της Θεολογικής Σχολής των Αθηνών, τους είπε το όνομά του.

Ήταν ο Ίστωρ, ένα από τα γηραιότερα και πιο σεβάσμια στελέχη του Ιερατείου. Οι ξένοι είχαν μπροστά τους ένα ζωντανό θρύλο. Ιερεύς του Διός, Διδάσκαλος σε όλες τις σχολές, πολιτικός ηγέτης και καθοδηγητής σε κάθε Πόλη.

Οι Ιερατικές του γνώσεις, η κατάρτισή του στις φυσικές επιστήμες και την αστρονομία, η συγγραφική του συμβολή μέσα από εκδόσεις βιβλίων και άρθρων, και η επίτιμη έδρα του Ελλανοδίκου σε αγώνες πολεμικών τεχνών, τον καθιστούσαν έναν ζωντανό θρύλο μύθο ανάμεσα στους Έλληνες.

Οι Γερμανοί περιηγητές δεν ήξεραν τίποτε από όλα αυτά, όμως το παρουσιαστικό του πρόδιδε περισσότερα.

Τους είπε ακόμα ότι πληροφορήθηκαν εδώ στην Αθήνα για την επίσκεψή τους στα επαναστατημένα Λεύκτρα και τους συνεχάρη για την γενναιότητα τους. Τέλος τους ρώτησε πώς θα μπορούσε να τους βοηθήσει και τί απορίες είχαν που τους έφεραν στην Σχολή.

Οι ξένοι ρώτησαν να μάθουν μόνο τα γεγονότα του ΕθνικοΑπελευθερωτικού Κινήματος, πώς έφτασε μέχρι εδώ και ποιό θα είναι το μέλλον. Ανέφεραν ότι στην χώρα τους δεν έτυχαν επαρκούς ενημερώσεως.

Ο Ιερεύς Ίστωρ ξεκίνησε την διήγηση:

«Μας ενδιαφέρει πολύ το ζήτημα της ενημερώσεως και η γνώμη των λαών στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Βλέπουμε τον αγώνα της αυτοδιαθέσεως όχι σε εθνικό αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο. Πολλές εθνότητες έχουν αποσπαστεί από τους κορμούς των χριστιανικών κρατών στην Ευρώπη με ποικίλους τρόπους, όμως αυτό που συμβαίνει σε αυτήν την χώρα είναι μοναδικό. Διότι μετά από 2000 χρόνια ξένης κατοχής υπάρχουν Έλληνες που ήδη ανασαίνουν ελεύθερα.

Μετά την ρωμαϊκή κατοχή που ήταν πολιτικοκοινωνική με σχετικώς ευνοϊκούς όρους, περάσαμε στην θρησκευτική κατοχή από το βυζαντινό κράτος και μετά στην τουρκοκρατία. Μετά την προδομένη επανάσταση του 1821 περάσαμε στο νεοβυζαντινό κράτος. Αυτό το μόρφωμα προέκυψε από πολιτικές συγκυρίες με αποτέλεσμα οι ναζωραίοι δυνάστες με σύγχρονο πρόσωπο, να κρατηθούν άλλα 200 χρόνια στην εξουσία, πριν την απελευθέρωση του Ελληνικού Έθνους που βλέπετε τώρα.

Είναι ακόμα μοναδικό γεγονός διότι εμείς οι Έλληνες συνεχίζουμε αυτήν την επανάσταση με τους ίδιους σκοπούς και την ίδια τακτική. Θέλουμε να αποδώσουμε την Ελλάδα στους Έλληνες και να συνεχίσουμε τον πολιτισμό που τόσο άτιμα απωλέσαμε από τον χριστιανισμό. Επιδιώκουμε να συνεχίσουμε την πορεία της ανθρωπότητος προς τον ένθεο φυσικό βίο. Θεωρούμε το μονοθεϊστικό επεισόδιο ως μια τιμωρία από τους Νόμους της Ανάγκης για τα σφάλματα και τις παραλείψεις μας που μας δίδαξε ότι δεν πρέπει ποτέ να επαναληφθούν».

Ο Ιερεύς Ίστωρ έπαυσε τον λόγο του για λίγο και αφού παρατήρησε το ενδιαφέρον των επισκεπτών συνέχισε:

«Όπως γνωρίζετε με την πολιτική ενοποίηση των κρατών της Ευρώπης οι οργανισμοί των προχριστιανικών Εθνικών Θρησκειών προσπάθησαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, με αποτέλεσμα ένα ατελέσφορο κύκλο διαπραγματεύσεων και συμβιβασμών μεταξύ εξεγερμένων τμημάτων των λαών από την μία και χριστιανικών κοσμικών κρατών από την άλλη.

Αυτή η κατάσταση κρίθηκε από τους Ιερείς επικίνδυνη διότι οδηγούσε σε μια νέα υποταγή με προσωρινούς όρους. Ομοφώνως αυτή η υποχωρητική τακτική θεωρήθηκε αποτυχημένη. Δεν μπορούσε να επιτύχει τους στόχους και να πραγματώσει τα μεγάλα ιδανικά. Καταδικάστηκε ως προδοτική για τα όνειρα των λαών. Απέτυχε να διασώσει την βιόσφαιρα του πλανήτου μας από βέβαιη καταστροφή. Υποχρεωθήκαμε σε άμεση κινητοποίηση των λαών με επαναστατικές ενέργειες.

Το πρόγραμμα αυτοδιαχειρίσεως με την πειθαρχημένη Θρησκευτική Δημοκρατία, είναι ανάλογο με τον χαρακτήρα κάθε τοπικής κοινωνίας. Η  Ομοσπονδία επιτυγχάνει την ενότητα των Δημοκρατιών και συνίσταται από τις Πρυτανείες, απαρτίζει την Κοινοπολιτεία των Ελλήνων, και την ονομάζουμε Κοινότητα.

Ζώντας μέσα στο χριστιανικό κράτος δεν επιζητούμε ούτε την ουτοπική φυγή απ’ αυτό, ούτε την έσωθεν κατάληψή του, όπως έπραξαν οι χριστιανοί. Η τακτική της φυγής αποτελεί ουτοπία αφού το κράτος των ναζωραίων θα μας καταδιώξει στρατιωτικά και θα μας αφανίσει. Η εκ των ένδον κατάληψη προϋποθέτει ισχυρή διάκριση των δύο κοινωνιών, ήτοι ισχυρό θρησκευτικό ένστικτο που στην σύγχρονη ναζωραϊκή κοινωνία είναι ελάχιστο, αλλά και μακραίωνο σχέδιο.

Η λύση ήταν η διάσπαρτη αυτονόμηση μακριά από τα γεωγραφικά σύνορα του χριστιανικού κράτους, άρα μακριά και από εθνικιστικές διεκδικήσεις που θα εξέτρεπαν τον σκοπό μας. Άμεσα, με την αυτονόμηση των δύο πρώτων πόλεων, δημιουργήσαμε την Ομόσπονδη Αρχή της Κοινοπολιτείας και είχαμε έτσι ένα Κράτος με περιοχές που τις συνέδεαν μόνο τα πολιτιστικά τους σύνορα. Το ζωντανό παράδειγμα, το πρότυπο σε πράξη, η ζέση και η οργανωτική βοήθεια των Πολιτών που έδιδαν στους κατοίκους γειτονικών περιοχών και οι συνθήκες απογνώσεως που έχουν περιέλθει οι λαοί, οδήγησε σε ένα χορό αυτονομήσεων σε όλη την Ελλάδα.

Η κυβέρνηση αντέδρασε με εθνικιστικές κορώνες και χρησιμοποίησε τις επισκοπές, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ανάλογο του σκυλιού που γαβγίζει αλλά δεν δαγκώνει».

Την διήγηση διέκοψαν τα γέλια της ομήγυρης διότι υπήρχε ανάλογο γνωμικό στην Γερμανία.

Ο Ιερεύς συνέχισε:

«Ήταν ο καιρός που η κατοχική κυβέρνηση οδηγήθηκε κάτω από πίεση σε εκλογές. Παραλλήλως οι Ιερείς μας επέτυχαν μέσα από την ευρωπαϊκή ένωση την αναγνώριση των Θεολογικών Σχολών ως οργανισμών Δημοσίου Δικαίου. Μέχρι τότε η μόνη δυνατότητα που είχαμε ήταν αυτή της συστάσεως αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών, με περιορισμένες πολιτικές δυνατότητες. Μετά το γεγονός της αυτονομήσεως η αναγνώριση της Ελληνικής Θρησκείας από το χριστιανικό κράτος δόθηκε με το σκεπτικό ότι θα μπορούσε να μας ελέγξει μέσω των δικών μας οργάνων αλλά και για να ευθυγραμμιστεί με τις υποδείξεις των κοινωνικών τους εταίρων.

Κατά την διάρκεια των εκλογών η εκστρατεία μας εντάθηκε. Μεγάλο μέρος των αναποφάσιστων και αυτών που αρνούνται κάθε φορά το κοινοβουλευτικό σύστημα οδηγήθηκε σε αυτονομήσεις και άλλων περιοχών.

Η νέα κατοχική κυβέρνηση αναγκάστηκε να συμβιβάσει αυτό που κλήθηκε να σταματήσει. Προσπάθησε να έρθει σε επαφή με τους Ιερείς αλλά τους υποδείξαμε τις Αρχές της Κοινοπολιτείας. Τοπικοί δήμαρχοι και βουλευτές αλλά και κλιμάκια της κατοχικής κυβερνήσεως περνούσαν τα μπλόκα των κυανοκράνων αλλά έπαιρναν πάντα την ίδια απάντηση: Ότι η Εκκλησία του Δήμου αποφάσισε την αυτοδιαχείριση με τους Πρυτάνεις των Πόλεων της Κοινότητος να εκτελούν τα ψηφίσματα, πάντα υπό την παρουσία των Ιερέων.  

Η προσπάθεια για εκφοβισμό του Δήμου και η δωροδοκία, προσφιλή όπλα της ναζωραϊκής ηθικής, αντιμετώπισαν την πολυπρόσωπη και πολυάριθμη αρχή των Πόλεων και κατέστησαν ακίνδυνα. Στο τέλος απαγορεύτηκε η είσοδος τοπικών ναζωραίων δημάρχων στις ελεύθερες Πόλεις, διότι με δόλο προσπαθούσαν να προσεταιρισθούν τον Λαό και να δημιουργήσουν έριδες μεταξύ των Ελλήνων.

Η νέα κατοχική κυβέρνηση, μετά την αυτονόμηση νησιών του Ιονίου και του Αιγαίου, έπεσε σε ένα μόλις χρόνο και οι εκλογές έφεραν μια νέα κυβέρνηση συνασπισμού που σε αυτήν συμμετείχε και το πολιτικό κόμμα των χριστιανών, αλλά όχι φυσικά οι αυτόνομες περιοχές που με αυτές τις εκλογές πολλαπλασιάστηκαν. Η πολιτική δυναμική έδειχνε ότι οι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις μας ωφελούσαν, παρά μας ζημίωναν.

Η νέα κατοχική κυβέρνηση είχε να αντιμετωπίσει τον λαό που καθημερινώς έσχιζε τα κρατικά έγγραφα, πωλούσε τις οικίες του στην Αθήνα και επέστρεφε στους τόπους καταγωγής του. Είχε να αντιμετωπίσει το εφιαλτικό γι’ αυτήν τέρας της ωργανωμένης αυτοδιαχειρίσεως του λαού όχι πια σαν όνειρο και επιδίωξη, αλλά ως επιλογή.

Το χριστιανικό κράτος έμοιαζε με λαγήνι που χάνει νερό από ολοένα και περισσότερες τρύπες. Τότε με την προτροπή μερίδος βουλευτών του πολιτικού κόμματος των χριστιανών προχώρησε σε εμπορικό αποκλεισμό και μαζικές αγωγές κατά των Ελληνικών Πόλεων.

Αυτό ήταν κάτι που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε άμεσα. Τον εμπορικό αποκλεισμό τον λύσαμε εύκολα με στρατιωτικές εφοδιοπομπές του Ο.Η.Ε. και νυχτερινές εξόδους της πολιτοφυλακής που γνώριζε τις ορεινές διαδρομές. Δεν μπορούσαμε όμως να απορροφήσουμε όλον τον κόσμο που ήθελε να απορρίψει την χριστιανική του ταυτότητα, και παρόλο που υπήρχε η πολιτική δομή για την ένταξη, η συμφόρηση των πόλεων θα ήταν καταστροφική.

Έπρεπε να αυτονομηθούν περισσότερες περιοχές σε περισσότερα σημεία. Ζητήσαμε την συγκέντρωσή τους με καταλήψεις γύρω από τους Ιερούς Τόπους με σκοπό την δημιουργία ελεύθερων ζωνών, αλλά η αδράνεια και η ολιγωρία που οι ψευδοφιλόσοφοι των πολιτιστικών συλλόγων είχαν εμφυτεύσει τόσα χρόνια στους Έλληνες δεν επέτρεψε την διασπορά που ήθελαν οι Ιερείς.

Η κατοχική κυβέρνηση συνασπισμού δεν είχε παρά να αποκλείσει την Ακρόπολη και την Πνύκα. Έτσι χάσαμε το πλεονέκτημα επιλογής του χώρου της μάχης αλλά διατηρούμε ακόμα την επιλογή του χρόνου».

Από το κατώφλι της πόρτας εμφανίστηκε άλλος ένας Ιερεύς που στάθηκε δίπλα στον Ίστωρα. Έδειχνε λίγο νεώτερος και φορούσε ακριβώς τα ίδια ενδύματα. Ακούμπησε τον ώμο του και σκύβοντας του είπε κάτι ψιθυριστά. Ο Ίστωρ σηκώθηκε αργά. Τον χρειαζόντουσαν στο συμβούλιο και αφού ευχαρίστησε την ομήγυρη επέστρεψε στο κτήριο.

Ο νεώτερος Ιερεύς ονομαζόταν Ολύμπιος και έδειξε ότι ήθελε να πει και αυτός μερικά πράγματα τους ξένους. Συνέχισε στα Γερμανικά, μια γλώσσα που φαινόταν ότι προτιμούν οι Έλληνες Ιερείς αφού έχει ίδια συντακτική δομή με την Ελληνική. Ζήτησε να τον ακολουθήσουν σε περίπατο γύρω από την αυλή καθώς θα τους μιλούσε.

-Οι πιο αισιόδοξοι, είπε ο Ιερεύς Ολύμπιος, πιστεύουν ότι με την αυτονομία των Αθηνών θα καταρρεύσει το σημερινό χριστιανικό κράτος, αλλά αυτό δεν είναι το πρωτεύον. Πρώτη μας έγνοια είναι η Ομοσπονδιοποίηση με τις εθνότητες της Ευρώπης και ο μετασχηματισμός της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Άλλωστε υπάρχουν όμορες χώρες που θέλουν να εκμεταλλευτούν την κατάσταση για προσάρτηση εδαφών. Σήμερα 200.000 άνθρωποι ζουν στις Κοινότητες και πολύ σύντομα ο ένας στους είκοσι κατοίκους της Ελλάδος θα έχει ενταχθεί στην Ελληνική Κοινοπολιτεία.  

Όμως μια κατάσταση επικειμένου εξωτερικού κινδύνου, θα φέρει ναζωραίους και Έλληνες σε δίλημμα. Οι Έλληνες θα κατηγορηθούν από τους ναζωραίους κατακτητές για προδοσία, αφού δεν θα συμπαραταχθούν ούτε καν επικουρικώς με τον κατοχικό χριστιανικό στρατό. Είναι βέβαιο, όπως και στο παρελθόν, ότι η κατοχική κυβέρνηση των ναζωραίων θα διαχειριστεί προδοτικά τα εθνικά θέματα, και η μομφή για προδοσία θα πέσει σε αυτούς. Τότε με την απώλεια κάποιων εδαφών θα πέσει και αυτή η χριστιανική κυβέρνηση συνασπισμού.

Τότε η Βουλή της Κοινοπολιτείας θα αναλάβει μετά από Δημοψήφισμα την διακυβέρνηση όλης της χώρας. Οι Στρατηγοί μας μαζί με τους Ιερείς θα αναλάβουν άμεσα την διαχείριση της κρίσεως. Αυτό είναι το καίριο ζήτημα που μας απασχολεί και όχι το πότε θα πέσει η κατοχική κυβέρνηση των ναζωραίων.

Η Ελλάς χωρίς την ναζωραϊκή εμπλοκή, μέσα σε διάστημα μιας γενεάς δεν θα έχει να φοβηθεί τους εξωτερικούς βαρβάρους, ακόμα και αν συνασπιστούν όλοι μαζί εναντίον των Ελλήνων. Η προτεραιότητα των Ιερέων είναι η λύση εθνικών προβλημάτων που παρέμειναν άλυτα επί αιώνες. Η Επανάσταση του 21 δεν ολοκληρώθηκε.

Τότε η Ελλάς θα καταστεί πολιτιστικό φάρος για όλους τους πολιτισμούς χωρίς εξωτερικούς κινδύνους και απειλές. Να το θυμάστε αυτό. Όμως τώρα πρέπει να σας αφήσω και να σας ευχηθώ καλή διαμονή».

Οι επισκέπτες άκουσαν περισσότερα απ’ όσα περίμεναν και έφυγαν αρκετά προβληματισμένοι. Την άλλη μέρα θα βρισκόντουσαν στα νησιά. Εκεί είδαν, λόγω   μειωμένης χριστιανικής παρουσίας, ότι οι Ελληνικές Κοινότητες διενεργούσαν απρόσκοπτα την αυτοδιαχείριση του Δήμου και τις θρησκευτικές τελετές. Μέσα από τον εποπτικό ρόλο της Βουλής της Κοινοπολιτείας, που απαρτιζόταν από τις Πρυτανείες της κάθε τοπικής Βουλής και τους Ιερείς, η Πανελλαδική οργάνωση ήταν  έτοιμη να αναλάβει ανά πάσα στιγμή την διακυβέρνηση.

Η ομάδα των ξένων περιηγητών έφθασε στο αεροδρόμιο περιμένοντας την πτήση της επιστροφής, όταν έγινε μεγάλος θόρυβος. Άνθρωποι άρχισαν να τρέχουν, άλλοι διαπληκτιζόντουσαν και δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν την οργή τους. Στο ραδιόφωνο ανακοινώθηκε ότι μια ομάδα Ελλήνων Ιερέων με νυχτερινή έφοδο κατέλαβε τον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως, χρησιμοποιώντας μια κρυφή σκάλα στις υπώρειες του Βράχου.

Αμέσως με την βοήθεια σκοινιών βοήθησαν και άλλους Έλληνες να αναρριχηθούν από την ΒΔ πλευρά. Το πρωί η χριστιανική κατοχική σημαία υπεστάλη και ανέβασαν μια λευκή σημαία με την Θεά Αθηνά. Η ομάδα των Ιερέων απεκαλείτο «Θρασύβουλος» και υπό την ηγεσία του νεαρού Ιερέως Κορέσου ανεκήρυξε την Πόλη των Αθηνών ελεύθερη. Καθ’ όλη την διάρκεια της νύκτας σημειώθηκαν σφοδρές συγκρούσεις στα Προπύλαια αλλά οι χριστιανικές κατοχικές δυνάμεις μέχρι το ξημέρωμα δεν είχαν καταφέρει να διώξουν τους Έλληνες από τον Ιερό Βράχο.

Οι Γερμανοί περιηγητές τότε κατάλαβαν τον σκοπό του Ιερατικού Συμβουλίου, εκείνο το απόγευμα στην Θεολογική σχολή των Αθηνών. Φανερά συνεπαρμένοι συζητούσαν με θέρμη με άλλους συμπατριώτες τους, νοιώθοντας ότι κατά κάποιο τρόπο, είχαν πάρει και αυτοί μέρος στις εξελίξεις. Τώρα η τύχη της Ευρώπης θα κρινόταν από την στάση των λαών και των διεθνών οργανισμών. Οι Έλληνες για μια ακόμη φορά έπραξαν το καθήκον τους. Οι ευρωπαίοι όφειλαν να μην τους προδώσουν ξανά.

-Αυτά είναι τα λόγια που απεκάλυψε η Θεά στον Μάντη Αλιθέρσιο, και μου μήνυσε να τα γράψω.

Έσεται Ήμαρ

Δέξιππος-Αγωνιστής των Πατρώων Θεών και Μητρώων Θεαινών