Ιερέων Διάλογοι

      

                                             1. Ο Κύκλος των Ιερέων

Η συγκέντρωση είχε οριστεί προ πολλού. Οι νεόφυτοι περίμεναν με καρτερία στην απομονωμένη αγροικία τον επίτιμο καλεσμένο. Ήταν όλοι εκεί: ο πολεμικός Κόρεσος, ο γλυκύς Νεστόριος, ο μαχητικός Ολύμπιος, ο ευγενής Άνιος, ο ντροπαλός Εύανθος, ο ευειδής Ίαμος, η στοργική Υπατία, η αισθαντική Αγλαονίκη, η όμορφη Καλλίθοια, η υψιπετής Κλεώ, η μυστηριώδης Ιεροφίλη, η ευφυής Μαντώ.

Η νύκτα είχε πέσει γλυκά σκεπάζοντας την μυστική αγροικία προσδίνοντας τον χαρακτήρα που άρμοζε στην συνάθροιση. Η φλόγα της εστίας έφλεγε σταθερά εδώ και ώρα με την φροντίδα των γυναικών. Τα τελεστήρια σκεύη ήταν στην θέση τους.

Δεν μιλούσε πιά κανείς. Οι φωνές κατά την προετοιμασία είχαν δώσει την θέση τους στην σιωπή μιάς αγωνιώδους προσμονής. Ο Άνιος δεν έφευγε από την θύρα. Συνεχώς έριχνε πυκνές ματιές στο σκοτάδι της υπαίθρου. Ο Κόρεσος με τον Ίαμο περιπολούσαν από ώρα γύρω από το σπίτι παρακολουθώντας για σημάδια που θα διατάρασσαν την απαραίτητη ηρεμία τους.

Ήταν ο Νεστόριος που έσπασε πρώτος την σιωπή. «Θα έρθει», είπε, και έφερε την ματιά του γύρω από τα πρόσωπα όλων. Η Κλεώ τον κοίταξε χαμογελώντας με συγκατάβαση. Η Καλλίθοια έδειχνε να νοιάζεται μόνο για τις πτυχές του λευκού χιτώνα της. Οι άνδρες είχαν πιάσει από ένα παράθυρο όταν ήχοι από τρέξιμο ακούστηκαν μπροστά στην είσοδο. Ο Κόρεσος και ο Ίαμος εισήλθαν λαχανιασμένοι.

Το πρόσωπο του Ιάμου ήταν αναψοκοκκινισμένο από την προσμονή και ο Κόρεσος έλαμπε από χαρά. Έρχεται, τον είδαμε! Φώναξαν. Έρχεται, επανέλαβαν μεταξύ τους οι γυναίκες. Όλα καλά εκεί έξω; ρώτησε ο Ολύμπιος.

Ο θόρυβος στο πλατύσκαλο τους έκανε όλους να γυρίσουν. Ο καλεσμένος τους είχε φτάσει. Μέσα στο σκοτάδι διέκριναν την κορμοστασιά του κάτω από την σκούρα κάπα που κάλυπτε τους ώμους του. Μία κουκούλα σκέπαζε τα λευκόγκριζα μακριά μαλλιά του.

Η ομάδα άνοιξε δρόμο αριστερά και δεξιά για να περάσει ο μυστηριώδης επισκέπτης. Περπάτησε μερικά βήματα πρίν σταθεί μπροστά στο κεντρικό δώμα κοιτώντας την φωτιά. Έβγαλε την κάπα του και την άφησε στα χέρια της Υπατίας. Φορούσε τον απλό λευκό Ιερατικό χιτώνα και δερμάτινα άρβυλα.

Η Αγλαονίκη ήταν ήδη δίπλα με ένα κάνθαρο γεμάτο δροσερό νερό. Καλώς ήρθες δάσκαλε, του είπε.

Ο Ιεροφάντης Ίστωρ ύψωσε την κούπα χαμογελώντας. Υγιεία, υγιεία σε όλους, ανταπέδωσε.

Όταν άδειασε την κούπα στο διψασμένο του στόμα, ο Κόρεσος πήρε τον λόγο: Σεβαστέ Διδάσκαλε, καλώς όρισες. Είναι μεγάλη η τιμή της παρουσίας σου και η χαρά μας που είσαι τώρα ανάμεσά μας. Χαίρε.

Όλοι μαζί αναφώνησαν: Χαίρε Δάσκαλε.

Ίστωρ: Χαίρετε Έλληνες. Η χαρά που νοιώθετε είναι και δική μου. Γεύομαι μαζί με τα αγαθά της φιλοξενίας και τα αισθήματα της αμοιβαίας προσμονής και αγαλλίασης να ίπτανται στον χώρο.

Ολύμπιος: Σεπτέ Δάσκαλε, αποκαθάραμε τις ψυχές μας με δίαιτα και αποχή από τα σφάλματα της ψυχής. Κρατήσαμε τις σκέψεις μας σταθερές στις εικόνες του αγαθού, όπως μας εμήνυσες. Προετοιμαστήκαμε στο σώμα και τον νου για αυτήν την σπουδαία ημέρα. Πράξαμε καθαρμό στον χώρο όπως μας ορμήνεψες.

Ίστωρ: Βλέπω στα μάτια και την θωριά σας το καλό έργο και τους καρπούς του. Δεν με απογοήτευσατε.

Ιεροφίλη: Ιεροφάντη και Δάσκαλε μας, ζητήσαμε αυτήν την συνάντηση με παρρησία αλλά και δέος όταν νοιώσαμε έτοιμοι να ακούσουμε τα λόγια σου. Ζητούμε την σοφία σου στα ερωτήματά μας.

Ίστωρ: Αρκεί! Νεόφυτοι εγέρθητε!

Κόρεσος: Εκάς οι βέβηλοι!

(Όλοι μαζί): Εκάς! Εκάς! Εκάς!

Η Αγλαονίκη κρατούσα έναν ασημένιο κάνθαρο με άκρατο οίνο περνά μπροστά από τους μυουμένους δίνοντας στον καθένα να πιεί μια γουλιά. Πίνει τελευταία. Όπως κοινωνούν το πνεύμα του οίνου θα κοινωνήσουν σε λίγο το πνεύμα των λόγων του Ιεροφάντου.

Ολύμπιος: Καθήστε όλοι σε ημικύκλιο.

(Οι νεόφυτοι κάθονται γύρω από τον σεπτό Δάσκαλο).

Ίστωρ: Διαβάσαμε τα σημεία και τους οιωνούς. Κρίναμε ότι η ώρα της ελευθερίας είναι κοντά. Όλοι οι Ιερείς των Προγονικών Θρησκειών έρχονται σε επαφή με τις γνήσιες οργανώσεις για την μετάδοση των φυλαγμένων γνώσεων. Η αρωγή μας θα είναι πιά απλόχερη. Ανταποκρίθηκα στο κάλεσμά ώστε να δώσω απαντήσεις στα ερωτήματά σας. Κάνατε αυτά τα ερωτήματα στους εαυτούς σας και δεν βρήκατε απάντηση. Γνωρίζω ότι έχετε τις απαντήσεις, όμως δεν είστε βέβαιοι γι’ αυτές.

Άνιος: Ιεροφάντη των Μυστηρίων των Θεών και Θεαινών, δεν ξέρουμε πιά τί είναι αλήθεια και τί πλάνη. Όλα σήμερα είναι τόσο πρόσκαιρα και τόσο αντιφατικά.

Εύανθος: Είναι παράλογος ο κόσμος που ζούμε. Μερικές φορές αμφιβάλλουμε για όλα.

Μαντώ: Πες μας Δάσκαλε, τώρα τί πρόκειται να συμβεί;

Ίστωρ: Καταλαβαίνω ότι έχετε ετοιμάσει με προσοχή και σύνεση τις ερωτήσεις σας. Είμαι έτοιμος να τις εξετάσουμε.

Μαντώ: Δάσκαλε, υπάρχει κακό στον Κόσμο;

Ίστωρ: Το σκοτάδι υπάρχει μόνο στην απουσία του φωτός. Τα σφάλματα των ανθρώπων γίνονται από την άγνοια της πρώτης ουσίας που είναι το Αγαθόν. Έτσι κάθε άνθρωπος σφάλλει έχοντας μια υποκειμενική ιδέα του δικαίου. Πράττει το κακό στο όνομα του προσωπικού του δικαίου.

Κόρεσος: Ο θείος Σαλούστιος μάς το δίδαξε καλά αυτό. Αλλά θα μπορούσε η ανθρωπότητα να ζεί εν αγαθότητι; Τί μας εμποδίζει από τον δρόμο της αρετής;

Ίστωρ: Έχω ήδη απαντήσει. Ο ανθρώπινος νούς είναι μακριά από το Νοητό φώς. Βλέπει μόνο τις σκόρπιες ακτίνες ενός κρυμμένου Ήλιου όντας αμύητος και απαίδευτος.

Κόρεσος: Αλλά εμείς δεν ρωτάμε για την δική μας παίδευση αλλά για αυτή των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Ίστωρ: Σας δίδαξε καλά ο θεοφόρητος Πορφύριος. Δεν διακατέχεστε από την ματαιοδοξία του φίλαυτου ναζωραίου για την σωτηρία της ατομικής σας ψυχής. Δεν έχετε την έπαρση των μονοθεϊστών, μιάς ανωτερότητας απέναντι στην Δημιουργία. Πράγματι ακόμη και ένα βουνό έχει υψηλότερο φρόνημα από τον άνθρωπο αφού δεν υπόκειται στις αυταπάτες ενός συντόμου βίου.

Κλεώ: Όμως έχουμε την διάνοια.

Ίστωρ: Κόρη μου πρόσεξε αυτήν την έπαρση. Μία πέτρα ή ένα θηρίο είναι τέλειο, αφού εν ενεργεία είναι τελειωμένο στον χώρο και τον χρόνο. Όμως ο άνθρωπος είναι δυνάμει μόνο τέλειος. Θα πρέπει να αναπτύξει την διάνοιά του μέσα από την μύηση και την παιδεία ή την κοπιώδη εμπειρία όταν στερείται των πρώτων, για να καταστεί τέλειος άνθρωπος. Δηλαδή φορέας του Θείου Λόγου και τηρητής των Θείων Έργων στα  ανθρώπινα πράγματα, μιμητής του Θείου Αγώνος στον γήινο κόσμο. Το άριστο έργο του θα τον κάνει ομοτράπεζο των Θεών αν αυτή είναι και η βούληση των Θεών.

Ιεροφίλη: Τί έργο οφείλουμε να κάνουμε Δάσκαλε για να το πετύχουμε αυτό;

Ίστωρ: Δεν υπάρχει ατομική σωτηρία ανεξάρτητη από το κοινωνικό έργο. Κάθε κυματισμός στην επιφάνεια του νερού είναι και κίνηση ολοκλήρου του υδατίνου όγκου. Πιο βαγόνι μπορεί να ξεπεράσει την μηχανή που είναι δεμένο;

Χαμόγελα και βλέμματα αντηλλάγησαν μεταξύ της ομάδας αφού ο Δάσκαλος έδειξε να έχει επαφή με την καθημερινή ζωή τους.

Ολύμπιος: Άραγε Δάσκαλε, πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας την μηχανή για να την οδηγήσουμε μακριά από το σκοτάδι;

Ίστωρ: Σωστά μίλησες Ολύμπιε. Και θα πρέπει να γνωρίζετε εξ αρχής τον προορισμό σας.

Ίαμος: Ευχαριστούμε για τα λόγια σου Δάσκαλε. Γεμίζεις σιγουριά τις καρδιές μας. Διότι μας την στερούν καθημερινά κάποιοι ανόητοι λέγοντας ότι το όχημα της κοινωνίας θα πάρει μόνο του την πορεία και κάποιοι άλλοι ότι ήδη πορεύεται στο σωστό δρόμο.

Το Κηρύκειο σηκώθηκε και βρόντηξε μια φορά στο έδαφος λύοντας τα μέλη τους από τρόμο.

Ίστωρ: Εσείς σφάλλετε και όχι αυτοί οι υποκριτές! Οι χείριστοι στο ήθος δεν είναι αυτοί που σας λένε ότι ο δρόμος τους είναι ο ορθός. Διότι αυτοί οδεύουν στον προορισμό τους, την φυσική και πνευματική τους έρημο, σέρνοντας και τα Έθνη μαζί τους. Όμως αυτοί οι υποκριτές που σας λένε ότι τα πράγματα μόνα τους θα πάρουν τον σωστό δρόμο, αυτοί είναι οι χείριστοι.

Αυτοί οι λιπόψυχοι που εφησυχάζουν στην οκνηρία τους. Αυτοί σπέρνουν την ηττοπάθεια και την απελπισία στο λαό. Αυτοί οι πλανευτές είναι υπεύθυνοι για την δυστυχία σας. Οι γαλιλαίοι έκαναν καλά την δουλειά τους.

Ολύμπιος: Δάσκαλε δεν θέλαμε να σε ταράξουμε. Είμαστε τόσο μπερδεμένοι…

Ίστωρ: Αρκεί. Μάθατε να συγχέετε την πειθαρχημένη οργή του δικαίου με τον άφρωνα θυμό. Σαν η ορμή του πολεμικού αλόγου να συγχέεται με την μανία του αφηνιασμένου. Μάθατε να νοιώθετε άβολα με την φύση σας και συμβιβαστήκατε με τα χλιαρά συναισθήματα της ανοχής και της υποχωρητικής στάσεως. Ωσάν οι Θεοί, που είστε μέτοχοι της ουσίας τους, να μην οργίζωνται.

Καλλίθοια: Συμπάθα μας.

Ίστωρ: Έχετε τιμωρηθεί αρκετά από τις συνέπειες της στάσεώς σας. Η μετάνοια είναι η συγγνώμη προς τον εαυτό σας. Πράξετέ το τώρα.

Οι νεόφυτοι καθησύχασαν. Η χαρά από τα λόγια του Ιεροφάντου διαδέχτηκε την ταραχή.

Άνιος: Δάσκαλε μάς λένε ότι αν δράξουμε το τιμόνι της Θρησκείας, θα γίνουμε σαν τους χριστιανούς. Δηλαδή άθλιοι, ποταποί εξουσιαστές. Θα γίνουμε σταυροφόροι, φονιάδες, σαν και αυτούς. Μας λένε να μην ζητάμε οργάνωση του Ιερατείου μας, να μην διδάσκουμε Ελληνική Θεολογία στα σχολεία των παιδιών μας.

Ίστωρ: Αυτά είναι συνηθισμένα παιχνίδια των παιδιών του σκότους. Η αρετή μπορεί να διδάσκεται στις φιλοσοφικές σχολές, αλλά κυρίως σφυρηλατείται στον καθημερινό βίο. Η πρώτη σημασία της αρετής αφορούσε τον χαρακτήρα του πολεμιστού στην μάχη. Αν η αρετή κερδιζόταν χωρίς αγώνα, κάθε νήπιο θα είχε περισσότερη από τον Θησέα ή τον Ηρακλή. Αν αποκτιόταν στις φιλοσοφικές σχολές, θα ήταν απόκτημα μόνο των πολυμαθών και όχι χαρακτηριστικό μίας κοινωνίας. Θα ήταν ωσάν να σας λέγανε ότι η χριστιανική αγάπη σήμερα αφορά μόνο τους κληρικούς και αποκτάται στις θεολογικές τους σχολές.

 Όλοι οι νέοι Ιερείς γέλασαν.

Αγλαονίκη: Αλήθεια Δάσκαλε, μας λένε ακόμα ότι δεν είναι ο καιρός κατάλληλος και ότι πρέπει να μεταχειριστούμε δόλο και όχι κατά μέτωπον αγώνα.

 Ο Ιεροφάντης Ίστωρ χαμογέλασε: Σωστά! κάθε μάχη ενέχει δόλο, αλλά πρέπει να γίνει πρώτα η μάχη! Χωρίς αυτήν, ο μόνος δόλος είναι αυτός του εχθρού που την αποφεύγει!

                                 2. Η πάλη του καλού και του κακού

 Υπατία: Πολλοί ακαδημαϊκοί ιστορικοί λένε ότι στην Αρχαιότητα δεν υπήρχε δυϊστική αντίληψη και δεν υφίστατο προσωποπαγές κακό. Ήταν έτσι Δάσκαλε;

Ίστωρ: Ας τα πάρουμε με την σειρά αυτά τα ζητήματα. Αληθώς ναι, η δυϊστική σκέψη είναι παράγωγο της δεσποτικής Ανατολής, της δεισιδαιμονικής σκέψεως των λαών της.

Οι Έλληνες ατένιζαν τους Ουρανούς της σκέψεως ελεύθερα. Έβλεπαν τον Κόσμο ως Όλον, μέχρι που η μάστιγα της Ανατολής με τον υλιστικό μονοθεϊσμό της προσπάθησε να αφανίσει αυτήν την κατάκτησή μας. Να διχάσει πάλι την σκέψη μας. Αυτό το δικαίωμα το είχαμε κερδίσει με μόχθο αιώνων στην μακραίωνη Παράδοσή μας.

Στον ελεύθερο κόσμο μας είχαμε την ηδονική πολυτέλεια να παρατηρούμε την Ζωή σφαιρικά και πολύμορφα, μακριά από τον κατακερματισμό της σκέψεως. Σήμερα, μετά την χριστιανική λαίλαπα μια τέτοια μίμηση αποδεικνύεται τραγέλαφος. Σαν ένας χωλός να μιμείται Ολυμπιονίκη ή σαν ένας μωρός να προσπαθεί να λύσει γεωμετρήματα.

Η επανάκτηση του Όλου παιδιά μου περνά αναγκαστικά μέσα από ένα αγώνα επανακτήσεως των απωλεσθέντων. Περνά μέσα από έναν νέο πόλεμο που θα κάνει άλλους ελεύθερους και άλλους δούλους. Σήμερα οι δούλοι είστε εσείς.

Ο Κόρεσος και ο Ολύμπιος αντάλλαξαν ματιές κατανόησης.

Ίστωρ: Θα μιλήσω όσο είναι αναγκαίον και για το άλλο θέμα που έθεσες Υπατία. Αυτό του προσωποπαγούς κακού. Για μας το κακό βρίσκεται στις ολέθριες δυνάμεις του Χάους.

Ο αγώνας των Ολυμπίων έχει σκοπό την ευταξία και την απόδοση της Θείας Αρμονίας.

Το Κακό είχε πάντα πρόσωπα και ονόματα. Γνωρίζετε την Σκύλλα, τον Αλάστορα, την Χάρυβδη, την Έμπουσα, την Λάμια, την Μορμώ, τα παιδιά των Τιτάνων αλλά και τα παιδιά της Γαίας, τους Γίγαντες. Τότε ήταν ηττημένα και αδρανή στα σκοτεινά Τάρταρα. Οι Θεοί και οι Ήρωες το είχαν κατανικήσει σε όλα τα πρόσωπά του.

Μαντώ: Τί άλλαξε Δάσκαλε; Σήμερα οι χριστιανοί ιδιοποιούνται την αποκλειστικότητα στην μάχη με το κακό. Το ονομάζουν Σατανά και το ταυτίζουν μάλιστα με τις Θεότητές μας.

Ίστωρ: Τα τέκνα της ερήμου σκοτίζουν τα μάτια των αδαών. Δεν είναι κακό να μην μπορεί κανείς να δεί το Νοητό φώς. Κακό είναι να το στερεί από τα μάτια των άλλων.

Αυτοί οι φτωχοί φανατικοί της ερήμου έπεσαν πάνω μας σαν πανούκλα μεταμφιεσμένη. Είχαν σαν όπλο τους την απατηλή σκόνη που σηκώνει ο άνεμος της ερήμου και τυφλώνει τα μάτια. Οι Πρόγονοί σας ναρκωμένοι στην ευδαιμονία της κατανίκησης του Κακού είχαν αρχίσει να αμφιβάλλουν και για την ύπαρξη του Αγαθού με τον Επικουρισμό· έτσι άργησαν να δούν το πραγματικό πρόσωπο της χριστιανικής νόσου. Αυτή ήρθε με ένα πρόσωπο ικέτου να ζητιανέψει στέγη και φιλοξενία. Οι Πρόγονοί σας παρερμηνεύοντας την έννοια της φιλοξενίας, που ο Ξένιος Ζεύς την όρισε αποκλειστικά για την αρωγή των ομοθρήσκων, την χαρίσανε αδιακρίτως σε αλλοθρήσκους.

Η δύναμή μας, τότε στα μεταλεξανδρινά χρόνια, ήταν να αφομοιώνουμε τα ανατολικά πιστεύω και να απλώνουμε πολύμορφα την Ελληνικότητα ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία κάθε λαού. Μην ξεχνάτε ότι αυτές οι δοξασίες ερχόντουσαν συνεχώς σε εμάς.

Όλοι σώπασαν. Ο Ιεροφάντης κοιτάει πάνω από τα κεφάλια των νεοφύτων. Θέλησε να γυρίσει στο παρελθόν για να ξεκαθαρίσει την φύση του Κακού, ίσως για να ξαναθυμηθεί τον πόνο του Έθνους μας.

Ίστωρ: Αυτή η αρρώστια όμως έπαιρνε δύναμη από την ανοχή μας, ήταν απόλυτη στην βεβαιότητα του θεού της. Δεν είχε τίποτα να παραθέσει τότε, παρά υποσχέσεις για μια άλλη ζωή ή αιώνια τιμωρία των απίστων. Πρόβαλλε ένα συναίσθημα σαν πανάκεια σε όλα τα δεινά. Λες και ένα συναίσθημα μπορεί να θεραπεύσει την ανθρώπινη ατέλεια.

Ιεροφίλη: Μιλάς για την αγάπη Διδάσκαλε.

Άνιος: Διέκοψες τον Ιεροφάντη Ιεροφίλη.

Ίστωρ: Δεν πειράζει, άλλωστε ήθελα να αναφερθώ και σε αυτό. Η αγάπη είναι ένα αίσθημα που άλλος το έχει περισσότερο, άλλος λιγότερο, ανάλογα με την νομή που κάνανε οι Μοίρες στην γέννησή μας.

Όμως δεν αποτελεί αρετή, ούτε οδηγεί αποκλειστικά σε αυτή. Ο Θαλής, ο Σωκράτης, ο Σενέκας και πλείστοι άλλοι φιλόσοφοι την είχαν αξιολογήσει.

Πώς μπορεί ένα οργίλος ή ένας φθονερός ή ένας ακόλαστος ή ένας οκνηρός να αγαπά, παρά μόνο μέσα από τις ατέλειες της φύσεώς του.

Αλλά δεν ήταν μια πλάνη. Ήταν ο Δούρειος Ίππος για την υποταγή μας στην ύλη, ένα δόγμα για τον απαίδευτο και άξεστο όχλο με στόχο την κυριαρχία του πάνω μας.

Οι νεόφυτοι ανταλλάσουν ταραγμένα βλέματα. Όλες τους οι μελέτες έχουν βρεί την βεβαιότητα στα λόγια του Ιεροφάντου.

Αγλαονίκη: Είμαστε χαμένοι λοιπόν; Δεν θα μας βοηθήσουν οι Θεοί;

Ίστωρ: Κόρη μου μην λυπάσαι. Και μην φοβάσαι αλλά να χαίρεσαι. Στην χαρά σου είναι όλη η δύναμη των Θεών. Κανείς μαχητής του δικαίου δεν μπορεί να είναι ευτυχής χωρίς εγκράτεια, ανδρεία και φρόνηση. Κανείς όμως δεν μπορεί αυτά να τα κατέχει χωρίς την χαρά.

Τα παιδιά της ερήμου θρέφονται από τον φόβο και την λύπη που φέρνουν την απελπισία και την ήττα. Τρέμουν την χαρά της φιλότητος. Τρέμουν την φιλότητα που με τον Ζήλο και το Κράτος φέρνουν την νίκη.

Εύανθος: Πολλοί Εθνικοί σήμερα λένε ότι με την λογική επιχειρηματολογία θα τους νικήσουμε.

Ίστωρ: Είναι αστείο γιέ μου, και να το λένε αυτό ακόμα. Οι παλαιοί αντιτάξανε την λογική στην πίστη. Οι χριστιανοί δεν χρειαζόντουσαν παιδεία, απαιτούσαν πίστη. Δεν ήθελαν να λύνουν θεωρήματα ή να κάνουν συλλογισμούς. Θέλαν βεβαιότητες. Ο δογματισμός ήταν η δύναμή τους!

Τα πιο φημισμένα μυαλά της εποχής, οι νεοπλατωνικοί και ύστεροι Πλατωνικοί, καταλήξανε να ακούνε τα ίδια τους τα λόγια παραμορφωμένα. Η αίρεση των Γαλιλαίων στην μάχη της για επικράτηση με τους άλλους γνωστικούς ιδιοποιήθηκε όλο το ιδεολογικό μας οπλοστάσιο και μετά το έστρεψε πάνω στον λαό, σαν να ήταν δικό της. Δεν ζητήσανε αρετή ούτε μόχθο, μόνο την αποδοχή του δόγματός τους. Ζητήσανε πίστη στην βλακώδη έπαρσή τους για μια σωτηρία της ψυχής σε έναν άλλο κόσμο.

Γίνανε πολλοί, τόσοι πολλοί ανάμεσα στις απελπισμένες, στοιβαγμένες μάζες της Ρώμης, που βρεθήκανε συν τω χρόνω να διαφεντεύουν αξιώματα ανάμεσα στους ευσεβείς. 

Όχι, η λογική απομονώνει τους φιλοσόφους από τον διψασμένο για θεία επικοινωνία λαό.

…μετά ήρθε η καταστροφή. Το μίσος των χριστιανών για τον Κόσμο μας ήταν και παραμένει αβυσσαλέο. Κατέλαβαν τον αυτοκρατορικό θρόνο με ραδιουργίες. Μας θερίζανε σαν τα στάχυα. Τα κεφάλια των Ελλήνων και ύστερα όλων των Εθνών σπάγανε στα βράχια. Πρώτα σφάξανε εμάς τους Ιερείς για να αφήσουν το Έθνος απροστάτευτο. Βιάσαν και λυντσάραν τις Ιέρειες και τις Μάντισσες. Εκδίωξαν τους ερμηνευτές του Θείου, τους φιλοσόφους. Κάψαν τα Ιερά βιβλία και συλλήσαν τις Βιβλιοθήκες  προτού τις παραδώσουν στην πυρά. Αιώνα με τον αιώνα γενοκτονούσαν το Γένος μας μέχρι οι επιζώντες να αποδεχτούν το δόγμα τους. Μας μισούσαν γι’ αυτό που ήμασταν.

Σας τα λέω αυτά μέσα από τα Αρχεία των Ιερέων που διεσώθησαν για να μην ξεχάσετε τις κραυγές των δεκάδων εκατομμυρίων που αντιστάθηκαν και εσφάγησαν ανηλεώς. Για να καταλάβετε ότι ο σκοπός τους ήταν να μείνουν μόνοι ώστε να σκοτίζουν και τις επερχόμενες γενεές.

Αυτή ήταν η επιτυχία τους. Να μείνουν αποκλειστικοί κριτές του πνευματικού κόσμου, υπεράνω των Κοσμικών Νόμων. Να αφαιρέσουν από τον λαό τούς θρησκευτικούς ηγέτες του και την κοινωνία με το Θείο. Σήμερα το βαπτίζουν ποιμαντορία…

Κόρεσος: Είπες σεβάσμιε Δάσκαλε ότι κάψανε τα Ιερά μας βιβλία. Μας λένε σήμερα ότι δεν βρέθηκε ίχνος τους, άρα δεν είχαμε…

Ίστωρ: Εξέτασε τον συλλογισμό τους Κόρεσε. Δεν είχαμε επειδή δεν βρέθηκαν; Ούτε θα βρεθούν τα διασωθέντα αν εμείς δεν θελήσουμε. Άλλωστε αυτό ήταν το πρώτο μέλημά τους. Να βάλουν χέρι στην δική μας θεολογική γνώση για να αποκτήσουν επιτέλους και εκείνοι.

Τα Ιερά μας βιβλία δεν ήταν γραμμένα μόνο σε παπύρους αλλά και στους τοίχους των Ναών μας όπως αυτός ο τοίχος στα Οινόανδα της Μ.Ασίας. Αυτό τους ανάγκασε να τους ισοπεδώσουν για να μην επανασυσταθούν ποτέ.

Βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή δημιουργήσαμε ομάδες Ιερέων επιφορτισμένες να διασώσουν τα τελετουργικά, τα τυπικά και τους μυστικούς συμβολισμούς. Τα αποκρύψαμε σε μυστικούς κρυψώνες, σε απρόσιτους τόπους. Γνωρίζετε τον Ιερέα Ηφαιστίωνα τον Θηβαίο και το έργο του «Αποτελεσματικά». Δεν γνωρίζετε όμως ότι ο Ηφαιστίων ήταν ένας από τους πολλούς διατεταγμένους Ιερείς για την σωτηρία των Κειμένων. Αν  τα στίφη των μαυροντυμένων δεν είχαν παραπλανηθεί όταν τον υποψιαστήκανε, δεν θα τον γνωρίζατε ούτε αυτόν. Τόσο μυστικά δράσαμε.

Αλλά τα Ιερά βιβλία είναι γραμμένα πρωτίστως στα Αρχεία του Ουρανού που οι ανατολικοί λαοί ονομάζουν Ακασσικά. Όταν θα επαναστήσουμε το Ελληνικό Ιερατείο, οι Αρχιερείς μας θα τα διαβάσουν και θα τα γράψουν όλα από την αρχή. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που τα χριστιανικά τάγματα του σκότους πολεμούν λυσσαλέα την δημιουργία του Ιερατείου μας.

Ολύμπιος: Με όλο τον σεβασμό Δάσκαλε, μας έχεις φέρει σε απόγνωση. Γιατί μας θύμισες το καταστροφικό έργο των χριστιανών;

Ίστωρ: Ότι ζείτε σήμερα δεν είναι συνέπεια της καταστροφικής μανίας των ναζωραίων αλλά των διαλυτικών δοξασιών μας: ανεκτικότητα, αθεϊσμός και κυνισμός ήταν τα παράγωγα της οντολογικής άγνοιας.

Απομακρυνθήκαμε από τους Πατρώους Θεούς και Μητρώες Θεές και η Ρώμη ανέλαβε την μοίρα μας. Ηττηθήκαμε στρατιωτικά για πρώτη φορά στην βαθιά Ιστορία μας, βαθύτερη απ’ όλων των Εθνών μαζί, και μετά ιδεολογικά.

Αυτό μην το ξεχάσετε ποτέ. Μην απωθήσετε ποτέ αυτόν τον πόνο όπως κάνουν όλοι οι δειλοί. Η ήττα θεραπεύεται μόνο με μεγαλύτερη νίκη.

Ίαμος: Δάσκαλε αποκάλυψέ μας επιτέλους ποιούς ή τί πολεμάμε. Ποιός είναι ο θεός τους που μας έφερε τόση δυστυχία;

                     

                          3. Η γέενα του όνου και του φιδιού 

Ίστωρ: Κάθε νήπιο μαθαίνει από τους γονείς του, στα πρώτα του χρόνια τους κινδύνους της ζωής. Δεν θα ήταν γονείς άλλωστε αυτοί που δεν θα δίδασκαν στο παιδί τους τα χρήσιμα πράγματα. Θα το έπρατταν αυτό, πρωτίστως για να μην φοβάται τους κινδύνους αλλά και να μάθει να τους αντιμετωπίζει.

Σήμερα έχετε καταντήσει αιώνια νήπια. Θαρρείτε ότι δεν έχετε κινδύνους ενώ η αλήθεια είναι ότι δεν έχετε γονείς να σας τους διδάξουν. Άλλωστε αυτοί σήμερα αποτελούν τον κίνδυνό σας.

Πρώτα πρέπει να μάθετε τον εχθρό σας. Αν μάθετε γι’ αυτόν περισσότερα από ότι ξέρει αυτός για εσάς θα έχετε ένα πλεονέκτημα. Γι’ αυτό μέσα στην Ελληνική Θρησκεία ανατρέφεστε Ελληνικά.

Μέχρι τώρα γνωρίσατε στο πετσί σας ότι οι μονοθεϊστές σπείραν την αθεΐα και όσα δεινά αυτή φέρνει: διχασμό, φτώχια, πολέμους για σύμβολα και τον πνευματοκτόνο υλισμό. Αυτά είναι ο καρπός του δέντρου που είναι η δυστυχία, γιατί δυστυχία είναι και ο σπόρος που το γεννά. Αυτός ο σπόρος λέγεται Τορά. Ο κορμός του; O Ιουδαϊσμός. Και τα δύο κλαδιά του δέντρου της δυστυχίας; O χριστιανισμός και ο Ισλαμισμός που κρεμιούνται τα Έθνη.

Ο σπορέας αυτού του δέντρου λέγεται Ιαφθέ-Γιαχβέ. Είναι ο θεός της ερήμου, του μίσους για τους Θεούς των Εθνών και του φθόνου για τις Αληθινές Θρησκείες.

Κανείς δεν μίλησε όταν ο δάσκαλος σταμάτησε για μια στιγμή. Ήξεραν τώρα ότι θα τους πεί αυτό που περιμέναν με τόση προσμονή: την ταυτότητα του κακού.

Ίστωρ: Εν αρχή η Ευρυνόμη, η Θεά των πάντων. Αναδύθηκε γυμνή απο το Χάος, αλλά δεν βρήκε τίποτε στέρεο για να ακουμπήσει τα πόδια της, και έτσι διαχώρισε τη Θάλασσα απο τον Ουρανό χορεύοντας μόνη πάνω στα κύματα. Η Ευρυνόμη χόρεψε πρός το νοτιά, και ο αέρας που αναδεύθηκε πίσω της φάνταξε κάτι καινούριο και ξεχωριστό, κάτι για να αρχίσει έργο δημιουργίας.

Η Ευρυνόμη στράφηκε κι άδραξε αυτόν το βόρειο άνεμο, τον έτριψε μέσα στα χέρια της, και ιδού: ο μέγας όφις Οφίων! Η Ευρυνόμη χόρεψε για να ζεσταθεί έξαλλα, όλο και πιό έξαλλα, ώσπου ο Οφίων κυριεύτηκε απο λαγνεία, κουλουριάστηκε γύρω στα θεϊκά εκείνα μέλη, και ορέχτηκε να σμίξει μαζί της. Τώρα, ο άνεμος Βορέας γονιμοποιεί, γι’ αυτό οι φοράδες στρέφουν τα καπούλια τους προς τον άνεμο και γεννούν πουλάρια χωρίς την βοήθεια του επιβήτορα. Παρόμοια λοιπόν και η Ευρυνόμη συνέλαβε.

Κατόπιν, η Ευρυνόμη έλαβε μορφή περιστέρας, πλανήθηκε πάνω στα κύματα, και όταν πέρασε ο καιρός που έπρεπε, γέννησε το αυγό του σύμπαντος. Με την προσταγή της, ο Οφίων κουλουριάστηκε επτά φορές γύρω στο αυγό, ώσπου το αυγό άνοιξε και χωρίστηκε στα δύο. Απο μέσα του κύλησαν όλα όσα υπάρχουν, τα παιδιά της Ευρυνόμης: ο Ήλιος, η Σελήνη, οι Πλανήτες, τα Αστέρια· η Γη με τα βουνά, τους ποταμούς, τα δέντρα, τα βότανα και τα ζωντανά της πλάσματα.

Η Ευρυνόμη και ο Οφίων έστησαν το σπιτικό τους στο όρος Όλυμπος, όπου ο Οφίων εξόργισε την Ευρυνόμη υποστηρίζοντας ότι αυτός, ο Οφίων, ήταν ο δημιουργός του Σύμπαντος. Ευθύς εκείνη τον χτύπησε στο κεφάλι με τη φτέρνα της, με κλωτσιές του πέταξε τα δόντια, και τον εξόρισε στις σκοτεινές σπηλιές κάτω απο τη Γη.

Κατόπιν η Θεά δημιούργησε τις επτά πλανητικές Δυνάμεις ορίζοντας ως εφόρους μια Τιτανίδα και έναν Τιτάνα για καθεμιά. Τη Θεία και τον Υπερίωνα για τον Ήλιο, τη Φοίβη και τον Άτλαντα για τη Σελήνη, τη Διώνη και τον Κρίο για τον πλανήτη Άρη, τη Μήτι και τον Κοίο για τον πλανήτη Ερμή, τη Θέμιδα και τον Ευρυμέδοντα για τον πλανήτη Δία, την Τηθύ και τον Ωκεανό για την Αφροδίτη, τη Ρέα και τον Κρόνο για τον πλανήτη Κρόνο.

Αλλά ο πρώτος άνθρωπος ήταν ο Πελασγός, προπάτορας των Πελασγών, που ξεπήδησε από το έδαφος της Αρκαδίας και τον ακολούθησαν μερικοί άλλοι, που ο Πελασγός τούς έμαθε να φτιάχνουν καλύβες, να τρώνε βελανίδια και να ράβουν χιτώνες από χοιρόδερμα.

Μαντώ: Είναι ο Οφίων, Δάσκαλε, ο φθονερός θεός Ιαφθέ πού ήρθε να πάρει εκδίκηση;

Ίστωρ: Έχε υπομονή κόρη μου, δεν θα φύγω προτού αποκαλύψω το όνομα του Κακού!

Όταν ο πατέρας Θεών και ανθρώπων επικράτησε των Γιγάντων, θρεμμάτων του αίματος του Ουρανού και της Γής, είχε να πολεμήσει έναν τελευταίο εχθρό, τον ισχυρότερό τους Τυφωέα. Αυτό το γιγαντιαίο τερατώδες όν υπερείχε σε διαστάσεις όλων των τεράτων. Η κεφαλή του έφτανε στα άστρα και οι χείρες του στην Ανατολή και Δύση. Εκ των οφθαλμών του εξήρχετο πύρ και από τα εκατό κεφάλια του κραυγές και συριγμοί. Είναι γιός του Ταρτάρου και της Γαίας όπως μας αποκαλύπτει ο Ησίοδος.

Αμέσως μετά την γέννησή του άρχισε να βάλει κατά του Ουρανού πύρινους λίθους. Άπαντες οι Θεοί φοβηθέντες κατέφυγον εις Αίγυπτον μεταμορφωθέντες σε ζώα. Και κατάλαβε ο Ζεύς ότι αν δεν επικρατήσει, θα είναι ο Τυφωέας αυτός που θα άρχει στον Κόσμο. Και παρέμεινε πολεμών, πλήν όμως εις μάχην εκ του συστάδην ηττήθη και ακρωτηριασθείς δια αποκοπής των νεύρων των χειρών και των ποδών κλείστηκε στο Κωρύκιο Άντρο της Κιλικίας όπου ελευθερώθηκε από τον Ερμή που έφερε τα νεύρα και τα τοποθέτησε πάλι. Τότε ο Ζεύς επιβαίνων σε πύρινο άρμα και μαστιγώνοντας ανηλεώς με κεραυνούς τον Τυφωέα τον έθαψε κάτω από το τα όρη της γής των Αρίμων.

Ολύμπιος: Είναι ο έκπτωτος στα Τάρταρα Οφίων που αναγεννά η Γαία σαν Τυφωέα;

Ίστωρ: Ναι. Οι Ιερείς μας λένε ότι πράγματι είναι ο Οφίων-Τυφωέας που συνέτριψε ο Ζεύς κάτω από την χερσόνησο Οφιώνη. 

Ιεροφίλη: Μα ο Ησίοδος περιγράφει την Αίτνα ως τον τόπο που καταπλακώθηκε.

Ίστωρ: Ήταν εμβόλιμη διδαχή με σκοπό να μας αποπροσανατολίσει. Θα προσέξατε άλλωστε ότι ανάμεσα σε άλλες ανακρίβειες στην Ησιόδεια κοσμογονία υπάρχουν δεκατέσσερεις Τιτάνες και Τιτανίδες αντί δώδεκα, αλλά και η προσθήκη του Ιαπετού για να προσδώσει ιστορικό κύρος και ευγενική καταγωγή στον Ιαφθέ. Τότε δεν γνωρίζαμε πού αποσκοπούσε. Ο Όμηρος και ο Απολλόδωρος μας αποκαλύπτουν ότι ο Οφίων-Τυφωέας θάφτηκε στα όρη Αριμάν. Οι λαοί της Περσίας τον γνωρίζουν ως Αρειμάνιο και εχθρό του Θεού του φωτός Ορομάζδη.

Οι λαοί της Αιγύπτου ως Σέθ της ερήμου που ευνουχίζει τον Όσιρι και τελικά κατατροπώνεται από τον Ώρο. Θέση που επιβεβαιώνει ο Ιερέας Πλούταρχος στα Ηθικά.

Σύμβολό του είναι ο όνος που μυστικά λάτρευαν οι Ιουδαίοι ιερείς στους ναούς τους όπως μας αποκαλύπτει ο Απίων.

Ο Ιερέας Πλούταρχος άλλωστε σύμφωνα με τις δικές τους παραδόσεις μάς γνωστοποιεί στα Ηθικά ότι αυτός, ο Τυφωέας, είναι ο γεννήτορας του Ιουδαίου και του Ιεροσόλυμου. Αυτός είναι ο γεννήτορας της φυλής του «περιούσιου» λαού, όργανο της αλώσεως των Εθνών.

Οι Έλληνες ονόμαζαν τον Σαβαώθ, Σέτ-βαώθ -Ιαβέ περιγράφοντας έτσι άνθρωπο έχων ονομορφή.

Αλλά και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης και ο Τάκιτος στα Ιστορικά αποκαλούν τους χριστιανούς ονολάτρες. Ο εσταυρωμένος όφις που σηκώνει ο Μωυσής στην έρημο για να θεραπεύσει το πλήθος, παραπέμπει άμεσα στο χάραγμα που σώσαμε με τον ονοκέφαλο-εσταυρωμένο, μπροστά σε ένα Ρωμαίο στρατιώτη. Η επιγραφή «Αλεξάμενος σέβεται θεόν» στο χάραγμα του τρίτου αιώνα δεν αφήνει αμφιβολίες.

Οι Έλληνες ονομάζαν τους χριστιανούς ονολάτρες και οι Ρωμαίοι αsinarii. Λέγανε «Deus Cristianorum onokoetes». Δηλαδή: θεός χριστιανών ονοκοίτης. 

Στον μεσαίωνα με διάφορες προφάσεις (όπως η όνος του Βαλαάμ, ο όνος της φάτνης, ή της εισόδου στα Ιεροσόλυμα), κατά την χριστιανική λειτουργία το πλήθος και ο κλήρος γκάριζε χιν χαν χιν χάν, και ακολουθούσαν περιφορές γιγάντιων ξύλινων όνων. Την ημέρα της ανεξαρτησίας, το έμβλημα της Δημοκρατικής παράταξης στην Εσπερία ήταν συμβολικά  ένας όνος!

Ο Ίστωρ χαμογελάει και διαλέγει ένα σημείο πάνω από την εστία που σιγοκαίει. Ύστερα το βλέμμα του μειλίχια ανταμώνει τα μάτια των νέων παιδιών του Έθνους.

Εύανθος: Φίδι και όνος μαζί αποτελούν την φύση τους δάσκαλε;

Ίστωρ: Ναι, αφού ο Τυφωέας είναι σύζυγος της Έχιδνας και οι αρχαίες παραδόσεις της γέννας του μιλούν για το θεϊκό ζευγάρι του Ιαφθέ και της Ασεράτ. Αυτό έκρυψαν με την επανάληψη της θυσίας και της αγάπης με σκοπό να διαιρέσουν τον κοινωνικό ιστό στην ίδια του την δομή: την οικογένεια!

Διαίρεσαν με τα κελεύσματα της κοινής τους διαθήκης τον πατέρα από τον γιό και την μητέρα από την κόρη. Τους ζωντανούς από τους νεκρούς τους.

Μαντώ: Αυτός ήταν ο απώτερος σκοπός τους;

Ίστωρ: Όχι. Τώρα τα Έθνη που κρέμονται στα κλαδιά του δέντρου της Τορά θα πλεχτούν πάλι για να γενοκτονηθούν στο όνομά του. Με αυτόν τον Ιερό πόλεμο θα επικρατήσει η γέννα των παιδιών του φιδιού: της Έχιδνας-Ασεράτ!

Ίαμος: Ποιά είναι αυτή η φυλή Δάσκαλε;

Ίστωρ: Οι οφθαλμοί δηλώνουν την φυλή και την ρίζα της.

Οι Έλληνες πρέπει να απομακρυνθούν από αυτήν την σύγκρουση. Δεν πρέπει να φανούν στα μάτια των Θεών πώς συμμετέχουν στο παιχνίδι των ονολατρών. Έτσι θα δείξουμε ότι δεν απωλέσαμε την αρχαία μας Ψυχή.

Μετά οι Θεοί θα αναλάβουν τά δικά τους πράγματα και θα αποδώσουν δικαιοσύνη. Ευτυχείτε!

Ο Δάσκαλος χαμήλωσε το βλέμμα. Τότε ο Κόρεσος κατάλαβε ότι αυτά που έπρεπε να λεχθούν είχαν λεχθεί.

Κόρεσος: Ο Δάσκαλος έχει ακόμα δρόμο να διαβεί σήμερα. Εγέρθητε!

Οι νεόφυτοι σηκώθηκαν και στάθηκαν ευθυτενείς με τις γροθιές κολλημένες στους μηρούς και τα πόδια σε ελαφριά διάταση. Ο Ιεροφάντης έβγαλε από μια πτυχή του χιτώνος του μια χούφτα ισάριθμων ισοσκελών ταύ, από ημιπολύτιμους λίθους. Το υλικό ήταν διαφορετικό για τον καθένα ανάλογα με το έργο πού είχε αναλάβει.

Ο Ολύμπιος διάβασε στην μια πλευρά το χάραγμα: « Ζεύς Ήν, Ζεύς Εστί, Ζεύς Έσεται». Στην άλλη  πλευρά ήταν η εγχάρακτη Τετρακτύς. Αμέσως τα μοίρασε.

Ο Ιερoφάντης Ίστωρ έφερε το Κηρύκειο μπροστά του και το κράτησε με τα δύο χέρια. Τότε οι νεόφυτοι έφεραν τεντωμένα τα χέρια στο ύψος του στήθους τους και ένωσαν τά δάκτυλα των δεικτών και μέσων σαν μια λόγχη. Ο Ιεροφάντης έκλεισε τα μάτια και σήκωσε το Κηρύκειο. Οι νεόφυτοι άρχισαν να διαγράφουν αργά κύκλο με τα χέρια τους γύρω από τον κορμό τους απαγγέλλοντας το τυπικό προστασίας από την χριστιανική μαγγανεία.

Μύστες: Με την δύναμη των Πατρώων Θεών και Μητρώων Θεαινών που πιστεύω και υπηρετώ με όλη μου την δύναμη και την ψυχή, περικλείω τον εαυτό μου με τον Θείο Κύκλο της προστασίας τους που κανένα θανάσιμο σφάλμα δεν τολμά να διαπεράσει!

Όταν οι δείκτες ενώθηκαν πίσω τους οι νεόφυτοι οραματίστηκαν την Σφραγίδα του Διός και μετά κατεβάσαν τα χέρια. Ο Ιερέας κατέβασε το Κηρύκειο.

Ίστωρ: Πορευθείτε με δεσμούς φιλίας και χαράς σε φάλαγγα μάχης και διαδώστε την γνώση των Θεών. Εκάς οι βέβηλοι!

Οι Έλληνες σήκωσαν το δεξί χέρι και ανέκραξαν: Στον Όλυμπο!

Όταν έστρεψαν το βλέμμα, ο Ιεροφάντης Ίστωρ είχε ήδη αποχωρήσει. Τα λόγια του αντηχούσαν ακόμα. Εκάς οι βέβηλοι…σε φάλαγγα μάχης…με δεσμούς φιλίας…

Μεγιστίας