Νέρωνας, Σενέκας και Σαούλ

Η ιουδαϊκή αίρεση των Γαλιλαίων στη σημερινή της περίπου μορφή, κατασκευαστηκε γυρω στον 4^ο-5^οαιώνα μ.α.χ.χ. και οχι νωριτερα. Αυτο οφειλοταν και στην επικρατηση των αποψεων δυο ισχυρων αντρων της «εκκλησιας», του αποστολου Παυλου (Σαουλ) και του «πατρος» Αμβροσιου. Ηδη απο τον 2ο αι. μ.α.χ.χ. πληθαιναν οι καταγγελίες οσων ειχαν ασπαστει τον χριστιανισμο για παραποιηση των κειμενων απο τους ιδιους τους βαθμοφορους του. Οι χριστιανοι κατα τους πρωτους αιωνες της επικρατησης τους κατασκευασαν εναν συνθετο χαρακτηρα που γενικα αποκαλεσαν «γιεσουαχ χριστο» και που συμβολιζαν (και ακομη συμβολιζουν) με το προθεμα ΧΡ. Ας αποσαφηνισουμε καπως αυτο το μπερδεμενο κουβαρι κι ας εξετασουμε το ιστορικο και φιλοσοφικο πλαισιο στο οποιο εμφανιστηκε και εξαπλωθηκε.

                              Αρχή και εξάπλωση του συνωμοτικού κινήματος

Ως ιδρυτης του χριστιανισμου φερεται ο Σαουλ-Παυλος, ενας κατασκευαστης τεντων απο την Ταρσο, με ρωμαϊκη υπηκοοτητα. Γενικα πιστευεται οτι ηταν Φαρισαιος, αλλα ειναι γεγονος οτι ηταν απογονος της Ιδουμαϊκης οικογενειας του Ηρώδη. Λογω του περιβαλλοντος του ηταν σε επαφη με ελληνιζουσες και ρωμαϊκες επιρροές φιλοσοφιας. Ο Σαουλ, επηρεασμενος απο τον στωϊκισμο και αλλα αθεϊστικα κινηματα, δεν εβλεπε με καλο ματι την βαθια θρησκευτικοτητα της Ρωμαϊκης Αυτοκρατοριας ουτε την εξαπλωση και επικρατηση της Ελληνικης Θρησκειας, στις επαρχιες της. Απεχθανοταν τον Ελληνικο Πολιτισμο, την μορφωση και την καλλιεργεια που πρεσβευε, τους Θεους, τους Ναους και τα ειδωλα τους. Δεν εβλεπε με καλο ματι την θρησκευτικοτητα των Ελληνων και των επιφανων Ρωμαιων, λογω της επιρροης της στην διαμορφωση των ρωμαϊκων νομων και στην επιλογη αυτων που επαιρναν αξιωματα. Ο ιδιος ηταν φιλοδοξος και αναζητουσε τροπους αναρριχησης στην εξουσια.

Απο την αλλη ηταν επηρεασμενος ιδεολογικα απο το φαινομενο του μεσσιανισμου που παρουσιαστηκε στις επαρχιες Ιουδαιας, Ιδουμαιας και Σαμαρειας. Συμφωνα με αυτο, ο κυριος του Ισραηλ θα εστελνε εναν πολιτικο ηγετη (μεσσια, απο το ρημα «μετζεχ» που σημαινει «αλειφω με λαδι, χριζω» - συμφωνα με τα ιουδαϊκα εθιμα ο ηγετης χριζοταν με λαδι απο τον αρχιραββινο) που θα τους απελευθερωνε απο την Ρωμαϊκη εξουσια. Πανω απο 130 επιδοξοι επαναστατες διεκδικησαν τον τιτλο αυτον, αλλα συνηθως θανατωνονταν ειτε απο το ορθοδοξο ιερατειο των Σανχεντριν, ειτε απο τις Ρωμαϊκες αρχες.

Το φαινομενο του μεσσιανισμου, ειχε σαν αποτελεσμα την διαδοση των παθητικων ιδεολογιων που κυκλοφορουσαν αναμεσα στους δουλους και τα κατωτερα λαϊκα στρωματα. Στο συνολο τους αυτες οι ιδεολογιες αφορουσαν μια απαθη και δουλικη σταση απεναντι στις κακοτυχιες της ζωης σε συνδυασμο με μια φαντασιωση οτι «σε καποιον αλλο κοσμο» ολοι οι δουλοι, οι αδυναμοι, οι αποτυχημενοι θα απολαμβαναν προνομια και τιμες, ενω οι επιτυχημενοι, οι μορφωμενοι, οι δυνατοι, θα αποκλειοντουσαν απο αυτα.

Εμφανης εδω ειναι η επιδραση του στωικισμου, ενος εκφυλισμενου κινηματος αθεΐας που αρχισε να εμφανιζεται πριν απο περιπου 3 αιωνες στην Ελλαδα και που πρεσβευε την απαθεια, την αχρηστια ναων και αγαλματων ενω διεδιδε οτι ο φαυλος μεταμορφωνεται σε σοφος σε μια μονο στιγμη, με κατι σαν «επιφοιτηση» ή «αποκαλυψη της αληθειας». Ο στωικισμος απευθυνοταν σε χαμηλα μορφωτικα στρωματα, τα οποια συνερρεαν στη Στοα για να διδαχθουν ενα ανακατο κι εκλαϊκευμενο ποτ-πουρι απο τμηματα των γραπτων μεγαλων φιλοσοφων (Θαλης, Ηρακλειτος, Πλατων κ.ο.κ.) απο εμμισθους «διδασκαλους».

Ιδρυτης της Στοας ηταν ο Ζηνων ο Κιτιεύς, ενας αθεϊζων φιλοσοφίσκος επηρεασμενος απο τον Παρμενιδη αλλά το πραγματικο κινημα του στωικισμου ιδρυεται οταν ο Χρυσιππος αναλαμβανει επικεφαλης της Στοας. Αυτος δινει την δικη του γραμμη, αποκλινοντας σχεδον τελειως απο την αρχική γραμμη του Ζηνωνος, παροτι αλλοι μαθητες προσπαθησαν να φερουν τη σχολη στην πλατωνικη γραμμη φιλοσοφιας.

Με τον Χρυσιππο εμφανιζεται για πρωτη φορα ενα ειδος αθεου μονοθεϊσμου, αθεου διοτι απαρνείτο τους Θεους, και μονοθεϊσμου διοτι πιστευε οτι θεος=κοσμος=φυση=αιθηρ=Ζευς και οτι ολα αυτα ηταν ενα πραγμα. Ομοιως διδασκε περι «αρετης» οτι ολες οι αρετες ειναι μονο μια και οτι ολα τα «κακα» ειναι ενα κακο. Εμπνευστης ενος παρομοιου ιδεολογηματος στην αρχικη του μορφη ηταν ο Παρμενιδης, αλλα καταρριφθηκε απο τον Αριστοτελη που αντιλαμβανοταν την κινηση, τη μεταβολη και την πολλαπλοτητα στα παντα. Οι στωικοί επετίθοντο συνεχώς στην πλατωνική Ακαδημία και τους φιλοσόφους της που πρέσβευαν την υγιη Ελληνικη θρησκευτικη θεωρηση.

Ο Σαουλ προσπαθησε να συσπειρωσει στο κινημα του, ολους αυτους τους δυσαρεστημενους, εβραιους και μη, που λογω αδυναμιας και ανεπαρκειας ηταν αποκλεισμενοι απο την ρωμαϊκη εξουσια, την κοινωνικη επιφανεια και τον πλουτο. Σε αυτο χρησιμοποιησε μια συρραφη των διαφορων ιουδαϊκων δοξασιων σε συνδυασμο με το εκφυλισμενο στωικο κινημα απαθειας και αθεΐας που ταλαιπωρουσε ηδη τους Ελληνες εκεινο τον καιρο. Επιθυμια του ηταν να απελευθερωσει τα ιουδαϊκα εδαφη απο τη ρωμαϊκη κυριαρχια και να στεφθει τοπαρχης των περιοχων, οπως αλλωστε και ολων των προηγουμενων «μεσσιων» πριν απ’ αυτον. Κυριος στοχος του ηταν να προκαλει με καθε τροπο φθορες στη Ρωμαϊκη εξουσια.

Οι πρωτες συμμοριες χριστιανων που συσταθηκαν, προερχοταν απο ληστες, εγκληματιες και γενικα απο καθε ειδους ταραξιες με σκοπο να προκαλουν φθορες στους Ρωμαίους και στα πολιτισμικα στοιχεια τους. Αρνηση στρατευσης, ληστειες, πυρκαγιες σε ναους, σπασιμο των ειδωλων των Θεων και επιθεσεις σε ταξιδιωτες, ηταν οι συνηθεις πραξεις στις οποιες προεβαιναν. Καθοριστικο ρολο στο κινημα του Σαουλ, επαιξε η γνωριμια του με τον ρωμαιο συγκλητικο Σενεκα, τον κυριοτερο αντιπαλο του αυτοκρατορα Νερωνα και ιδρυτη της Μέσης Στοας, του στωικου κινηματος.

Ο Σενεκας ηταν ο ιδιος παιδαγωγος του Νερωνα. Πολυ ευκαταστατος κι απο παλαια οικογενεια μεγαλογαιοκτημονων, υπηρξε ενας απο τους μεγαλυτερους τοκογλυφους της εποχης του (ο Διων Κασσιος αναφερει οτι ο πολεμος στη Βρετανια εγινε για να εισπραχθουν οι φοροι απο ενα δανειο του Σενεκα στους Βρετανους). Ραδιουργος, υπουλος, ανεντιμος και συνωμοτικος, αναμειχθηκε απο νωρις στην πολιτικη κι εγινε πραιτορας και κατοπιν συγκλητικος, ενω το «+59» ανακηρύχθηκε υπατος της Ρωμης απο τον Νερωνα.

Ο Νερων εστεφθη αυτοκρατορας το «+54» σε ηλικια μολις 17 ετων και διακρινοταν για την καλλιεργεια του και την καλλιτεχνικη του φυση, ενω δεν εκρυβε τον θαυμασμο του για τον Ελληνικο πολιτισμο, τον οποιο και λατρευε. Παροτι τοσο η Αγριππινα, η μητερα του, οσο και ο Σενεκας προσπαθησαν να διαφθειρουν το πνευμα του νεαρου αυτοκρατορα και να τον καταστησουν υποχειριο τους, ο νεαρος πεισματικα ακολουθησε τις δικες του ιδεες για την πολιτικη που επιθυμουσε να χαραξει.

Ασκησε απο την αρχη φιλολαϊκη πολιτικη, καθιερωνοντας κρατικα συσσιτια για τους απορους, θεσπισε Δημοσιο Επικουρικο Ταμειο για αποτελεσματικοτερη βοηθεια για τα λαϊκα στρωματα και μαλιστα συνεισεφερε σε αυτο απο την προσωπικη του περιουσια και προσπαθησε να προωθησει τα γραμματα και τις τεχνες στις λαϊκες ταξεις. Θεσπισε και καθιερωσε δωρεαν θεαματα και πολιτιστικες εκδηλωσεις, ανεγειρε περιφημα δημοσια κτιρια, παρκα, υδραγωγεια, θεατρα κι εκπαιδευτηρια, ενω παραλληλα καταργησε τα αιμοχαρη θεαματα του ιπποδρομου και των μονομαχιων που ειχαν θεσπισει λιγοτερο καλλιεργημενοι αυτοκρατορες. Τετοια ηταν η λατρεια του προς το καλλος και την φιλοσοφια που οι αντιπαλοι του στη Ρωμη του ειχαν προσδωσει το παρατσουκλι "ο Γραικυλος", δηλαδη το Ελληνακι.

Απο την αλλη μεριά, φορολογησε περισσοτερο τις πολυ ευπορες κοινωνικες ταξεις και ιδιως τους γαιοκτημονες, απο τις ταξεις των οποιων προερχοταν η πλειοψηφια των μελων της Συγκλητου. Κατηργησε την φοροαπαλλαγη για οσους υιοθετουσαν ορφανα (διοτι συνηθιζαν οι γαιοκτημονες να προβαινουν σε μαζικες υιοθεσιες ωστε να κερδιζουν οχι μονον φοροαπαλλαγες αλλα και να χρησιμοποιουν τα παιδια εκεινα ως δουλους) και αντιμετωπισε δυναμικα το προβλημα της δουλειας με την τμηματικη ενταξη των κατεκτημενων περιοχων στη Ρωμαϊκη αυτοκρατορια και την παραλληλη απελευθερωση ολων των δουλων απο εκεινες τις περιοχες.

Αρκετοι συγκλητικοι προσπαθησαν να εμποδισουν την δυσμενη για αυτους πολιτικη του Νερωνα, ομως ο αυτοκρατορας τσακισε τις περισσοτερες απο τις αντιδρασεις τους απο την αρχη. Ο Πλινιος αναφερει χαρακτηριστικα οτι ο Νερων εξοντωσε τους εξι μεγαλυτερους γαιοκτημονες της Αφρικης για να κρατικοποιησει τα εδαφη τους.

Η πρωτη συνωμοσία της Συγκλητου εναντιον του εκτελεστηκε απο τον Συλλα, τον οποιο ο Νερων αρχικα εξορισε στη Μασσαλια και θανατωσε μονον επειτα απο τη συνεχιση της συνωμοτικής του δρασης. Μονον μεσα σε μια χρονια («+65» εως «+66») εκδηλωθηκαν εξι συνωμοσίες εναντιον του ολες υπο την επιβλεψη της Συγκλητου. Ηδη απο το «+62» ο Σενεκας ο σιδηρους βραχιων της ολιγαρχικης Συγκλητου εκπονει ενα πολυπλοκο σχεδιο για την εκπαραθυρωση του Νερωνος και την αλωση του αυτοκρατορικου θρονου απο τον ιδιο. Το σχεδιο αυτο προεβλεπε την πυρποληση της Ρωμης και την κατασυκοφαντηση του Νερωνος στον οποιο διαφοροι επιτηδειοι θα ανελαμβαναν να χρεωσουν εκεινη την καταστροφη, ενω την ιδια περιοδο θα ευνοουσε μια επανασταση των εβραιων της Ιουδαιας και της Περαιας ωστε να σταλουν αυτοκρατορικα στρατευματα στις περιοχες αυτες και να μεινει η Ρωμη απροστατευτη στα χερια των συνωμοτων.

Η γνωριμια του Σενεκα με τον Σαουλ υπηρξε καθοριστικη για τα σχεδια και των δυο ανδρων. Απο τη μια ο Σενεκας βρισκει στις συμμοριες του Σαουλ τους ιδανικους εκτελεστες τοσο της πυρπολησης της Ρωμης οσο και τους υποκινητες μιας εξεγερσης στις ιουδαικες επαρχιες. Απο την αλλη ο Σαουλ βρισκει την ευκαιρια τοσο για ενα μεγαλο χτυπημα εναντιον του ευγενους Ρωμαϊκου πολιτισμου οσο και για την διεξαγωγη της εξεγερσης με την υποστηριξη των ιδιων των Ρωμαιων αντιφρονουντων -αρα και με πιθανοτητες επιτυχιας.

Αποκαλυπτικη ειναι η αλληλογραφια του Σαουλ με το Σενεκα, για την οποια πρωτοεγραψε ο Τακιτος στα "Χρονικα", ενω ο Σουητωνιος κατονομαζει τον "χριστο" ως τον υποκινητη των ταραχων εκεινης της περιοδου στη Ρωμη. Εδω οφειλουμε να αναφερουμε οτι ο Σαουλ παρουσιαζε τον εαυτο του ως "χριστο" (στις διαφορες επιστολες Παυλου).

Ο Σενεκας παρειχε προστασια και ανεση στον Σαουλ, με την επιρροη που διεθετε. Του επετρεψε να διαμενει σε δικη του μισθωμενη οικια στη Ρωμη για να δεχεται επισκεψεις, ενω, υποτιθεται, ηταν υπο κρατηση. Στην Ιουδαια, οταν ηταν υπο κρατηση αρκετοι αξιωματουχοι των Ρωμαιων τον ειχαν επισκεφθει. Στην Κορινθο, οταν οι Ιουδαιοι επεχειρησαν να τον σκοτωσουν, τον εσωσε ο κυβερνητης της Αχαϊας, Γαλλιων, αδελφος του Σενεκα και αργοτερα υπουργος του Νερωνος (οι σχετικες αποδειξεις στις Πραξεις Αποστολων απο το κεφαλαιο 21 και μετα).

Ο Σαουλ πηγε στη Ρωμη, συμφωνα με τις Πραξεις των Αποστολων το «+62» και εμεινε εκει δυο ολοκληρα χρονια: «Εμεινε δε ο Παυλος διετιαν ολην εν ιδιωι μισθωματι και απεδεχετο παντας τους εισπορευομενους προς αυτον».

Ποια λοιπον ηταν η αποστολη που ειχε αναλαβει να φερει εις περας και ποιοι ησαν ολοι εκεινοι που τον επισκεπτονταν; Το βεβαιο ειναι οτι ο Σαουλ την εποχη που ξεσπασε η φωτια ηταν στη Ρωμη. Μαλιστα, αμεσως μετα τον εμπρησμο της πολεως διεφυγε τη συλληψη καταφευγοντας στην Ισπανια. Γιατι στην Ισπανια; Μα εκει θα μπορουσε να βρει καταφυγιο και στην αυλη του μετεπειτα πραξικοπηματια, ο οποιος καταφερε να καταβαλλει τον Νερωνα τεσσερα χρονια αργοτερα, δηλαδη ο γνωστος και μη εξαιρετεος Γαλβας!

Το οτι ο Σενεκας ανηκε στην χριστιανικη οργανωση του Σαουλ, πιστοποιειται απο το συνολο σχεδον των «πατερων» της χριστιανικης «εκκλησιας». Οσοι αναφερονται σε αυτον τον θεωρουν κρυπτοχριστιανο. Ο Τερτυλλιανος τον προσφωνει «Seneca noster» (Σενεκας ο δικος μας), το ιδιο κι ο Ιερωνυμος και ο Αυγουστινος. Εντυπωση προκαλει η καταπληκτικη ομοιοτητα των επιστολων του Σαουλ και του Σενεκα σε βαθμο που καποιοι ερευνητες εφτασαν να τους θεωρουν το ενα και αυτο προσωπο, εκτιμηση βεβαια με την οποια διαφωνουμε ριζικα.

Πραγματι οι δυο αυτοι ανδρες στις επιστολες τους χρησιμοποιουν τα ιδια επιχειρηματα για να τεκμηριωσουν τις αποψεις τους, πραγμα που δειχνει την ταυτιση ιδεων των δυο ανδρων αλλα και τις στωικες τους θεσεις. Ο Σενεκας αυτοκτονησε το «+65» μετα την αποκαλυψη της συνωμοσιας του στην πυρποληση της Ρωμης ενω ο Σαουλ συνεχισε την υπονομευτικη του δραση μεχρι που συνεληφθη κι εκτελεσθηκε δυο χρονια αργοτερα. Σωζεται σημερα η αλληλογραφια που περιεχει 8 επιστολες του Σενεκα προς τον Σαουλ και 6 επιστολες του Σαουλ προς τον Σενεκα, με τιτλο Acta Apostolum Apocrypha.

Στις 20 Ιουλιου του «+64» εκδηλωθηκε η καταστροφικοτερη πυρκαγια που γνωρισε ποτε η Ρωμη, και η οποια μαλιστα ξεκινησε απο τον ιπποδρομο στη μερια που γειτονευει με τον λοφο του Παλατινου, οπου βρισκοταν τα ανακτορα του Νερωνα.

«...Ο Νερων την ημερα εκεινη ηταν στο Αντιουμ. Γυρισε αμεσως μολις πληροφορηθηκε για την φωτια και εφτασε τη στιγμη που καιγοταν το κτιριο που εκτισε ο ιδιος για να ενωσει το Παλατινο με τους κηπους του Μαικηνα και διεταξε αμεσως να σβησθει η πυρκαγια... Για να ανακουφίσει τον κοσμο που τριγυριζε αστεγος και πεινασμενος στους δρομους, ανοιξε αμεσως το πεδιο του Αρεως, τα μνημεια του Αγριππα και τους αυτοκρατορικους κηπους. Διεταξε να χτιστουν γρηγορα προχειρα καταλυματα και παραγκες για να στεγασθουν οι προσφυγες και προσταξε να φερουν τροφιμα απο την Οστια και τις γειτονικες πολεις και να τα μοιρασουν στο λαο...». [Τακιτος, Χρονικα]

Μετα την καταστροφη ο Νερων εδωσε εντολη να ξαναχτισθει η πολη. Ο ιδιος ανελαβε να ξαναχτισει τους Ναους και τα μεγαλα κτιρια. Εδωσε προσοχη στους ανοιχτους χωρους, στις πλατειες, στην κυκλοφορια των υδατων, στα αλση και στη διαμορφωση της φυσεως. Ανελαβε να πληρωσει τα εξοδα για την κατασκευη τους. Απεδωσε στους ιδιοκτητες τα οικοπεδα που ειχαν πριν απο την καταστροφη και εδωσε δανεια για την ανακατασκευη.

Ο Νερων αμεσως με τα την πυρκαγια διεταξε διενεργεια ανακρισεων για την αποκαλυψη των εμπρηστων. Οι ανακρισεις οδηγησαν κατευθειαν στους χριστιανους:

«Ο αυτοκρατορας για να παρει εκδικηση για την καταστροφη, διεταξε να τιμωρηθουν εκεινοι, τους οποιους ο λαος μισουσε για την αισχροτητα και τα εγκληματα τους, τους χριστιανους, οπως οι ιδιοι αυτοαποκαλουνται. Το ονομα τους το πηραν απο καποιον χριστο, που σταυρωθηκε στην Ιουδαια την εποχη του Ποντιου Πιλατου, οταν αυτοκρατορας ηταν ο Τιβεριος. Η αιρεση αυτη αν και ειχε εξαφανισθει για καποιο διαστημα, υστερα απο τον θανατο του αρχηγου της, επανεμφανιστηκε με εντονωτερη μορφη, οχι μονο στην Ιουδαια οπου και γεννηθηκε, μα σε ολοκληρη την αυτοκρατορια, ακομα και μεσα στην ιδια τη Ρωμη, οπου βρισκει παντοτε θερμους υποστηρικες σε ο,τι πιο προστυχο και αθλιο υπαρχει...». [Τακιτος, Χρονικα]

Eδω πιστοποιειται οχι μονον η υπαρξη του χριστιανικου κινηματος σε μια εποχη οπου ο μεταγενεστερος πλασματικος "γιεσουαχ χριστος" θα επρεπε να ηταν ακομη «ζωντανος» αλλα και οτι η σταυρωση καποιου απο τους διαφορους μεσσιες επι Τιβεριου (ο αυτοκρατορας Τιβεριος πεθανε το «+27») αποδοθηκε πολυ αργοτερα στον πλασματικο συνθετο χαρακτηρα των χριστιανων.

«Επιασαν ολους τους φανερους οπαδους της αιρεσεως και υστερα, χαρη στις πληροφοριες τους, συνελαβαν και ολους εκεινους, που ως κυριο χαρακτηριστικο ειχαν το μισος εναντια στο ανθρωπινο γενος, χωρις να εξετασθει αν ειχαν συμμετοχη ή οχι στον εμπρησμο της Ρωμης...». [Τακιτος, Χρονικα]

Τετοιο λοιπον ηταν το ποιον των χριστιανων και των υποστηρικτων τους. Ας δουμε ομως και αλλη μια μαρτυρια για ολα αυτα. Ο Σουητωνιος γραφει:

«Πολλοι αξιωματικοι συνελαβαν στα σπιτια τους ανθρωπους εκεινους, που κρατουσαν στα χερια τους δαυλους, αλλα ωστοσο, δεν τολμησαν να τους πειραξουν γιατι ειδαν πως ησαν δουλοι του αυτοκρατορα». [Σουητωνιος, Βιοι των δωδεκα Καισαρων]

Ποιοι ηταν εκεινοι οι δουλοι του αυτοκρατορα; Μας το αποκαλυπτει ο ιδιος ο Σαουλ! Ας δουμε την επιστολη του προς τους Φιλιππησιους: «Ασπαζονται υμας παντες οι αγιοι, μαλιστα δε οι εκ της Καισαρος οικιας». Ετσι λοιπον ο ιδιος ο Σαουλ χαρακτηριζει τους «εκ της Καισαρος οικιας» ως βαμμενους χριστιανους. Ολα δειχνουν οτι η πυρποληση της Ρωμης εκτελεστηκε απο τον Σαουλ, για αυτο αλλωστε και παρεμεινε δυο ολοκληρα χρονια στο Ρωμη («+62» έως «+64»). Και σαφεστατα υπηρχε υποστηριξη τουλαχιστον απο μια μεριδα Συγκλητικων που προσκειντο στον Σενεκα, για καθοδηγηση αλλα και προστασια. Για αυτο και δεν ειναι τυχαιο που ολοι οι «πατερες της εκκλησιας» αποκαλουν τον Σενεκα, «δικο μας ανθρωπο». Ας δουμε ομως και κατι ακομη πολυ σημαντικο, ενα αποσπασμα απο την 12η επιστολη της αλληλογραφιας Σενεκα-Σαουλ:

«Ο Σενεκας προς τον Παυλο, χαιρε. Σε χαιρετω αγαπητε μου φιλε Παυλε... Πως υποφερω βλεποντας το λαο να σας θεωρει αναισθητους κι εγκληματιες και να σας επιρριπτει ευθυνες για τις δυστυχιες της πολεως... Χριστιανοι και Ιουδαιοι οδηγουνται καθημερινα στον δρομο του μαρτυριου με την κατηγορια του εμπρηστη...
28 Μαρτιου του χρονου της υπατιας του Frugi και του Basus».

Πραγματι, υπατοι της Ρωμης το «+64» ησαν ο Frugus και ο Basus και η επιστολη αυτη γραφτηκε την χρονια της πυρκαγιας. Ηδη προκαλει εντυπωση το γεγονος και μονο υπαρξεως αλληλογραφιας μεταξυ Σενεκα και Σαουλ. Μεγαλυτερη εντυπωση ομως προκαλει η ημερομηνια που φερει η επιστολη, δηλαδη 28 Μαρτιου και οτι αναφερεται στην πυρκαγια που ξεσπασε ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!

Ετσι λοιπον καθισταται σαφες οτι η επιστολη αυτη πλαστογραφηθηκε αγρια απο μεταγενεστερους «διορθωτες» για να αποκρυψει την αληθεια οτι ο Σενεκας εδινε οδηγιες στον Σαουλ σχετικα με την οργανωση του εμπρησμου. Ετσι με ενα «ρετουσαρισμα» του αρχικου κειμενου ο προγραμματισμος του εμπρησμου απο τους Σενεκα και Σαουλ μετατρεπεται σε απολογητικη ενημερωση του Σενεκα προς τον Σαουλ για τα αποτελεσματα της φωτιας. Απο αγνοια και μονον δεν παραποιησαν την ημερομηνια της αποστολης μια και ηδη στα χρονια τους η ακριβης ημερομηνια της πυρπολησης δεν τους ηταν γνωστη παρα μονον το ετος (την ακριβη ημερομηνια μονον ο Τακιτος την αναφερει).

Απο εκεί και περα τα πραγματα εξελιχθηκαν οπως τα γνωριζουμε. Ο Σαουλ διαφευγει στην Ισπανια, οπου συνεχιζει μαζι με τον Γαλβα πλεον την αντινερωνικη συνωμοσία. Ο Σενεκας μετα την αποκαλυψη του πραξικοπηματος υποχρεωνεται απο τον Νερωνα σε αυτοκτονια, το «+65» και ο καταζητουμενος Σαουλ συλλαμβανεται δυο χρονια αργοτερα και μεταφερεται σιδεροδεσμιος στη Ρωμη. Εκει παραπεμπεται σε δικη οπου και κρινεται ενοχος και καταδικαζεται σε αποκεφαλισμο, ποινη που εξετελεσθη μετα απο μερικες ημερες.

Την επομενη χρονια, δηλαδη το «+68» πραγματοποιειται το πραξικοπημα των Γαλβα και Γερμανικου. Ο Νερων συλλαμβανεται απο τους πραξικοπηματιες και ριχνεται στη φυλακη. Ο αγανακτισμενος λαος ξεχυνεται στους δρομους και απαιτει την αποφυλακιση του αγαπημενου του αυτοκρατορα. Μπροστα στον κινδυνο της αποτυχιας του πραξικοπηματος, ο χριστιανος Επταφροδιτος (βλεπε επιστολη Προς Φιλιππησιους, 4:18) τον τραυματιζει θανασιμα με το σπαθι του στο λαιμο. Ενας εκατονταρχος τρεχει να βοηθησει τον ψυχορραγουντα αυτοκρατορα αλλα ειναι ηδη αργα.

Στους επομενους αιωνες ριχτηκε ενας πρωτοφανης οχετος λασπης και κατασυκοφαντησεως του Νερωνος και του αρχηγου της πραιτωριανης φρουρας Τιγκελινου, στους οποιους οι χριστιανοι προσπαθησαν να επιρρίψουν την ευθυνη της καταστροφικης πυρκαγιας. Κι αυτη η ενοχοποιηση του Νερωνος εγινε αιωνες αργοτερα οταν οι πραγματικοι εμπρηστες της Ρωμης ανελαβαν τα ηνια της αυτοκρατοριας. Εκεινη την εποχη ομως ηταν πασιφανες οτι η Ρωμη ειχε καει απο τους χριστιανους και μαλιστα για πολλους αιωνες κατοπιν οι λεξεις χριστιανος και εμπρηστης ηταν συνωνυμες. Δυο αιωνες αργοτερα ο «πατερας της εκκλησιας» Τερτυλλιανος απειλει: «ειμαστε πολλοι, ειμαστε παντου...μια μικρη ομαδα απο μας, μια μονο νυχτα με λιγους δαυλους φτανει...».

Ιέρεια Πέρσεια Εκάτη