του Σταμάτη Μαμούτου
Είναι, φρονώ, αντιληπτό σε πολλούς αναγνώστες ότι η εξάσκηση στις πολεμικές τέχνες έχει ένα κοινό αισθητικό υπόβαθρο με τη μύηση στη λογοτεχνία του φανταστικού. Ιδίως, μάλιστα, αν αναφερόμαστε σε πολεμικές τέχνες, οι οποίες διατηρούν ένα επικό, προνεωτερικό υπόβαθρο, με ρίζες που χάνονται σε ηρωικές εποχές της αρχαιότητας.
(Ο Σταμάτης Μαμούτος ως φίλος παραχωρεί με χαρά στο ιστολόγιο άρθρα του, και εκτιμά την προσπάθειά μας, χωρίς ωστόσο να ταυτίζεται ιδεολογικώς μαζί μας. Δεν αυτοπροσδιορίζεται ως Έλλην στο θρήσκευμα).
Την πλέον, ίσως, χαρακτηριστική από τις εν λόγω τέχνες αποτελεί η Έφιππη Τοξοβολία. Όντας ειλικρινής οφείλω να ομολογήσω ότι μολονότι καταπιάνομαι με τον αθλητισμό και τις πολεμικές τέχνες από μικρός, πριν από έναν χρόνο δε γνώριζα τίποτα για την αναβίωση της αρχαίας αυτής τέχνης. Ώσπου κάποια στιγμή με πληροφόρησε επαρκώς ένας καλός φίλος και παλιός συναγωνιστής στη «μάχη» για την «παλινόρθωση του Πνεύματος» εντός της ερειπωμένης πολιτισμικά χώρα μας.
Μητρόπολη της σύγχρονης Έφιππης Τοξοβολίας είναι η Ουγγαρία, στην οποία ο Kassai Lajos αποφάσισε να αναβιώσει την έφιππη τοξευτική παράδοση της πατρίδας του σπουδάζοντας επί πέντε χρόνια τοξοβολία στην Kamakura της Ιαπωνίας. Στην Ελλάδα, η Έφιππη Τοξοβολία ως πολεμική τέχνη καλλιεργείται από την ομάδα «Κένταυροι Kassai» (www.horsebackarcherygr.com).
Μια πρώτη ενημερωτική επαφή είναι αρκετή για να καταστήσει σαφές ότι έχουμε να κάνουμε με μια αρχέγονη πολεμική τέχνη κατά την οποία ο πολεμιστής τοξεύει καλπάζοντας, συνδυάζοντας ισορροπιστική ικανότητα και ευθυβολία. Μέσα στη δίνη της ταχύτητας του καλπασμού και στους κραδασμούς που παράγονται από την κίνηση του ίππου, ο εφιπποτοξότης πρέπει να ταυτόχρονα να διατηρήσει ευσταθή καλπασμό, να στοχεύσει με ακρίβεια και να απελευθερώσει την χορδή του τόξου του την κατάλληλη στιγμή ώστε το βέλος να πλήξει το κέντρο το στόχου.
Επικεφαλής και δάσκαλος των «Κενταύρων Kassai» είναι ο Αριστοτέλης Καλέντζης. «Ο Αριστοτέλης έχει μια αριστοκρατική αντίληψη των πραγμάτων, η οποία παρουσιάζει αρκετές ομοιότητες με τη δική σου» μου είχε πει ο φίλος που με ενημέρωσε για την αναβίωση της αρχαίας αυτής πολεμικής τέχνης και για την ύπαρξη των «Κενταύρων..». Και πράγματι, η πρώτη κιόλας συζήτηση μαζί του και η ανάγνωση του βιβλίου του που φέρει τον τίτλο «Εκπαίδευση Νεολέκτου Ίππου στην Φυσική Ιππασία και στην Έφιππη Τοξοβολία» αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Οι εφιπποτοξότες θέλουν τους ίππους τους να είναι ιππεύσιμοι στην πλέον φυσική τους κατάσταση. Δηλαδή χωρίς χαλινό, πέταλα και μαστίγιο. Η άσκησή τους γίνεται με αυτό τον αρχέγονα φυσικό τρόπο, πράγμα που διαφοροποιεί το ιππευτικό μέρος της πολεμικής τους τέχνης από την καθιερωμένη μορφή του αθλήματος της ιππασίας.
Όπως επισήμανε ο Αριστοτέλης, η αγγλοσαξονική αντίληψη εμπορευματοποίησης της ζωής, η οποία αποτέλεσε την καλύτερη γέφυρα για την άλωση του δυτικού πολιτισμού από το ιουδαϊκό πνεύμα της Νεωτερικότητας, καταφέρνοντας να εκθηλύνει τον άνθρωπο πέτυχε και την εκθήλυνση του ίππου! Κουρέματα ανθυγιεινά για τους ίππους, χρήση πετάλων, σπιρουνιών, αρωματικών υγρών και μαστιγίων, αστεία και μη βολικά ρούχα των αναβατών όπως ρεντικότες και καπέλα, συνθέτουν ένα συνολικό υπόδειγμα εμπορευματοποίησης και από-φυσικοποίησης, το οποίο δεν μπορεί να έχει θέση στην Έφιππη Τοξοβολία.
Μαγυάροι, Τεύτονες και Έλληνες, δηλαδή Λαοί με καθαρά πολεμική θέαση, εμπιστεύτηκαν κάποτε την Φύση και δεν επέδρασαν διαστρεβλωτικά εναντίον της. Η Έφιππη Τοξοβολία, μεταξύ των άλλων, χάρη στις προϋποθέσεις που θέτει, στοχεύει στην αναβίωση αυτής της πρωταρχικής, υγιούς αντίληψης της ζωής.
Όπως, όμως, συμβαίνει συνήθως με όλες τις ρομαντικές προσπάθειες, το ελλαδικό Δημόσιο με τις οξειδωμένες του δομές έθεσε εμπόδια στην ανάπτυξη της πολεμικής αυτής τέχνης. Όπως μας πληροφόρησε ο Αριστοτέλης, ο ελληνικός νόμος θεωρεί τον ίππο όχι ως πλάσμα αλλά ως πράγμα, αγνοώντας ακόμη και τη λέξη «ιππαγωγός» και χρησιμοποιώντας αντ’ αυτής την αστικοφιλελεύθερου και υλιστικού υποβάθρου λέξη «ιδιοκτήτης».
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης άφησα κάποια στιγμή τη ματιά μου να περιπλανηθεί στο χώρο. Ο δάσκαλος των «Κενταύρων..» έσπασε ένα χαμόγελο που εξέφραζε ένα ανάμικτο συναίσθημα πικρίας και ικανοποίησης. «Τουλάχιστον παραμένω ευγνώμων στους ίππους. Σε αυτή την πολυετή μας επαφή μου προσέφεραν την αμφίδρομη διδασκαλία τους. Μια διδασκαλία που με βοήθησε να πορευθώ προς τα βάθη του εαυτού μου» μας είπε. Εγώ έγνεψα καταφατικά κι έπειτα έριξα τη ματιά μου χαμηλά, στις πρώτες σελίδες του βιβλίου που μου είχε αφιερώσει. «Στον συναγωνιστή Σταμάτη με εκτίμηση και στην προσδοκία της πραγματώσεως μιας συστάσεως…». Έτριψα το σαγόνι μου σκεπτικός. Ποια Ιδέα θέλησε, άραγε, να αφήσει να αιωρηθεί, μέσα στις τρεις αυτές τελείες;
Εικόνα 1: Γκυστάβ Μορώ, A dead poet carried by a centaur.
Εικόνα 2: Kassai Lajos
Εικόνα 3: Εφιπποτοξότες εκπαιδευόμενοι στο τόξο άνευ ίππου.
Εικόνα 4: Αριστοτέλης Καλέτζης.
Εικόνα 5: Το σήμα το «Κενταύρων Kassai».
Εικόνα 1: Γκυστάβ Μορώ, A dead poet carried by a centaur.
Εικόνα 2: Kassai Lajos
Εικόνα 3: Εφιπποτοξότες εκπαιδευόμενοι στο τόξο άνευ ίππου.
Εικόνα 4: Αριστοτέλης Καλέτζης.
Εικόνα 5: Το σήμα το «Κενταύρων Kassai».
Εικόνα 6: Τόξo και βέλη Kassai.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου