Τί είναι ο «μεσαίος χώρος»;

Άλλη μία φράση-δόλωμα που επινοήθηκε από τους δημαγωγούς του «πολιτικώς ορθού» μισελληνικού κατεστημένου. Υπονοεί ότι υπάρχουν κάποιοι ιδεολογικώς ακραίοι πολίτες, οι οποίοι πρέπει να αποκλειστούν από το πολιτικό γίγνεσθαι διότι δεν ανήκουν στον «υγιή μεσαίο χώρο», ο οποίος δήθεν αντανακλά την πολιτική άποψη της πλειοψηφίας.

Αλλά τί είναι στην πραγματικότητα αυτός ο «μεσαίος πολιτικός χώρος»; Είναι ένας χώρος από πολιτικά ζόμπι. Ο «μεσαίος χώρος» αποτελείται από άτομα που έχουν υποστεί πολιτική λοβοτομή. Άτομα χωρίς πολιτικά αντανακλαστικά, χωρίς κρίση, χωρίς άποψη. Ο «μεσαίος χώρος» εκφράζει την αποθέωση του εφησυχασμού και της απαθείας μπροστά σε κάθε εθνική καταστροφή. Ο «μεσαίος χώρος» είναι η ενσάρκωση του στρουθοκαμηλισμού, αποφεύγει κάθε αντίδραση προ του επερχομένου κινδύνου.

Ο «μεσαίος χώρος» είναι ένα ετερογενές συνονθύλευμα ατόμων, χωρίς κοινή αναφορά, χωρίς στόχους. Είναι το όνειρο του κάθε δημαγωγού. Ο «μεσαίος χώρος» είναι περισσότερο μία σκιαγραφία του πώς θέλουν οι μισέλληνες δημαγωγοί να συμπεριφέρεται το Ελληνικό εκλογικό σώμα. Δεν αποτελεί μόνιμη ιστορική κατάσταση.

Για αυτό οι δημαγωγοί του «μεσαίου χώρου» χαρακτηρίζουν ως «πολιτικά άκρα» οιονδήποτε δεν έχει υποστεί πολιτική λοβοτομή, οιονδήποτε έχει κρίση και άποψη, οιονδήποτε δεν υποτάσσεται στην κουλτούρα της απαθείας, οιονδήποτε αγωνίζεται για την επιβίωση του Ελληνισμού. Τον χαρακτηρίζει ακραίο σε μία προσπάθεια να τον αποσιωπήσει με το «καταπληκτικό» επιχείρημα «είσαι ένας, είμαστε πολλοί».

Δυστυχώς οι μεσαίου διαμετρήματος πολιτικοί του μεσαίου χώρου, δεν μελετούν ιστορία. Αυτό που σήμερα είναι ακραίο, αύριο γίνεται μεσαίο. Και αυτό που ήταν μεσαίο, πέφτει στην αφάνεια. Ένα σωρό ιδεολογήματα που εξέφρασαν οι πολιτικώς ορθοί ανιστόρητοι, όπως το «τέλος της Ιστορίας» του Φουκουγιάμα, κατέρρευσαν εν μία νυκτί. Το τρομοκρατικό κτύπημα στους Διδύμους Πύργους απέδειξε ότι γκρεμίστηκαν οι πολιτικώς ορθές ψευδαισθήσεις του Φουκουγιάμα και άρχισε η ιστορία μίας Νέας Εποχής. Μάλλον ο Φουκουγιάμα ήθελε να γράψει το τέλος της ιστορίας του «μεσαίου χώρου», αυτός θα ήταν πιό εύστοχος τίτλος για το πόνημά του.

Η Ιστορία δεν ανέχεται «μεσαίους χώρους». Τους πετά στον βυθό της λήθης. Η ανθρωπότητα προώδευσε πάντοτε από την επαναστατική δράση των ακραίων. Απ’ αυτούς που δεν υποτάχθηκαν στην «πολιτικώς ορθή» τυραννία. Από αυτούς, που αν και λίγοι, γκρέμισαν τα κάστρα της αδικίας. Από τους λίγους τολμηρούς που άναψαν τους δαυλούς της επαναστάσεως όταν το σκοτάδι της δουλείας πάγωνε τις ψυχές των πολλών. Η ανθρωπότητα χρωστά την ιστορία και την πρόοδό της στις μειονότητες των εκλεκτών, στην αφρόκρεμα των επαναστατών, στην αριστοκρατία του πνεύματος. Εν ολίγοις στους ακραίους. Και ποτέ μα ποτέ στους «μεσαίους χώρους». Ο «μεσαίος χώρος» ούτε έγραψε, ούτε θα γράψει ποτέ ιστορία. Το πολύ-πολύ να γράψει κανένα σινερομάντζο.  

Κάλχας